Մեկը չկա, որ ձեռքը խփի սեղանին ու ասի` էս ի՞նչ եք անում

 Հարցազրույց գրականագետ Դավիթ Գասպարյանի հետ.



 -Պարոն Գասպարյան, ո՞րն է պատճառը, որ մեր հասարակությունում «Հարսնաքարի» նման դեպքեր են տեղի ունենում: Արդյո՞ք սա ցույց է տալիս, որ մարդու կյանքը չի արժեւորվում մեր երկրում:



- Ամեն ինչի պատճառը բարձիթողությունն է, այն սանձարձակությունը, որով դաստիարակում են մեր նոր ժողովրդավար երկիրը. ամեն ինչ կարելի է, ու դա էլ բերում-հասցնում է այսպիսի վիճակի, երբ հայ երիտասարդ է սպանվում, ով ընդամենը գնացել էր իր ուրախությունն անելու, ու հանկարծ արդեն դիակն են տանում տուն... խորապես դատապարտում եմ: Այդ կարգի մի բան արդեն եղավ «Պապլավոկում», մի հատ էլ սա: Մի կարծեք, թե սա վերջինն է, որովհետեւ լկտի, ցինիկ, հղփացած մի սերունդ է եկել, որի առջեւ ոչ մի պատնեշ չկա՝ կծեծեն, կսպանեն... այնպես կարտագաղթեցնեն ժողովրդին, որ երկրում էլ մարդ չի մնա: Շատ ծանր իրականության մեջ ենք ապրում, շատ... պատճառը որոնեք նաեւ այն գարշելի սերիալների մեջ, որով սերունդ է կրթվում, որտեղ անընդհատ ծեծուջարդ է, դավաճանություն, սպանություն, ոչ մի բարոյական արժեք. դրա հետեւանքն է այդ ամենը:



- Սերիալների դերն այս ֆոնին մի քիչ շատ չի՞ գերագնահատվում, ի վերջո այդ թիկնապահներն իրենց տանը նստած սերիալ չեն նայում:



- Պարտադիր չեն միայն սերիալները, նաեւ ֆիլմերը, որտեղ ծեծ, ջարդ, սպանություն է, ես նկատի ունեմ, որ այս արժեքներով է կրթվում սերունդը, ու մենք պիտի հարց բարձրացնենք՝ սերնդին բարոյական արժեքները վերադարձնելու համար:



- Ի՞նչ ճանապարհներ կան այդ բարոյական արժեքները սերնդին վերադարձնելու համար:



- Առաջինը կրթությունն է, կրթական համակարգը:



- «Հարսնաքարի» դեպքից հետո մեզ որքանո՞վ ժողովրդավարական երկիր կարող ենք համարել: 



- Այսօր մեզ մոտ արժեքային համակարգը գլխիվայր շուռ տված է, մենք ոչ թե ճիշտ ճանապարհով ենք գնում, ժողովրդավարությունը մեզ համար դրսեւորման մի ձեւ է, ինչը որոշ ոլորտներում հասցնում է այս անպատժելիությանը: Ցավով եմ ասում. երնեկ սա վերջինը լիներ, բայց վերջինը չի լինի, այս սերունդը մեծանում եւ լկտիանում է, իսկ հասարակությունն էլ շատ շերտավորված է, մտավորականը կորած է այդ շերտերի մեջ, ինչ-որ վերնախավային, օլիգարխ տիպեր կան, որոնց ամեն օր հեռուստատեսությամբ ցույց են տալիս, ովքեր երկիրն են տանում կործանման: Մարդու ողբերգությունը խորքում ունի նաեւ համազգային ողբերգություն:



- Ի՞նչ եք կարծում, այս իրավիճակի մեղավորը ժողովո՞ւրդն է, որ այսպիսի իշխանություն ունի, թե՞ այլ կերպ հնարավոր էլ չէր, որովհետեւ ունենք ընտրությունից ընտրություն իր ձայնը վաճառող ժողովուրդ:



- Անտարակույս ժողովուրդը, բայց ժողովուրդը խեղճ, իր պատյանի մեջ մտած, խեղճացած վիճակում է, տեսեք, օրինակ, ինչ երթուղայիններով են երթեւեկում մերոնք՝ խեղճ ու կրակ, այդ ամոթալի վիճակը, իրար գիրկ նստած, կպած. դե թող վարչապետն ու նախարարները մի օր ամեն մեկն այդ երթուղայիններով երթեւեկեն, որ տեսնեն ժողովրդի վիճակը: Իսկ ժողովուրդն այնքան խեղճ է, որ ոչ մի ձայն չի հանում, այս խեղճությունը մեզ կկործանի, մեզ ըմբոստ, ճշմարիտ մարդիկ են պետք: Մեկը չկա, որ ձեռքը խփի սեղանին ու ասի՝ էս ի՞նչ եք անում, այս երկիրն ո՞ւր եք տանում: Ես այդ մարդուն եմ սպասում:



- Այդ ըմբոստությունն այսօր չե՞ք տեսնում Վահե Ավետյանի ու նրա սպանության արդար պատժի պահանջով փողոց դուրս եկած ժողովրդի մեջ:



- Այդ նախաձեռնությունը բոլոր դեպքերում ողջունելի է, այն, որ մարդու թիկունքին են կանգնում, սատարում են, շատ մարդկային բան է:



- Հասարակ քաղաքացին այսօր ինչքանո՞վ է պաշտպանված ու ինչքանո՞վ է այս երկրի տերը:



- Ոչ մի պաշտպանվածություն չկա, ում հետ խոսում ես, ուզում է փախչել, հեռանալ, լքել, ուրեմն մենք այնքան վատ երկիր ենք ստեղծել, որ բոլորը հեռանում են կամ մտածում են հեռանալու մասին:



- Դուք, որպես մտավորական, այսօր ինչքանո՞վ եք Ձեզ այս երկրի տերն զգում:



- Այ սիրելիս, էս ինչե՜ր ես ասում... ես ինձ լավագույն դեպքում զգում եմ սպիտակ թղթի առաջ նստած մարդու դերում, ով գրիչը ձեռքին իր խոհերն է հանձնում թղթին: Երկրի տերը նա է, ով դիրք ունի, որեւէ տեղից խոսելու հնարավորություն ունի:



- Դա՞ է պատճառը, որ մտավորականները չեն խոսում, թե՞ խոսելու ամբիոն չեն տրամադրում:



- Ես հիմա Ձեզ խոսք եմ ասում եւ իմ հոդվածներում էլ ասում եմ ամեն ինչ շատ բաց: Իմ պարտականությունն ի՞նչ է. եթե ես գրչի մարդ եմ, նշանակում է՝ գրչով պետք է պայքարեմ, ինչն էլ անում եմ: Ես քաղաքացիական պատասխանատվություն կրող անհատ եմ, եւ իմ պայքարը կեղծիքի, ստի, չարության ու այս խայտառակ վիճակի դեմ է:



- Ռուբեն Հայրապետյանի «ներումի» նամակը, հետո, հաջորդ օրը, մոմավառության ժամանակ իրավապաշտպանին հարվածելը, նորից ներում խնդրելը ո՞նց կբնութագրեք:



- Սա խայտառակություն է, ի՞նչ է նշանակում իրավապաշտպանին հարվածել, ուրեմն լկտիությունն ինչ չափերի է հասել, որ ձեռք ես բարձրացնում իրավապաշտպանի վրա, չէ՞ որ այդ նույն ձեռքը տվեց-մյուսին սպանեց:



- Քաղաքացիական հասարակությունը բոյկոտում է Ռուբեն Հայրապետյանի բոլոր ապրանքանիշները, ի՞նչ արդյունք դա կտա:



- Բոյկոտելը պայքարի ձեւերից մեկն է, չգիտեմ ինչ արդյունքի կբերի, բայց, համենայնդեպս, պայքարի ձեւ է, որ կարող է արդյունք տալ: