Չեք հավատա, բայց ոմանք Բրյուսել են գնում՝ Բրյուսել գնալու համար

Արդեն շատ կասկածելի է, թե Բրյուսելում Շառլ Միշելի հետ ինչով են զբաղված Նիկոլ Փաշինյանն ու Իլհամ Ալիեւը: 4-5 հանդիպում, եւ՝ ոչինչ, ոչ մի արդյունք, չհաշված այդ հանդիպումներից մնացած լուսանկարները, որոնցում մեր վարչապետը, մեղմ ասած, այնքան էլ տպավորիչ տեսք չունի: Ճիշտն ասած՝ ավելին չէինք էլ սպասում, դա չէ հարցը, պարզապես Շառլ Միշելն ամեն հանդիպումից հետո հայտարարում է, որ էլի են հանդիպելու… Եվ այդ անպտուղ հանդիպումների ֆոնին էլ տարակուսանք է ծնվում՝ հանդիպելու են, որ ի՞նչ անեն: Ի դեպ, եթե նկատել եք, Փաշինյանն ու Ալիեւն այդ հանդիպումների մասին ոչինչ չեն ասում, եւ միայն Շառլ Միշելն է հանդես գալիս, այսպես կոչված, ամփոփիչ հայտարարությամբ, որից ոչ մի կերպ չի կարելի եզրակացնել, որ նրանք՝ երեքով, ինչ-որ հարց են լուծել կամ ինչ-որ համաձայնության եկել: Բառերի շարան… Անունը կա, ամանումը չկա… Բայց արի ու տես, որ Հայաստանում տպավորություն է ստեղծվել, որ Բրյուսելն այլեւս դարձել է Արցախի հարցի ոչ միայն քննարկման, այլեւ հնարավոր լուծման հարթակ: Հնարավոր է՝ ես սխալ եմ հասկանում Բրյուսելի եւ Շառլ Միշելի առաքելությունն այս հարցում, բայցեւ չեմ կարող հանգիստ խղճով հետեւել հայ-ադրբեջանական գյալաջիին, որ տեղի է ունենում այդ հարթակում: Ի՞նչ հաճելի բան կարող է լինել մի գործընթացում, երբ ամեն հանդիպումից եւ Շառլ Միշելի ամեն հայտարարությունից հետո քեզ կանչում են Մոսկվա՝ ականջներդ քաշելու:

Ինչեւէ, ո՞վ է Շառլ Միշելը: Ամբողջական անունն է՝ Շառլ Իվ Ժան Գիզլեն Միշել (Charles Yves Jean Ghislaine Michel): Ծնվել է 1975թ. դեկտեմբերի 21-ին, Բելգիայի Նամյուր քաղաքում: Ֆրանսախոս է, 2011թ. փետրվարի 14-ից ղեկավարում է «Ռեֆորմատորների շարժում» կուսակցությունը: 2014-2019 թվականներին եղել է Բելգիայի վարչապետը, իսկ 2019-ից Եվրոպական խորհրդի նախագահն է: Պատկառելի կենսագրություն, այնպես չէ՞: Բայց Միշելի բախտը մի հարցում չի բերել: Նա ԵԽ նախագահ է դարձել Եվրոպայի համար բավականին ծանր ժամանակաշրջանում, երբ աշխարհամասի ազդեցիկ մայրաքաղաքները կանգնած են էներգակիրների հայթայթման լրջագույն խնդիրների առջեւ: Իսկ թե ինչու Եվրոպայում կյանքը կտրուկ վատացավ, դա էլ արդեն միանգամայն այլ խոսակցության թեմա է, որին այստեղ չենք անդրադառնա: Կնշենք միայն, որ Շառլ Միշելն այն եվրապաշտոնյան է, որ պարտավոր է ամեն գնով թեթեւացնել Եվրոպայի հոգսերը, այլապես դրանք ավելի են ծանրանում ռուս-ուկրաինական չդադարող հակամարտությունից:

Եվ ահա, Շառլ Միշելի (նույնն է՝ Եվրոպայի) ուշադրության կենտրոնում են հայտնվում Հայաստանն ու Ադրբեջանը, որոնք խնդիրներ ունեն միմյանց հետ: Ինչո՞ւ չօգտվել դրանից, մանավանդ որ Ադրբեջանից կարելի է նաեւ գազ ստանալ եւ այդկերպ զսպել ԵՄ երկրների էներգաքաղցը: Իրեն հարգող յուրաքանչյուր եվրապաշտոնյա նման հարց կտար ինքն իրեն ու կանցներ գործի: Շառլ Միշելն էլ բացառություն չէ: Եվ մի գեղեցիկ օր, Նիկոլի ծնունդով, թե Ալիեւի կնունքով, նա Հայաստանի եւ Ադրբեջանի ղեկավարներին հրավիրեց Բրյուսել՝ այդ երկրների միջեւ խաղաղություն եւ բարեկամություն հաստատելու: Ես տեղեկություն չունեմ՝ Ալիեւն իսկույն համաձայնել է, թե ոչ, բայց գիտեմ, որ Փաշինյանին այդպիսի մի բան էր պետք, որ ճամպրուկն իսկույն դասավորեր: Բրյուսելն էլ հո Տիզբոն չէր, որ Նիկոլը երկար մտածեր՝ գնաաա, չգնաաա: Մի խոսքով, գնաց ու ի՞նչ տեսնի՝ Բրյուսելն ու Բաքուն իրար նախօրոք տեսել, պայմանավորվել են, իրեն էլ բերել են քաղաքավարությունից դրդված: Խաղաղության թղթի վրա Ադրբեջանի 5 կետերն են, որոնց Նիկոլը հավանություն է տվել ԱԳՆ-ի մակարդակով, բայց Ալիեւը ոտքը դեմ է տվել ու չի ուզում այդ 5 կետին 1-2 կետ ավելացնել, որոնք Հայաստանն է առաջարկել: Կարելի էր միանգամից ասել, որ Շառլ Միշելը մնաց բորտին, բայց եվրապաշտոնյան, ինչպես տեսանք, շուտ հանձնվողներից չէ: Եվրոպան շարունակեց սեպարատ բանակցությունները Բաքվի հետ եւ ի վերջո հասավ այդ երկրից գազ գնելու մասին համաձայնագրի ստորագրման՝ Ալիեւին խոստանալով, որ Նիկոլին, այնուամենայնիվ, կհամոզի ստորագրել Բաքվի 5 կետերով խաղաղության համաձայնագիրը: Բայց հենց Բաքուն գազի մատակարարման թուղթ ստորագրեց ԵՄ-ի հետ, Պուտինն իսկույն զանգեց Էրդողանին ու Ալիեւին եւ մի հատ լավ դմփեց ինքնագլխություն հանդես բերելու համար: Ալիեւը ստիպված եղավ հայտարարել, որ Ադրբեջանը Ռուսաստանի շահերը վնասող գազային գործարքի չի գնա Եվրոպայի հետ: Եվ կողմերի միջեւ այսպիսի ջերմ հարաբերությունների պայմաններում նույն Շառլ Միշելի հրավերով կրկին Բրյուսելում են հայտնվում Նիկոլն ու Ալիեւը: Կարելի էր, թերեւս, Շառլ Միշելին հարցնել՝ այ ընկեր, դու ուրիշ հերոսի անուն չգիտե՞ս…

Ինչպես եւս սպասվում էր, օգոստոսի 31-ի հանդիպումն էլ ոչինչ չտվեց ու ոչինչ չորոշեց տարածաշրջանում հարատեւ եւ կայուն խաղաղություն հաստատելու առումով: Այդ հանդիպումից հետո Շառլ Միշելը հերթական անգամ հանդես եկավ իր ամփոփիչ հայտարարությամբ, որից մենք ոչինչ չհասկացանք: Փաշինյանը լռեց դրանից հետո, իսկ Ալիեւը խոսեց առաջիկա ամիսներին խաղաղության պայմանագիրն ստորագրելու մասին՝ հասկացնելով, որ իրենք կստիպեն Փաշինյանին ստորագրել այդ պայմանագիրը: ՀՀ ԱԳՆ-ն այնտեղից արձագանքեց՝ առանց մեր կետերի՝ երբեք: Դրանից հետո միայն կրկին խաղի մեջ մտավ Նիկոլն ու իր մաներայով հայտարարեց, որ պայմանագիրը հնարավոր է տարիներ հետո ստորագրվի: Ասաց ու… կանչվեց Վլադիվոստոկ՝ հերթական Բրյուսելը զեկուցելու. «Ոչ մի նոր բան, Լաձիմիր Լաձիմիրովիչ… Էս անգամ «վաբշե» ուտելու բան չտվին»: