Տիգրան Խզմալյան. Իշխանափոխությունն էլ Հայաստանը չի փրկի

Ինձ այս ամեն ինչում հետաքրքրեց մի հանգամանք, փաստորեն, կարիք եղավ, որ Հայաստան հասնի Պլասիդո Դոմինգոն, որպեսզի մենք ազատվենք այս քաղաքապետից: Ընդհանրապես արվեստի հետ բախումը շատ ծանր է նստում մեր իշխանության վրա, դա նորություն չէ: Նախորդ նախարարը Ազնավուրի այցի ընթացքում այնքան հուզվեց, որ իր հրամանով անմեղ մարդուն սրճարանի զուգարանում սպանեցին իր թիկնապահները: Էլի թիկնապահներ, էլի խոշոր արվեստագետ... Ուղղակի փորձել կռահել՝ ով պիտի գա հաջորդ անգամ Հայաստան, որ մենք կադրային փոփոխություններ տեսնենք մեր երկրում:



Այդ անձնավորության մականունն ու նրա խառնվածքը բոլորին հայտնի էր, արքունիքի որոշ պնակալեզները արդարանալով եւ նրան արդարացնելով ասում են, որ այդ մարդու հոգում թատրոն կա: Իսկապես կա թատրոն, բայց դա երեւի աբսուրդի թատրոն է, եւ մենք նման թատրոնի հերթական ներկայացումը տեսանք եւ դեռ կտեսնենք: Այս կադրային փոփոխությունները որակական չեն, այդ ամենը որեւէ առնչություն չունի աշխատավոր ժողովրդի իրական կյանքի հետ: Այդ մարդիկ չեն ներկայացնում աշխատավոր ժողովուրդը, այն քաղաքացիներին, որոնց վճարված հարկերի շնորհիվ գոյատեւում է կառավարությունը, խորհրդարանը, բազմաթիվ այլ պարազիտային հաստատություններ՝ հարկային, մաքսային եւ այլն:



Չեմ հավատում այդ փոփոխություններին, չեմ հավատում այդ ընտրություններին, չեմ հավատում բարեփոխություններին, որովհետեւ մենք ունենք անցյալի դառը փորձ, որեւէ փոփոխություն հնարավոր է միմիայն ժողովրդի կամքով կատարված, ոչ թե իշխանափոխության, այլ համակարգափոխության դեպքում: Իշխանափոխությունն այլեւս Հայաստանը չի փրկի: Մարդիկ, ովքեր իշխանափոխություն են պահանջում, պահանջում են ընտրություններ՝ արտահերթ կամ հերթական, կամ սխալվում են, կամ գիտակցաբար թյուրիմացության մեջ են գցում ժողովրդին:



Հայաստանի փրկության համար համակարգային փոփոխություն է պետք, այն համակարգի, որի խորհրդանիշն են այս մականունով գործիչները, ովքեր չգիտես ինչու համարում են, որ դիվանագիտությունը, խորհրդարանական աշխատանքը դա բիզնես է, իսկ իրենք կարող են ստանալ հսկայական շահույթ ի հաշիվ ժողովրդի: Նախագահի հրամանով նշանակվեց, իր հրամանով էլ ազատվեց, երեւի զբաղված էր, դրա համար էլ ազատվեց: Ի դեպ, նույն օրը, նույն ժամին խորհրդարանում տեղի էր ունենում Արցախի Հանրապետության ճանաչման գործընթացը:



Խորհրդարանի իշխող մեծամասնությունը իր ղեկավարի՝ երեւի ՀՀ նախագահի հրահանգով դուրս եկավ դահլիճից, եւ Արցախի ճանաչման ճակատագրական հարցը մնաց չորոշված: Նշանակում է, որ մեր խորհրդարանը եւ քաղաքական ղեկավարությունը համարում են, որ Հայաստանի խորհրդարանն ի վիճակի եւ ի զորու չէ եւ իրավունք չունի որոշել ազգի համար կարեւորագույն հարցեր: Ուրեմն այդ հարցը որոշվում է այլ տեղերում, խորհրդարաններում՝ այլ երկրների հատուկ ծառայությունների խորհրդով: Դա ամենավառ օրինակն է մեր այսօրվա իրավիճակի:



Տիգրան ԽԶՄԱԼՅԱՆ

կինոռեժիսոր