Իմ Երեւան
Չնայած աներեւակայելի տապին՝ ռուս բարեկամուհիս որոշեց ու եկավ ինձ հյուր։ Առաջին իսկ երեկոն սիրտն ուզեց զբոսանք։ Մաշտոց-Ամիրյան խաչմերուկում հետիոտնի կանաչ լույսին սպասելիս նա ակնդետ հետեւում էր միջին տարիքի մի առողջ տղամարդու, որը փութկոտ մոտենում էր կանգնած մեքենաներին ու վարորդներին ինչ-որ բան մեկնում։ Հենց մեքենաները ստացան շարժվելու իրենց ազդանշանը, անծանոթը մի թռիչքով դուրս պրծավ ավտոմեքենաների հորձանքից եւ իր ապրանքն առաջարկեց մեզ ու մեր նման շատերին։ Պարզվեց՝ կրոնական պատկերազարդմամբ օրացույց էր։ Հազիվ ձայն տվեցի դյուրահավատ հյուրիս՝ չվերցնե՛ս։ Առաջին քողարկված մուրացկանն անհետացավ բազմության մեջ։
Չհասցրի վիրավորված ազգային արժանապատվությունս սվաղող խոսք գտնել, երբ «Բուկինիստ» խանութի մոտ ծաղկեփունջը ձեռքին մեզ մոտեցավ մեկը։ «Ծաղիկներ ձեր հյուրին»,- սիրալիր ժպտաց կոկիկ հագնված երիտասարդը։ Այժմ տղամարդկային պատիվս գետնով չտալու հերթն էր․ «շնորհակալություն»,- փնթփնթացի, ու արագ առաջացանք՝ երկար ժամանակ խոսք անգամ չարտաբերելով, մինչեւ հասանք Հայաստանի հոյակերտ շենքում տեղավորված Ամերիաբանկի հենց մուտքի մոտ՝ նստարանին քնած համաքաղաքացուս։ Լավ է, բարեկամիս չէի պատմել Հայաստանում սթափարանների բացակայության մասին կես դարից ավելի պտտվող զրույցը։ «Հանգստանում է»,- անծանոթի ազատությունը հարգողի ներողամտությամբ մեկնաբանեցի տեսարանը։ Անցանք «Պոնչիկանոցը», հեռվում մնացին մեր բազմադարյա գրավոր մշակույթը հավաստող Մատենադարանը, երիտասարդ տարիներիս ուղեկից դրամատիկական թատրոնը։
Հեռավոր Օրենբուրգում մահկանացուն կնքած Տերյանի տխրադալուկ արձանի մոտ սկսած ճառս ընդհատեց ձիգ հագուկապով 45-50 տարեկան մի տղամարդ․ «Վահ, Սահակյան ջան, էս ո՞ւր ես, չկաս»։ Շփոթված սկսեցի արդարանալ, թե՝ հա, երկու շաբաթով գնացել էի հանգստանալու։ Փորձում էի եգիպտական պատկերներից մի ոչ այնքան արեւոտ դրվագ հիշել, երբ «ծանոթս» վրա տվեց՝ ցավդ տանեմ, հազար դրամ փող կտա՞ս։ Անմիջապես մտաբերեցի՝ սա մի անգամ այսպես վրա տալով արդեն իր հազարը տարել է, երկրորդ անգամ կուլ չեմ տա։ Հյուրիս թեւից գրեթե քաշելով՝ շարժվեցի դեպի Թումանյան փողոց։
Նստեցինք մայթին շարված սեղանիկներից մեկի մոտ։ Պատվիրեցի սուրճ, ջուր, նորածնի գլխի չափ էկլեր ու երանությամբ աչքերս փակեցի։ «Կօգնե՞ք, մի հարյուր դրամ՝ դեղերի համար»,- դիմացս կանգնած էր վաղուցվա ծանոթ ուզվորուհին։ Ինձ հետ համընթաց ծերանում է՝ մտածեցի։ Սլավոնական արտաքինով այդ կինը լուռ նայում էր ինձ։ Ճանաչեց։ Երբեք չեմ մերժել։ Բայց կարծես ինքն էլ էր մտածում իմ մասին՝ էս ո՞նց ես ծերացել։ Բաժանվեցինք առաջվա պես․ նա ստացավ իր բաժին դրամը, ես՝ իմ բաժին օրհնությունը։
«Չէի պատկերացնում, որ Երեւանում այսպիսի գունեղ գիշերային կյանք կա, բայց աղմկոտ քաղաք է ու փոշոտ»,- իր տպավորություններն ամփոփեց բարեկամուհիս։
Տուն դառնալու ժամանակն էր։ Հասանք Մաշտոց-Բուզանդ փողոցների խաչմերուկում ծաղկող հատապտղավաճառին։ Այո, փոշոտ քաղաք է Երեւանը,- մտքիս եկավ ֆրանսիացի ճանապարհորդի խոսքը։ Եվ մինչ կմտնեինք մեր շենքի բակ, դեմներս կտրեց մեկը՝ «երեխաս հաշմանդամ է, օգնեք, խնդրում եմ»։ Պարարտ ու ինքնավստահ կին է, ամեն օր հանդիպում եմ, մեր շրջակայքի հյուրանոցների մոտ է գործում։ Ձեռքին երեխայի լուսանկարներ են։ «Եթե ամեն օր նրան տեսնում եմ մեր շրջակայքի հյուրանոցների մոտ, ապա ո՞վ է խնամում նրա հաշմանդամ երեխային»,- տարակուսեցի ես։ Հասանք տուն։ Ռուսական սովորությամբ՝ թեյ խմեցինք եւ փորձեցինք քնել պատուհանի տակ գործող ակումբի՝ երաժշտական ռիթմով դմփդմփացող աղմուկի տակ։
Արա Սահակյան
Կարծիքներ