Թուրքիան Հայաստանին կարող է նոր կապիտուլյացիա պարտադրել

Ներքաղաքական որոշ հարցերի, ինչպես նաեւ հայ-թուրքական հարաբերությունների մասին «Հրապարակը» զրուցել է քաղաքագետ Սուրեն Զոլյանի հետ:

- Պարոն Զոլյան, ներքաղաքական պրոցեսներին հետեւո՞ւմ եք:

- Առանձնապես պրոցեսներ չեմ տեսնում:

- Ինչո՞ւ:

- Իսկ Դուք տեսնո՞ւմ եք:

- Պարոն Զոլյան, խորհրդարանական ընդդիմության գործողությունները, որոշ հարցերում պասիվ կեցվածքն ինչով կբացատրեք:

-  Ինքնակազմակերպումը միայն փողոցային պայքարը չէ, այն միակ լուծումը չէ: Քաղաքացիական կառույցները կարող են բավականին լուրջ աշխատանք կատարել: Ես կարող եմ օրինակ բերել Չարչյանի դեպքը: Բժշկական համայնքի կողմից արձագանքներ չեղան, որովհետեւ գործընթացը կազմակերպված չէր: Գուցե հազարավոր մարդիկ ընդվզում էին, բայց չկար մի կառույց, որը կարող էր բողոքի հարցն այլ ձեւով բարձրացներ: Օրինակ բազմաթիվ հիվանդանողներ են փակվում, սակայն բողոքի ձայնը գալիս է միայն տվյալ բուժանձնակազմի կողմից: Սա որպես օրինակ եմ ներկայացնում: Ասածս այն է, որ չի կարելի սահմանափակվել միայն կուսակցական եւ խորհրդարանական հարթակներում, հատկապես, երբ խորհրդարանական հարթակն անհասկանալի է:

- Նախագահ Արմեն Սարգսյանի հրաժարականն անսպասելի՞ էր Ձեզ համար:

- Ճանաչելով Արմեն Սարգսայնին, որն ընդամենը գիտաշխատող էր, ինձ համար անսպասելի էր, որ այդքան երկար ժամանակ հրաժարական չէր ներկայացնում: Այն պայմանները, որով ինքը համաձայնել էր նախագահ աշխատել, կամ իրեն համոզել էին Սերժ Սարգսյանի ժամանակ, զուտ ներկայացուցչական առումով լինել Հայաստանում դեսպան: հասկանալի չէին: Սերժ Սարգսյանը հավանաբար այդ ամենի հավեսը չուներ, ինչպես ասում են: Իսկ Արմեն Սարգսյանը լավ էլ դրա հավեսն ուներ: Իմ կարծիքով` Արմեն Սարգսյանը դեռ 2018-ին պետք է հեռանար: Անսպասելին այստեղ այն էր, որ Արմեն Սարգսյանն այսքան ժամանակ մնաց հսկայական վնաս հասցնելով, թե իրեն, թե երկրի հեղինակությանը:

- Առաջին նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի թիմում ինչ-որ գործընթացներ տեսնո՞ւմ եք:

- Չեմ տեսնում` ճիշտն ասած: Ինչքանով որ հասկանում եմ Տեր-Պետրոսյանն անգամ փորձագետի տեսանկյունից հանդես գալու ցանկաթյուն չունի:

- Վերջին շրջանում շատ է խոսվում հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման մասին: Իշխանություններն այդ հարաբերությունների ջատագովն են դարձել:

- Դուք հարաբերություն ասելով ի՞նչ եք հասկանում: Հարաբերություն, եթե հասկանանք վերացական առումով, ապա, այո, որոշակի առումով պետք է հարաբերակցվենք: Վերջիվերջո հարեւան պետություններ ենք: Եթե խոսքը զուտ վերացական առումով է, ապա նախադրյալներ կան, բայց եթե խոսքը վերաբերում է հավասարազոր, կամ գոնե հավասարազորին ձգտող հարաբերությունների մասին, ապա նման հարաբերություններ գոյություն ունենալ չեն կարող: Թուրքիայի կողմից կա որոշակիորեն հստակ պահանջ, գուցե ոչ Ադրբեջանի չափ կոպիտ, սակայն որոշակի առումով ընդգծված, նաեւ բավականին կոշտ: Այն կարող է լինել գուցե կապիտուլյացիայի տեսքով: Իշխանությունները կարծում են, որ Թուրքիայի հետ պայմանավորվելով կարող են մեղմացնել դիրքորոշումը Բաքվի հետ: Սակայն պետք է հասկանանք, որ նման բան լինել չի կարող, քանի որ այս դեպքում մշտապես հաշվի են առնվում Բաքվի շահերը: