Է՜, ցավն ընկավ, որ ձեր նախագահը, ձեր հույսը ինքն է…

Կոնդի բողոքող քաղաքացիներից  մեկն էլ՝ նախագահին սպասելու ճանապարհին, բարձրաձայնում է. «Պիտի գնանք Մասկվայի դեմը, ասենք՝ կառավարությունը մեզ խաբում ա»: Արթին պապի օրին իմ խաբված ու միամիտ ժողովուրդ ջան: Էլ մեր իշխանությունից հույս չունեցող ժողովուրդ ջան, ինչքա՜ն եք ձեր հույսը կտրել, որ Մասկվայի ոտն եք գնում: Ում ոտ էլ գնաք, ձեզանից ավելի ուժեղ չի, ուժը ձեր մեջ է, էշի վրա նստել, էշին եք ման գալիս: Տնից զրկված մի քաղաքացի էլ ասում է. «Ու՞մ մոտ գնանք բողոքելու՝ Ամերիկայի պրեզիդենտի՞, 7 տարի է՝ անտուն ենք, վարձավճարներն էլ չեն տալիս»: Մեկն էլ, որ այդ սպասումի տարիներին հասցրել է ծերանալ, ուզում է ծերանոց գնալ, հազար դոլար են ուզում, որ ընդունեն: Էս էլ մեր գթասիրտ հաստատությունները: Ու բոլորը միասին գոռում- աղմկում են՝ ոչ Հայաստան ա մնացել, ոչ՝ հայ: Մի բարձր նոտա էլ անընդհատ հնչում է՝ կրոնափոխ լինե՞նք: Հնդիկին, արաբին, պարսիկին են տները տալիս, մեր տներն առել, նրանց են տներ տալիս:

Երբ նախագահը մոտեցավ բողոքող քաղաքացիներին, ասացի՝ էսա հա՜, հարցը հասցեատիրոջը գտավ: Քաղաքացիներից մեկը, որ ներկայացնում է իրենց պահանջը, ասում է, որ հայտնվել են ողորմելի վիճակում, բարձրագույն կրթությամբ եթիմ են դարձել, որ Կորեայի որբերից բեթար վիճակում են, հետո ուզում է  վարձավճարներից հետո անցում կատարել տների հարցին, նախագահն ասում է. «Մի րոպե, մի րոպե, եթե ես եմ նախագահը, ուրեմն պիտի մեղադրե՞ք»: Նույն ձևով վարչապետը կարող էր ասել. «Մի րոպե, մի րոպե, եթե ես եմ վարչապետը, ուրեմն պիտի մեղադրե՞ք»: Նույնը կարող են ասել նաև նախարարները, Երևանի քաղաքապետը. «Մի րոպե, մի րոպե, եթե ես եմ նախարարը կամ քաղաքապետը, ուրեմն պիտի մեղադրե՞ք»: Է՜, ցավն ընկավ, որ ձեր նախագահը, ձեր հույսը ինքն է…

ՀԱՍՄԻԿ ԲԱԲԱՋԱՆՅԱՆ