Ռուսական բազան և ՀՀ իշխանությունը նույն չարիքի 2 գլուխներն են

- Պարոն Խզմալյան, երեկ տեսանք, թե Գյումրիում եւ Երեւանում միաժամանակ մարդկանց բողոքի ալիքն ինչպես մեծացավ, ու Գյումրիում իրավիճակը թեժանալուց հետո Երեւանում իրադրությունն ավելի խստացրին, կեսօրին Ռուսաստանի դեսպանատան մոտից ոստիկանները բռնի ուժով բերման ենթարկեցին քաղաքացիների, այդ թվում՝ նաեւ Ձեզ, կեսգիշերին մոտ Ազատության հրապարակից էլի մի քանի տասնյակ քաղաքացիների բերման ենթարկեցին: Ինչո՞վ եք բացատրում երեկ ոստիկանների նման պահվածքը, դա ուղղակիորեն կապվա՞ծ էր Գյումրիում ժամ առ ժամ սրվող իրավիճակի հետ:

- Հայաստանի ոստիկանության գործողությունները արտացոլում են Հայաստանի իշխանության խառնաշփոթը, նրանք իսկապես չգիտեն ինչ անեն: Իսկ երբ մարդ չգիտի ինչ անի, երբ չի ստանում հստակ հրաման, նա կամ փախչում է, կամ սկսում է ուղղակի սառեցնել ստեղծված իրավիճակը, որ որպես զարգացում որեւէ բան չլինի: Հիմա մենք գործ ունենք այս գործընթացի առաջին փուլի հետ՝ բռնել, ձերբակալել, հետո բաց թողնել, հստակ գաղափար, ծրագիր, գործառույթ չկա, չկա հասկացություն, թե ինչ է պետք անել, եւ ինչ է լինելու: Երկրորդ փուլը եղել է 88-90թթ.-ին, ուսադիրների պոկելը եւ փախչելը, ինչպես հայտնի ֆիլմում էր ասվում՝ մինիստրներն առան հանրապետության փողերը եւ հայդե՝ Փարիզ: Այսինքն, իշխանություն չկա, չի երեւում նախագահը, վարչապետը, կաթողիկոսը, քաղաքական կուսակցությունների առաջնորդները, մարդիկ, ովքեր աշխատավարձ են ստանում մեր հարկերից: Ոչ իշխանություն, ոչ ընդդիմություն, ոչ ոք չկար, բացի ոստիկանությունից, որոնք իսկապես խեղճ ու կրակ վիճակում են, չգիտեն ինչ անեն ու անում են այն, ինչ ֆիզիկապես կարող են. բռնում են մեզ, տանում են, հետո ներողություն են խնդրում, բաց թողնում: Ի դեպ, ձերբակալումները բավական զավեշտական բնույթ են կրում, որովհետեւ ավարտվում են երկարաշունչ պատմական լեկցիաներով, որ մենք ենք կարդում, իրենք 2-3 շարքով նստած՝ խոնարհ լսում են եւ ոչ մի բան չունեն ասելու, ուղղակի լսում են քաղաքական եւ պատմական վերլուծությունները ձերբակալվածների կողմից: Երեկ դա էր կատարվում:

- Գրել էիք նաեւ, որ ոստիկանությունում ներկայացել եք որպես Վալերի Պերմյակով, դա միայն հեգնանքի՞ մակարդակով էր, թե՞ ...

- Ոչ, հենց այդպես եմ պատասխանել, երբ սկսեցին ցուցմունքներ վերցնել, քանի որ ֆորմալ ձեւով պարտավոր են արձագանքել, ես ասեցի՝ ռուս զինծառայող եմ, ուզում եմ խոստովանել, որ 6 հոգու եմ սպանել, անունս է՝ Վալերի Պերմյակով, բայց նրանք սկսեցին երկար-բարակ ինձ մեղադրել, որ ես անպատվում եմ ազգային արժանապատվությունը եւ հայերեն չեմ խոսում: Երբ ամեն ինչ վերջացավ, ես հրաժարվեցի որեւէ բան ստորագրել, ասացի՝ դա արեցի, որ դուք հասկանաք, թե ինչ զավեշտալի վիճակ եք դուք ստեղծում: Ես ուզում էի ժողովրդին ցույց տալ, որ այն պահանջները, որ պետք է Պերմյակովին վերադարձնեն հայ իրավապահ մարմիններին, ծիծաղելի է, մենք մարտի 1-ն արդեն դորդուբե՞շ արեցինք, բացահայտեցի՞նք մարդասպաններին, կամ հոկտեմբերի 27-ը, ցանկացած քաղաքական սպանություն, ինչո՞ւ են ժողովրդին խաբում: Մենք դա չէ, որ պետք է պահանջենք, մենք պետք է դնենք բոլորովին այլ խնդիրներ. Ռուսաստանը, որպես կայսրություն, քանդվում է, ռուսական բազան հիմա հանդիսանում է գլխավոր սպառնալիքներից մեկը, ինչպես, օրինակ, Ղրիմում տեղակայված բազան կարեւոր դեր խաղաց Ուկրաինայի մի մասը վարձելու գործում: Ռուսական բազան հիմա պաշտպանում է 2 բան. առաջինը դա ռուսական տնտեսական սեփականությունն է Հայաստանում, որը հսկայական է, եւ երկրորդը Հայաստանի իշխանություններն են, որոնք հովանավորվում եւ նշանակվում են նույն ռուսական իշխանությունների կողմից: Այսինքն, ռուսական բազան եւ ՀՀ իշխանությունները նույն չարիքի 2 գլուխներն են:

- Այս դեպքում մեր պահանջը ո՞րը պետք է լինի:

- Նախեւառաջ պետք է պարզենք մեր պահանջը հենց մեզ համար: Պետք է իրական ազգային խորհուրդ լինի, այլ ոչ թե այս խամաճիկների թատրոնը: Կարծում եմ, որ ռուսական բազան պետք է կտրուկ փոխի իր գործառույթը, այն պետք է լինի համատեղ՝ հայ-ռուսական, այնուհետ պետք է հանվեն բոլոր հետեւակային զորքերը եւ մնան օդային եւ հակաօդային ուժերը, դրանք պետք է վերահսկվեն երկկողմանի՝ հայ-ռուսական դաշնային պայմանագրով, ոչ մի վերպետական դաշինքներով դրանք չեն կարող առաջնորդվել: Երկրորդ. մենք պետք է վերանայենք սեփականության հարցերը Հայաստանում, եւ դա ուղիղ կապ ունի ռուսական եւ հայկական օլիգարխիայի եւ իշխանությունների հետ: Երբ դա հասկանանք, կփոխենք համակարգը եւ նոր հարաբերություններ կստեղծենք մեր իրական դաշնակիցների հետ եւ նորովի կձեւակերպենք մեր խնդիրները մեր թշնամիների հետ:

- Ինչպես նկատեցիք, Գյումրու դեպքերի ժամանակ ոչ մի կուսակցության առաջնորդ, ինչպես նաեւ նախագահն ու կաթողիկոսը չկային...

- Բայց ներկայացուցիչներ կային, կար Զարուհի Փոստանջյանը, եւ ես գնալով համոզվում եմ, որ միակ լուրջ քաղաքական գործիչը, իրական առաջնորդը այդ կինն է:

- Իսկ ի՞նչ եք կարծում, հոգեւոր առաջնորդին՝ կաթողիկոսին, ինչպես նաեւ նախագահին ի՞նչն էր խանգարում գնալ Գյումրի:

- Եթե խոսքը բեմական առաջնորդների մասին է, ապա նրանց անձը դարձել է անեկդոտների առարկա: Բայց, օրինակ, Շիրակի թեմի առաջնորդ Միքայել Աջապահյանը խոսում էր ազգի դիրքերից, սակայն նա եկեղեցական է եւ չի կարող իր վրա վերցնել քաղաքական գործառույթներ: Պետությունը եւ եկեղեցին տարբեր բաներ են: Մենք գործ ունենք քաղաքական խնդիրների հետ: Եկեղեցին չի կարելի օգտագործել քաղաքական նպատակներով:

- Չնայած ողբերգության սոսկալի լինելուն, նաեւ սգո օր չհայտարարվեց հանրապետությունում, ի՞նչ եք կարծում, այդ հարցում դեր խաղաց մարդասպանի ազգությո՞ւնը:

- Դա, իհարկե, ցինիզմն է, որը շատ թանկ է նստելու այսօրվա իշխանությունների վրա: Սա նաեւ վախ է: Բացի այդ, իրենք հիմա իսկապես չգիտեն ինչ անեն, ու ուղղակի չէին երեւում, դուք ե՞րբ եք իմ այդ թվարկած անձանցից որեւէ մեկին կենդանի եթերում տեսել: Իրանք ուղղակի մտել են ծակերը եւ լռում են:

- Դա ենթադրո՞ւմ է, որ գուցե այդպես ամեն գնով օր ու ժամանակ են շահում:

- Այդ ժամանակը ոչ թե շահում են, այլ կորցնում, այդպես ոչ մի բան չեն շահում: Իսկ կորցնում ենք մենք՝ ամեն օր, ամեն ժամ, կորցնում ենք մարդկային հերթական ալիքը, որ այս սպանությունից հետո շատ մարդիկ նայում են իմ աչքերին ու ասում՝ մենք չենք կարող այսպես ապրել, իրենք զգում են իրենց անպաշտպան, որովհետեւ թիկունքից են խփել: Եթե ոչ առաջիկա օրերին, ապա առաջիկա ամիսներին իշխանափոխությունն արդեն հասունացել է, որովհետեւ համոզվեցինք այս օրերին, որ իշխանություն չկա թե ֆիզիկապես, թե քաղաքական առումով: