Երբ Ադրբեջանը պարտված կողմ էր, Հայաստանի պատվիրակությունն էր գնում Բաքու, եւ այնտեղ դա շատ ցավագին էին ընդունում. Արմեն Բադալյան

«Հրապարակի» զրուցակիցն է քաղտեխնոլոգ Արմեն Բադալյանը:

- «Ազատագրական Շարժումը» փետրվարի 25-ից սկսում է ստորագրահավաք՝ Նիկոլ Փաշինյանի հրաժարականի պահանջով։ Ձեր կարծիքով ի՞նչ արդյունք կտա այս ակցիան:

- Ստորագրահավաք անելու համար նախ պետք է այդ շարժումը կազմակերպչական մեծ ցանց ունենա: Արդյունավետ չի, եթե դու հանրապետությունում ճանաչված ուժ չես, եւ ստորագրահավաքը Երեւանում մեկ կամ երկու արձանի մոտ լինի, լավագույն դեպքում մի քանի հազար ստորագրություն կհավաքես եւ քո փիառը կիրականացնես: Սա օրենքի խախտում չէ, միգուցե «Ազատագրական Շարժումը» ուզում է հետագայում կուսակցություն դառնալ, ստորագրահավաքն էլ իր ապագա քաղաքական գործունեության համար է իրականացնում, ինչը նորմալ է, բայց սա արդյունք չի տալու: Սա չի բերելու ինչ որ ցնցումների, որովհետեւ նախորդ 30 տարում նմանատիպ ստորագրահավաքներ Հայաստանում շատ են եղել, որոնք զրո արդյունք են տվել:

- Ի՞նչ կասեք Ադրբեջանից ժամանած պատգամավորների մասին: Երբ որ Ադրբեջանը պարտված կողմ էր, Հայաստանի պատվիրակությունն էր գնում Բաքու, եւ այնտեղ շատ ցավագին էր ընդունվում: Հիմա, որ Հայաստանն է կապիտուլացիայի ենթարկված, ստացվում է հայելային արտացոլանք՝ հայերն են շատ ցավագին ընդունում: Չէի ասի, որ ողջ հայությունը, քանի որ մոտ 100 հոգի էին դուրս եկել, ինչ-որ գործողություն էին անում: Մնացածների մոտ այդ հարցի նկատմամբ կար անտարբերություն՝ ե՛ւ իշխանության, ե՛ւ ընդդիմության: Հայաստանի իշխանություններն անում են ամեն ինչ իրենց այսպես կոչված խաղաղության ծրագիրն առաջ տանելու համար: Եվրանեսթի նիստի ժամանակ հակառուսական բանաձեւ առաջ քաշվեց Դոնեցկի, Լուգանսկի հետ կապված, բնականաբար քաղաքական տերերին դեմ չգնալու համար հայկական կողմը ձեռնպահ քվեարկեց, հասկանալի է ինչու: Իշխանությունները ինչպես նկատել եք՝ վերջին մեկ տարում որեւիցե գործողություն չեն անում Ադրբեջանին եւ Թուրքիային նեղացնելու ուղղությամբ:

- Ստամբուլ-Երեւան չվերթից զատ, իշխանությունները խոսում են հայ-թուրքական հարաբերությունների բարելավման քայլերի մասին: Ի՞նչ կասեք այս մասին:

- Դա տեղավորվում է իշխանությունների կողմից առաջ քաշվող խաղաղության բանաձեւի մեջ: Թուրքիային եւ Ադրբեջանին դուր գալու համար, բնականաբար, վարչապետը բոլորը պայմանները ընդունելու է, եւ փաստաթղթերն էլ ստորագրելու է, ընդուպ մինչեւ Սահմանադրության փոփոխություն, որպեսզի այնտեղ ցեղասպանության հետ կապված պահերը դուրս գան: Եթե իշխանություն չփոխվեց՝ ոչ թե տարիներ հետո, ավելի շուտ, այլեւս իմաստ չկա խոսել ցեղասպանության մասին: Իհարկե, կլինեն քաղաքական ուժեր, որոնք ապրիլի 24 ին կգնան Ծիծեռնակաբերդ, բայց դա արդեն կլինի սիմվոլիկ ինչ-որ մի բան, զուտ ծիսական արարողություն:

- Ռուսաստանն ու Ադրբեջանը դաշնակցային փոխգործակցության հռչակագիր են ստորագրում։ Ի՞նչ գործընթացներ կարող են տեղի ունենալ։

- Նման հռչակագրի կնքումը ցույց է տալիս, որ Ադրբեջանը իրականացնում բազմավեկտոր քաղաքականություն, մի բան, որ անում էր Հայաստանը մինչեւ 2013 թվականը: Ադրբեջանը Թուրքիայի հետ կնքում է «Շուշիի» համաձայնագիրը, Ռուսատանի հետ կնքում է պայմանականորեն ասած՝ Մոսկվայի համաձայնագիրը, Եվրամիության հետ իր առանձին համաձայնագիրը, Իրանի հետ՝ արտաքին համաձայնագիրը: Տեսնելով, որ Հայաստանում մի ապիկար իշխանություն է, որը որեւիցե պատկերացում չունի, որովհետեւ կրթական մակարդակը չի ձգում դրան, օգտվելով մեր երկրի բացահայտ սխալներից, դիքերը ամրապնդում է միջազգային տարբեր խաղացողների մոտ:

- Ռուսաստանի կողմից Դոնեցկի ու Լուգանսկի ինքնահռչակ հանրապետությունների ճանաչումից հետո, ի՞նչ եք կարծում Արցախի իշխանությունները կդիմե՞ն ՌԴ-ին՝ Արցախի ճանաչման հարցով։

- Շատ են քննարկում, որ ճանաչեցին Դոնեցկի ու Լուգանսկի ինքնահռչակ հանրապետությունները, ապա դա կարող են պրոյեկտել Արցախի վրա: Քանի դեռ Հայաստանի իշխանությունները չեն փոխվել, որեւիցե բան տեղի չի ունենա, Ռուսաստանը չի ճանաչի Արցախի անկախությունը: Դոնեցկը ու Լուգանսկը Ռուսաստանի համար ունի այլ նշանակություն, Արցախը՝ այլ նշանակություն, հատկապես այս իշխանությունների օրոք: Ինչ վերաբերում է Դոնեցկի ու Լուգանսկի ճանաչմանը, դա Ռուսաստանի իրավունքն է, ինչպես արեւմուտք ճանաչեց Կոսովոն, Սերբիան: Արեւմուտքը Ռուսաստանին չի ընդունում իրեն որպես հավասար գործընկեր, ընդունում է շատ ավելի ցածր, թշմանամաբար է տրամադրվում Ռուսաստանի նկատմամբ, եւ սա երկակի քաղաքականության դասական օրինակ է:

- Հնարավո՞ր է լայնամաշտաբ պատերազմ Ռուսաստանի եւ Ուկրաինայի միջեւ:

- Չեմ կարծում, որ լայնամաշտաբ պատերազմ կսկսվի, սակայն չեմ էլ բացառում: Այս պահի դրությամբ հասկանում ենք, որ Ռուսաստանի քաղաքականությունը կամաց քայլերով առաջ գնալու քաղաքականություն է, եւ ոչ թե միանգամից Ուկրաինայի մեծ մասը վերցնելն է: Երբ որ դեկտեմբերից Ռուսաստանը հստակ դիրքորոշում առաջ քաշեց իր անվտանգության վերաբերյալ, Դոնեցկի ու Լուգանսկի ճանաչումը մեկ աստիճանով բարձրացրեց, բայց Ռուսաստանին պայմանական պետք է հարյուր աստիճան: Եթե պատերազմ լինի, դա ցավագին է ընդունվելու արեւմուտքի կողմից, ինչը կարող է շատ ուժեղ պատժամիջոցներ առաջ բերել, դրա համար էլ տեսնում ենք, որ գորտի թռիչքներով Ռուսաստանը փորձելու է առաջ գնալ: Դա այս օրերի հետ կապված կարող եմ ասել, բայց կարող է վաղը լրիվ պատերազմական իրավիճակ լինի: