Գյուղ, որ չունի դպրոց, մանկապարտեզ, գյուղապետարան ու բնակիչ

Լոռու մարզի Հալավար գյուղը՝ այժմյան Լեռնաջուրը, ունի 230 բնակիչ՝ ժամանակավոր բնակվողները ներառյալ, իսկ փաստացի այսօր այս գյուղում բնակվում է մոտ 70 հոգի: Գյուղ այցելելն իսկական փորձություն է ինչպես վարորդների, այնպես էլ բնակիչների համար: Միջքաղաքային մայրուղուց գյուղը հեռու է 12 կմ, որից 8 կմ հատվածը գտնվում է գրեթե անանցանելի վիճակում: Գյուղապետ Սարգիս Հակոբջանյանն ասում է, որ գյուղի միջոցները բավարար չեն ճանապարհները նորոգելու համար: Գյուղում ոչ դպրոց կա, ոչ էլ մանկապարտեզ, անգամ բուժօգնության հնարավորություն չունեն գյուղացիները՝ բուժկետի բացակայության պատճառով: Գյուղում այսօր անգամ երիտասարդներ չկան, նրանք հեռանում են դպրոցի ու աշխատատեղերի բացակայության պատճառով՝ չտեսնելով իրենց հետագա կյանքն այս գյուղում: 

Դպրոցահասակ երեխաները հաճախում են հարեւան Լեռնապատի ու մարզկենտրոն Վանաձորի դպրոցները: Գյուղի հիմնադրման օրվանից մինչ օրս ներհամայնքային տրանսպորտ չի աշխատում Լեռնաջուրում: Այս գյուղի բնակիչների հիմնական զբաղվածությունն անասնապահությունն ու այգեգործությունն է, իսկ անասնապահությանը խանգարում են գայլերի մշտական հարձակումները:

Լեռնաջուրը վերաբնակեցվել է 1991-ին, նախկինում եղել է ադրբեջանաբնակ: Գյուղապետ Սարգիս Հակոբջանյանի փոխանցմամբ, վատ ճանապարհների ու կոմունիկացիաների բացակայության պատճառով ոչ ոք չի ցանկանում բնակվել Լեռնաջուր գյուղում: Երիտասարդներն այստեղից հեռանում են, մնացել են ծերերը միայն, որոնց էլ կամաց-կամաց  իրենց զավակներն են տանում գյուղից: Գյուղում պետական ծրագիր տարիներ ի վեր չի իրականացվել, միայն մի անգամ այգիներն են վերականգնել, հետո մթերման խնդիրներ են առաջացել, ու ծրագիրը դադարեցվել է:

Խնդիրներով լի այս գյուղի միակ դրական կողմն աշխարհագրական դիրքն է: Գյուղը որեւէ կառույց չունի, լինի դա դպրոցի, մանկապարտեզի թե համայնքային կենտրոնի շենք, անգամ գյուղապետարանն այստեղ գործում է տնակային պայմաններում: Այս գյուղի հնաբնակներն ասում են, որ իրենց վաղուց արդեն մոռացել է թե՛ կառավարությունը, թե՛ գյուղից դուրս ապրող մարդիկ, իսկ իրենք էլ չեն հեռանում, որովհետեւ գյուղում պարզապես մարդ չի մնա:

Շուշաննա ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ

 Լոռու մարզ