Պուտինի մտքում՝ ինչպես «Կիկոսի մահը» հեքիաթում 

Սովորաբար երբ մենք զրուցում ենք մարդկանց հետ կամ ունկնդրում ենք նրանց, հակված ենք լինում արտաբերվող խոսքը ընկալելու եւ արձագանքելու: Քաղաքական գործիչների լսելիս մանավանդ քիչ թե շատ լարված իրադրությունում, կամ քիչ թե շատ հրատապ խնդրի շուրջ, մեզ հետաքրքրում է ավելին, քան զուտ արտաբերվող խոսքը: Նման դեպքերում գոնե դիվանագետներն ու լրագրողները ջանում են քաղաքական առաջնորդի խոսքից որեւէ հավելյալ տեղեկություն ստանալ այն հարցերի շուրջ, ինչ իրենց հետաքրքրում է, երկրորդ` ջանում են ընկալել տվյալ գործչի մտքերի ընթացքը, որպեսզի մոտավոր ճշտությամբ ենթադրեն նաեւ նաեւ այն, ինչ չի բարձրաձայնվում: 

Այնպես որ փետրվարի 1-ին Հունգարիայի վարչապետ, ԵՄ-ում հայտնի կռվարար ու համարյա изгой Վիկտոր Օրբանի հետ ասուլիսի ժամանակ ամենքին հետաքրքրում էր, թե ՌԴ նախագահն անձամբ ինչ է ասելու Ուկրաինայի շուրջ իրադրության կապակցությամբ, ի վերջո հաջողվե՞լու է հասկանալ, թե ինչու է Վլադիմիր Պուտինը հարյուր հազարից ավելի զինվորական տեղաշարժել եւ կուտակել Ուկրաինայի հետ Ռուսաստանի սահմանին, այժմ էլ համարյա երեսուն հազար զինվորական է տեղակայում Բելառուս-Ուկրաինայի սահմանին` ըստ էության երեք կողմից շրջապատելով Կիեւի վերահսկողության ներքո գտնվող ուկրաինական տարածքները:

Բոլորը հետեւում էին, Պուտինն էլ խոսեց, սակայն կասկածում եմ, թե որեւէ մեկին հաջողվեց Պուտինի մտքերի ընթացքը հասկանալ: Մարդն ի՞նչ է ասում, ինչո՞ւ է ինքը երաշխիքներ պահանջում առ այն, որ Ուկրաինան երբեւէ չի անդամակցի ՆԱՏՕ-ին: Ըստ Պուտինի, ենթադրենք Ուկրաինան անդամակցում է ՆԱՏՕ-ին, եւ ինչ-որ ժամանակ հետո պատերազմ է սանձազերծում Ռուսաստանի դեմ` Ղրիմը հետ գրավելու համար, այդ պարագայում Ռուսաստանը ի՞նչ անի` ամբողջ ՆԱՏՕ-ի՞ հետ պատերազմի…

Իսկական Կիկոսի մահ…

Չէ, ինչ խոսք, այն որ Վլադիմիր Պուտինը ջանում է խուսափել ամբողջ ՆԱՏՕ-ի հետ հակամարտության մեջ մտնելուց, ցույց է տալիս, որ ՌԴ գործող նախագահը իրականության զգացողությունը լիովին չի կորցրել, գիտակցում է որ ոչ միայն ՌԴ զինված ուժերի, այլեւ առհասարակ Ռուսաստանի վերջը կարող է երանությոնից շատ հեռու լինել, եթե ՆԱՏՕ-ի հետ զինված հակամարտություն բռնկվի: Բայց լավ, հեռատեսորեն եւ գիտակցաբար ՆԱՏՕ-ի հետ բախումից խուսափելու համար Պուտինը ի՞նչ է ցանկանում, որ հանուն Ղրիմը պահպանելու, ինքը Ուկրաինա՞ն էլ կուլ տա: Բնականաբար, ծագում է հարց. ինչո՞ւ     է Ռուսաստանը Ղրիմը զավթել,  առաջին հերթին: Իրոք, ինչո՞ւ է զավթել, որ հիմա էլ զավթածը պահելը իբր խնդիր դառնա: 

Շատ-շատերը կհիշեն, որ 2014-ին, երբ ՌԴ հատուկ ջոկատայիննները, կամ “կանաչ մարդուկները” Ղրիմի զավթման գործողությունն էին իրականացնում, Պուտինը միջազգային իրավունքի այդ կոպտագույն ոտնահարումը, հարեւան երկրի տարածքի զավթումը բացատրում էր նրանով, թե Ուկրիանան կարող է ապագայում անդամակցել ՆԱՏՕ-ին եւ Մոսկվան չի կարող թույլ տալ, որ Ղրիմը անցնի ՆԱՏՕ-ի վերահսկողության ներքո: Ստացվում է, ժամանակին Մոսկվան Ղրիմը զավթում էր, որ իբր ՆԱՏՕ գնացող Ուկրաինայից այդ կղզին պաշտպանի: Հիմա էլ առաջ գնալով որոշել է, որ առհասարակ պետք է խոչընդոտել Ուկրաինայի` ՆԱՏՕ-ին անդամակցելուն, որպեսզի հետո, ՆԱՏՕ-ով հզորացած չգա Ղրիմը ետ գրավի: Լրիվ Կիկոսի հեքիաթ, չասելու համար` ցնդաբանություն:

Երեւի Օրբանի հետ ասուլիսից հետո ՆԱՏՕ-ի բոլոր մայրաքաղաքներում ամենքը եզրակացրին, որ կամ ՌԴ նախագահ Պուտինը պահի թելադրանքով է շարժվում, առանց քայլերի ներքին տրամաբանության կամ հստակ նպատակի եւ ինքն էլ շատ չգիտի, թե հաջորդիվ ինչ է անելու: Կամ էլ ընդհակառակը շատ գիտակցված կերպով էլ զորքը կենտրոնացնում է Ուկրաինայի սահմանին եւ ոչ մի տրամաբանական բացատրություն չի տալիս դրաք, որպեսզի մի կողմից դիվանագիտական շփումները շարունակվեն, մյուս կողմից հարմար պահի` Ուկրաինայի, եւ գուցե ոչ միայն Ուկրաինայի ուղղությամբ հարձակողական գործողություններ ծավալի: 

Ամեն դեպքում ցանկացած ընթացքի պատրաստ լինելու համար երեկ արդեն ԱՄՆ եւ ՆԱՏՕ-ի զինուժի տեղաշարժը սկսվեց Արեւելյան Եվրոպայում` նոր ուժեր տեղափոխել-տեղակայելով Լեհաստանում, Գերմանիայում, Ռումինիայում: