Աղավնի Գրիգորյան. Կարմիր ծառեր
***
Երկինքը հուր է:
Երկինքը մուր է, անթիթեռ:
Կապույտի սով է:
Կարմիր մշուշ է ու… մգվում է դեռ:
***
Ոռնում են արկերը,
Պայթում են՝ նորերն են հերթի:
Փլվում են մայրերը՝
ծնկել են մայրերն աղոթքի:
***
Աստղերի տեղում,
Աստղերից արագ ծնվող Անուններ:
Աստղածնունդ է՝
Մեկն անմահացավ… երեխա էր դեռ:
***
Ցավը սսկվել է,
Ցավն է´լ լացելու արցունքներ չունի:
ԿԱՐՄԻՐ ԾԱՌԵՐ են
Ծիլ տվել հողում անմահ քաջերի:
***
Երազն` իր տունն է.
Արեւ է,
կողքին սիրելին…
- Նանի՜կ, -
թռչում է
վե՜ր, վեր՜… հասնում սարերին:
Երազն իր տունն է:
- Կրա´կ, -
ոռնում է քամին:
Ցուրտ է,
մրսում է…
Կարմիր է մաղում սարերին:
Երազ էր… Տունն էր…
***
Բառը համրացել, վազում է բոբիկ,
Պատերազմ է…
Զինվորը տնքաց, հողն` արյունլվիկ…
Պատերազմ է…
Ծլեց բողբոջած բարուրն առանց հոր՝
Պատերազմ է:
Աստվա´ծ, չանտեսես աղոթքները մոր՝
ՊԱՏԵՐԱԶՄ Է…
***
Այս աշնան նման ծաղկառատ աշուն
Չէր եղել վաղո՜ւց:
Ժայռ ու ծերպերին քարերն են ծաղկել՝
Ցավի՞ց, թե՞… սիրուց…
Ալ կակաչներ են սրտերում բացվել
Պուտ-պուտ վերքերից,
Վիրավոր արծիվն հպարտ սլացքով
Թեւում է նորից:
Աշունը կիսվեց, էլ չվել չկա´,
Կռո´ւնկ, դարձիր տուն:
Կռո՜ւնկ… հնչում է իբրեւ ռազմակոչ
Խոցված մատուռում:
Այս աշնան նման ծաղկառատ աշուն
Չէր եղել վաղո՜ւց:
Ժայռ ու ծերպերին քարերն են ծաղկել.
Ծաղկել են սիրուց:
***
Տուն հասիր,
Զինվո´ր,
նկար
չդառնաս…
***
Խրամատներից ծուխ է բարձրանում,
Ու սեւով գրում կարմիր անուններ.
ԿԱՐՄԻՐ ԾԱՌԵՐՆ են հողին ամրանում,
Որ տուն ու օրոցք չմնան անտեր:
***
«Չկա´ս…»:
Լռությունն
Է´լ հասցե չունի՝
Ճիչ է խորտակված,
Խելագարվել է,
Ցավով պայթում է
Երակներում բաց…
«Չկա´ս…»:
Բացակադ
Երկարեց անդարձ՝
Պտույտ է անվերջ:
«Սպասի´ր, գալու եմ…»
Հալվե՜ց ու մնաց
Անցնող աշնան մեջ:
«Չկա´ս…»:
Մասրենին
կոտրած թեւերին
Կարմիր է հագել,
Ու մի աղջնակ՝
վարդե աչքերով,
Ո՜նց է ճերմակել…
***
Բյուրավոր դատարկ մահիճ,
Բյուրավոր թելահան բարուր…
Երկնքում իրար գտան,
Երկնքով գնում են… ո՞ւր…
***
Անուն, ազգանուն… եղբա՜յր…
Անուն, ազգանուն… սիրելի՜…
Անուն, ազգանուն… ախր ո՜նց… ինչո՜ւ…
Անուն, ազգանուն… սուտ լիներ, երանի՜…
Անուն, ազգանուն՝ բժիշկ…
Անուն, ազգանուն՝ դերասա´ն…
Անուն, ազգանուն՝ երաժի´շտ…
Անուն, ազգանուն… հայր դարձավ, չիմացա՜վ…
Անուն, ազգանուն… ԶԻՆՎՈՐ էր մանկուց…
Անուն, ազգանուն՝ երազող…
Անուն, ազգանուն… հավատում էր, որ աշխարհը փոխելու է մի օր…
Անուն, ազգանուն՝ ՀԵՐՈ´Ս:
Անուն, ազգանուն՝ ՀԵՐՈ´Ս:
Անուն, ազգանուն՝ ՀԵՐՈ´Ս:
Անուն, ազգանուն՝ ՀԵՐՈ´Ս:
Անուն, ազգանուն՝ ՀԵՐՈ´Ս:
Անուն, ազգանուն՝ ՀԵՐՈ´Ս:
Անուն, ազգանուն՝ ՀԵՐՈ´Ս…
***
Ուրիշ անձրեւ էր…
Քառասուն գիշեր
Երկնքից մահ էր
Թափվում անխնա:
Հետո գուժեցին.
«Արե՛ւն է վիժել»,
Ու ստորագրեցին.
«Լուսաբաց չկա´…»:
***
Երկինքը լուռ է:
Երկինքը ցուրտ է՝ անթիթեռ:
Կապույտի սով է:
ԿԱՐՄԻՐ ԾԱՌԵՐ են, ու գիշեր է դեռ…
***
Անսպասելի
ձյուն կգա նոյեմբերին.
մեծ-մեծ փաթիլներով,
սպիտա՜կ, երազի պես,
հեքիաթի պես՝
անժպիտ գուցե,
ճմռթված կնճիռներով,
բայց անհերքելի:
Ձյուն կգա,
ասես հաշտվել է երկինքն անուններին բյուր,
անուններին նոր,
ասես չկա կուրությունը դարի
եւ իրական չեն անձրեւները, որ
հոսեցին հողն ի վեր, աշունն ի վար…
քանզի բոլո´րը տեսան,
եւ բոլո´րը լռեցին, որ
ԿԱՐՄԻՐ էին…
Ձյուն կգա…
որ աշխարհի մեջ՝
աշխարհից դուրս մի մանուկ
հավատա խաղաղությանը ճերմակ,
որ գտնի թիթեռներին
ռումբերից խռոված մանկության…
Ու երբ զրնգա ավետիս-զարթոնքն օրորոցի,
մի փոքրիկ մեծսիրտ մայր «ա՜խ» կդառնա,
մի փոքրիկ լուսե մայր ձյուն կդառնա՝
սպիտակ, մե՜ծ, մե՜ծ փաթիլներով,
Ու կիջնի՜… կիջնի՜ սարերին…
«Մշակութային Հրապարակ» ամսաթերթ
Կարծիքներ