Եթե ես արմատական կարծիք չունենայի, այսօր պատգամավոր կլինեի

Հարցազրույց ԱԺ նախկին պատգամավոր **Համլետ Հարությունյանի** հետ։



-**Ձեր կուսակից Հակոբ Հակոբյանը հայտարարել էր, թե աղքատների համար ի՞նչ կարեւոր է՝ կարագն ու միսը թա՞նկ են, թե՞ էժան**:



-Չեմ կարող դրական վերաբերմունք ունենալ, որովհետեւ դա, իմ խորին համոզմամբ, վայել չէ սոցիալական հանձնաժողովի նախագահին: Հատկապես:



-**Իսկ իշխող կուսակցության ներկայացուցչի համա՞ր, որը պետք է պատասխանատու լինի, որ մարդիկ կարողանան նաեւ միս ու կարագ գնել**:



-Գիտեք՝ Հանրապետական կուսակցությունում էնքան պատահական մարդիկ են առաջ քաշված պաշտոնների, որ, իհարկե, մեր կուսակցության տեսակետը չէ, այլ մարդկանց, որոնք ապրում են ճոխության մեջ եւ, բնականաբար, չեն կարողանում հասկանալ աղքատ մարդկանց վիճակը: Հետեւաբար, ես ոչ բոլորին եմ ընդունում որպես կուսակցական ընկեր եւ հատկապես նրանց, ովքեր չեն ապրում ժողովրդի վիճակով: Կոնկրետ ինձ համար ոչ մի նշանակություն չունի՝ այդ մարդը որ կուսակցությունն է ներկայացնում։ Ես ունեմ այդ սկզբունքները եւ դրանցով առաջնորդվել եմ իմ ամբողջ կյանքի ընթացքում:



-**Չե՞ք կարծում, որ ՀՀԿ-ն Հակոբ Հակոբյանի ասածների համար պետք է ներողություն խնդրի ժողովրդից**:



-Ոչ, ուղղակի պետք է կուսակցությունը միջոցներ ձեռնարկի: Չգիտեմ՝ ինչ կարող է անել, բայց կուսակցությունը պետք է անպայման իր վերաբերմունքը ցույց տա՝ լինի կուսակցության խորհուրդ, Գործադիր մարմին։ Բա հո էդպես չի՞ լինի, որ կուսակցության պատասխանատու դեմքերից մեկը նման անպատասխանատու հայտարարություն է անում:



-**Բա ո՞նց ստացվեց, որ ինքը, լինելով 100 տարվա հանրապետական, նման անպատասխանատու հայտարարություն արեց**:



-Չեմ կարծում, որ Հակոբ Հակոբյանը 100 տարվա հանրապետական է: Մի հատ լավ ուսումնասիրեք նրա կենսագրությունը: Եվ հետո՝ ուզում է 100 տարվա լինի, դա իմ կարծիքն է, հարցնում եք՝ ասում եմ։ Ի՞նչ նշանակություն ունի, թե քանի տարվա կուսակցական է: Սա իմ վերաբերմունքն է ոչ միայն Հակոբ Հակոբյանի, այլեւ բոլորի, հատկապես էն մարդկանց նկատմամբ, որոնք չեն մտնում ժողովրդի ծանր վիճակի մեջ: Նույնը վերաբերում է Խոսրով Հարությունյանին, նա էլ հո հանրապետական չէ՞: Եվ չեմ էլ հասկանում՝ նա ի՞նչ կուսակցություն է ներկայացնում: Եվ նրանք, ովքեր էդպես հեշտությամբ ԱԺ պատգամավոր են դառնում, նույնքան հեշտությամբ վերաբերվում են բառերին, մտքերին: Հետեւաբար, երկուսն էլ պետք է պերսոնալ պատասխանատվություն կրեն:



-**Իրենց խոսքերի, մտքերի համար պատասխանատու չլինելը շատերի՞ն է բնորոշ**:



-Այո… էն, որ ասում է՝ կուշտը սովածին երբեք չի հասկանա, հիմա սա է՝ շատերը կուշտ են, դրա համար սովածի դարդը չգիտեն: Սա ժողովրդական ասացվածք է, իսկ ժողովրդական ասացվածքներն իմաստուն մտքեր են պարունակում:



-**Դուք նախկինում, երբ պատգամավոր էիք, այսպես արմատական չէիք տրամադրված**:



-Իմ ամբողջ կյանքում միայն տուժել եմ իմ արմատական կարծիքների համար: Նայեք իմ բոլոր հարցազրույցները, իմ քաղաքական կյանքի ուղին՝ իր արշալույսից..․ սա կարծիք է երեւույթի նկատմամբ, ոչ թե անձերի, եւ ես ասում եմ ժողովրդի կարծիքը: Բայց եթե ես արմատական կարծիք չունենայի, այսօր Ազգային ժողովի պատգամավոր կլինեի:



-**Ընտանեկան բռնության մասին օրենքն առաջին ընթերցմամբ ընդունվեց**:



-Ես իմ կարծիքը հայտնել եմ մամուլում: Որ դա կոռուպցիոն ռիսկեր պարունակող, դրսից պատվիրված օրենք է, կատեգորիկ դեմ եմ արտահայտվել՝ ասելով, որ նման օրենքը հարիր չէ մեր ժողովրդին, մեր ազգային բնույթին ոչ հարիր օրենք է: Բայց տեսնո՞ւմ ես ինչ ջանասիրությամբ են անցկացնում:



-**Այսինքն՝ Եվրոպան է մեզ պարտադրում**:



-Չգիտեմ՝ Եվրոպան, Ասիան կամ Ամերիկան, բայց, համենայնդեպս, դա ներքին պրոբլեմներից սարքված օրենք չէ: Մենք չունենք ընտանեկան բռնությունների այն որակը, որ օրենք ընդունենք: Մենք ունենք ներքին պրոբլեմներ, որի վերաբերյալ օբյեկտիվորեն օրենքի անհրաժեշտություն կա: Դա կոռուպցիան է, հովանավորչությունն է, ազգային եկամտի ոչ ճիշտ բաշխումն է, դա աղքատների ու հարուստների դասակարգերի օրեցօր խորացող անջրպետն է: Բայց մեր ցեղային բնույթը, հայ ժողովրդի, չի ենթադրում, որ մենք պետք է դրա վերաբերյալ օրենք ունենանք: Մենք ավանդապաշտ ու ընտանեկան ավանդույթներ ունեցող ազգ ենք, նման օրենքի անհրաժեշտություն կա այն ազգերի համար, որոնց մոտ չարաշահվում է ալկոհոլը, որտեղ բազմակնություն կա։ Չգիտեմ, անկախ նրանից՝ ինչպես են փոփոխել օրենքը, ես դրան դեմ եմ:



-**Կան կազմակերպություններ, որոնք պնդում են, որ նման օրենքները դավադրություն են հայ ժողովրդի նկատմամբ, որ եվրոպացիներն են մեզ պարտադրում, օրինակ՝ միասեռ ամուսնությունները, սակայն իշխանությունը մշտապես ժխտում է, թե նման պարտադրանք կա: Երբ Դուք պատգամավոր էիք, եղե՞լ են նման փորձեր, Հայաստանին նման բան պարտադրվե՞լ է**։



-Ես ինչքան պատգամավոր եմ եղել, իմ ներկայությամբ շատ վտանգավոր է եղել այդ մասին խոսելը:



 



**Անի ԲԱՂԴԱՍԱՐՅԱՆ**