Հենարան երկրի ճակատագրողի համար

Երեկ ԱԺ հայտարարությունների ժամին ԲՀԿ-ական Ռուբեն Գեւորգյանը (Ծաղիկ Ռուբո) հանդես եկավ քաղաքագիտական խոր վերլուծությամբ՝ բացահայտելով «ամենամեծ չարիքը քաղաքական դաշտում»: Ըստ այդմ՝ «դեռ լիարժեք չկայացած մի շարք կուսակցություններ, որոնք անգամ ԱԺ-ում չունեն իրենց ներկայացուցիչները, մտածում են, թե իրենք են պետությունը, եւ իրենց միջից պետք է լինեն երկրի կառավարիչն ու երկրի ճակատագրողը»:



«Ամենամեծ չարիքը քաղաքական դաշտում գոյություն ունեցող նմանատիպ կուսակցությունների մտածելակերպն է, որտեղ չկա պետական եւ հասարակական շահ»,-ներկաներին բացատրեց ԲՀԿ-ականը՝ շարունակելով. «Ընդդիմադիր դաշտում գոյություն ունեցող թե քաղաքական եւ թե հասարակական գործիչները չպետք է հացի խնդիրը թեմա դարձրած՝ խաթարեն երկրի ներքաղաքական վիճակը»: Մի քանի հարց ուղղեցինք ԲՀԿ-ական պատգամավորին, ով, ինչպես հայտնի է, ոչ միայն քաղաքագիտական վերլուծություններով է հանդես գալիս, այլեւ բանաստեղծություններ է գրում:



- Պարոն Գեւորգյան, Դուք ասում եք, թե քաղաքական դաշտի չարիքն այն է, որ ԱԺ-ում չեղող ուժերը փորձում են իշխանության գալ, իսկ ԲՀԿ-ն, որն այսօր իշխանություն է եւ կոալիցիոն հուշագիր ստորագրեց ՀՀԿ-ի հետ, որը դաշինքի պես մի բան է, այսօր ի՞նչ է անում այս պետության համար:



- Կոալիցիոն հուշագիրը դաշինքի պես մի բան չի, կոալիցիոն հուշագիրը, որը ԲՀԿ-ն ստորագրեց իր առաջնորդի գլխավորությամբ, դա, համար առաջինը՝ առավել մեծ հենարան հանդիսանալու համար էր երկրի ճակատագրողի, երկրի նախագահի համար՝ արտաքին քաղաքականության մեջ երկրին ի նպաստ քաղաքական գործունեություն ծավալելու համար: Դա է եղել հիմնական պատճառը, որ մենք գնացել ենք այդ քայլին՝ հիմնականում երկրի ու ժողովրդի տեսանկյունից լավ լինելու համար: Իսկ դա մեզ չի պարտավորեցնում երբեւիցե մոտակա ընտրություններում առանձին մասնակցելու համար:



- Հիմա ԲՀԿ-ն առանձի՞ն ցուցակով է գնալու ընտրության, թե՞, այնուամենայնիվ, ՀՀԿ-ԲՀԿ-ՕԵԿ միասնական ցուցակ է լինելու:



- Բազմիցս շեշտել ենք, որ մենք մասնակցելու ենք ընտրության առանձին՝ մեր էլեկտորատին տեր կանգնելով:



- Իսկ այդ դեպքում կարծում եք, բախումներ չե՞ն լինի, ինչպես եղավ քաղաքապետի ընտրություններից առաջ ՀՀԿ-ականների ու ԲՀԿ-ականների միջեւ:



- Բայց Ձեզ ինչի՞ է թվում, որ պետք է բախումներ լինեն անպայման: Մենք գնում ենք քաղաքական մրցակցության: Դա ես չեմ համարում պայքար, դա մրցակցություն է: Եվ ամեն թիմ պետք է հավաքի այն ձայները, որ ունի:



- Այդ դեպքում ինչպե՞ս հասկանանք Արմավիրի վերջին դեպքերը, երբ ԲՀԿ-ական պատգամավորի հարազատի եւ ՀՀԿ-ական քաղաքապետի բարեկամի միջեւ արյունոտ բախում է լինում:



- Ես Ձեզանից եմ լսում այդ բանը, բայց չեմ խուսափում մեկնաբանությունից: Մեր հայ ժողովուրդն այնքան կուսակցականացված է, որ այսօրվա դրությամբ եթե եղբայրը եղբոր դեմ հանդես գա, կկապեն, թե այսինչ կուսակցության անդամն այնինչ կուսակցության անդամի հետ վիճվեց կամ վիրավորեց: Դա երբեք չի կարելի կապել ԲՀԿ ու ՀՀԿ կուսակցությունների հետ:



- Տեղեկություններ կան, որ տեղում լարվել են կուսակցությունների միջեւ հարաբերությունները:



- Կուսակցությունների մասով բացառվում է: Ես ԲՀԿ անդամ եմ, գոնե տեղեկություն ունենալու մասով անմասն չէի մնա, տեղեկացված կլինեի:



- Իսկ չի՞ եղել պարզաբանման փորձ, թե ինչու է նման բախում եղել:



- Տեղյակ չեմ, չեմ էլ կարծում:



- Նաեւ՝ ինչպե՞ս եք գնահատում այդ դեպքը:



- Ես դեպքին ծանոթ չեմ:



- Պարոն Գեւորգյան, Դուք նաեւ ասում եք, որ կուսակցությունները նույնիսկ ներկայացուցիչ չունեն ԱԺ-ում, մտածում են՝ իրենք են պետությունը: Այդ դեպքում ի՞նչ են մտածում իշխող կուսակցությունները, որոնք լծակներ ունեն ու ինչպես ուզում՝ բաշխում են պետության բյուջեն, լծակներն ու տնտեսությունը:



- Չէ, անկախ ամեն ինչից, եթե իշխող կուսակցություն է, նրա գործունեությունն ուղղված է նրան, որ հենց ինքը ձեւավորի իշխանությունը եւ պետության հոգսերով հիմնականում զբաղվի: Պետության հոգսերի ամենագլխավոր խնդիրն էլ պետական բյուջեի ձեւավորման խնդիրն է, չէ՞:



- Բայց փաստորեն ստացվում է, որ իշխանությունն իր հոգսերով է ավելի զբաղված, քան պետության:



- Չէ, էդպես մի ասեք: Հիմնական խնդիրը իշխող կուսակցությանը չի վերաբերում, քանի որ նա արդեն իշխանության մեջ է: Իշխանությանը տենչում են մարդիկ, ովքեր իշխանության մեջ չեն: Բայց դե, բնականաբար, ես ընդունում եմ, որ կան կուսակցություններ, որոնք գուցե չունեն քաղաքական ներուժ, որ հայտնվեն ԱԺ-ում կամ էլ մասնակից դառնան իշխանության ձեւավորմանը, բայց դե ես դեմ չեմ, որ նրանք ունեն առաջնորդներ, լիդերներ, որոնք համարվում են մեր երկրի քաղաքական ներուժի ինչ-որ մասը: Ունենք անհատներ, ինչու չէ, որոնք դուրս են մնացել էս գործընթացներից: