Քաղաքական երգիծանք «ArmComedy» ժանրում

«ArmComedy»՝ այսինքն քաղաքական երգիծանք, որն արդեն 3 տարի երգիծական լրատվություն է մատուցում իր հիմնադիր-հեղինակների` Նարեկ Մարգարյանի եւ Սերգեյ Սարգսյանի կողմից: Ու, ինչպես տղաներն են ասում, «սա իրականում նորությունների կայք չէ, այլ միմիայն երկու մարդկանց երգիծական երեւակայության արդյունքը»:



- Տղաներ, արդեն 3 տարի է, որ երկուսով անում եք «Արմքոմեդին», այս ընթացքում դեռ չե՞ք սպառել Ձեր հումորի պոտենցիալը, թե՞ քաղաքական դաշտն ու քաղաքական գործիչներն արդեն անսպառ հումորի աղբյուր են:



Սերգեյ - Նյութերն էլ իրականությունից են ծնվում, մենք ընդամենը փորձում ենք այդ նորությունները մատուցել ավելի սուր եւ կարեւոր անկյունից՝ տեսնելով ցանկացած նորության մեջ իր աբսուրդը, թույլ կողմերը, թերությունները: Այդ առումով սպառվելու խնդիր չկա, ուղղակի դա կյանքի հանդեպ վերաբերմունքն է. եթե կարողանում ենք կյանքին հումորով վերաբերվել, ուրեմն կարողանում ենք նորություններն էլ ընկալել ու վերարտադրել այդ ֆորմատով:



Նարեկ - Մենք ամենասկզբից սրան որպես աշխատանք չէինք նայում, ամեն ինչ ինքնըստինքյան ստացվեց, իրականում 2007-ից ենք սկսել «սթենդափներ» անել: Կայքն ավելի ուշ եղավ, ու ինչքան շատ ժամանակ է անցնում, այնքան մոտեցումներն էլ են ավելի պրոֆեսիոնալ դառնում՝ հենց միայն այն առումով, որ հիմա ինձ համար ինչ-որ բան նստել-գրելն ավելի հեշտ է, քան 4 տարի առաջ:



- Գրելու առումով հեշտացել է, բայց պատասխանատվության առումով ինչ-որ չափով հիմա ավելի չի՞ բարդացել ձեր գործը, ի վերջո այսօր ավելի մեծ լսարան ունեք:



Նարեկ - Աշխատում ենք չանցնել մեր սեփական էթիկական նորմերը, որը մեր մեջ 2007-ին էլ կար, հիմա էլ կա, այսինքն՝ մենք մեզ չենք դավաճանում, ու էն մարդիկ, ովքեր մեզ նայում են, հասկանում են, որ մենք ինչ-որ կողմի չենք հարում եւ անում ենք այն, ինչ որ կա: Երգիծանքը ներքին զտման մեխանիզմ է, եթե ինչ-որ բան օդից վերցնես, դա ծիծաղելի չի լինի: Ճշմարտության տոկոս անպայման պիտի լինի:



Սերգեյ - Մենք Հայաստանում ենք ապրում եւ գիտակցում ենք բոլոր վտանգները, այն, ինչից պետք է զգույշ լինել, ինչը պետք է մի քիչ ուրիշ ձեւ մեկնաբանել: Ու դրա համար փորձում ենք անել այնպես, որ հասնենք այդ վտանգավորի սահմանին, մեկ-մեկ բրթենք այդ սահմանը մի քիչ այն կողմ, մի քիչ այդ սահմանի կողքը խաղանք, բայց անենք այնպես, որ ակնհայտ վիրավորանք չլինի. գուցե լինի սուր հեգնանք, բայց արդարացված, որ մարդիկ դրանք կարդալով ժպտան:



- Նարեկը նշեց էթիկական նորմերի մասին, դու՝ սահմանի մասին, ո՞նց եք որոշում այդ սահմանը, որտե՞ղ է դա գտնվում:



Նարեկ - Դա յուրաքանչյուր մարդու մեջ կամ լինում է, կամ չի լինում, այսինքն չես էլ մտածում՝ անցնում ես, թե չէ, դա միանգամից զգում ես:



Սերգեյ - Հետո, մենք երբեք ինչ-որ մեկին չենք անվանել հիմար, եթե ինչ-որ մեկը նույնիսկ հիմարություն է գործել, մենք պարզապես այդ իրավիճակը նկարագրում ենք այնպես, որ այդ արարքը հայտնվի ծիծաղելի իրավիճակում, ու մարդիկ ծիծաղեն մեզ հետ:



Նարեկ - Երգիծանքի դասական բանաձեւն է, եթե ինչ-որ մեկը փողոցում կանգնի ու ասի՝ Արա Մարտիրոսը դեբիլ է, դա երգիծանք չի դառնա, այլ ընդամենը ոչ կոռեկտ քննադատություն:



- Անգամ թաքնված տեսախցիկների պրակտիկան ցույց տվեց, որ մեր երկրում հումորի հանդեպ վերաբերմունքը միանշանակ չէ, ու մարդիկ շատ տարբեր են արձագանքում: Քաղաքական երգիծանքի դեպքում ինչպե՞ս է:



Նարեկ - Մարդիկ բավականին անկաշկանդ են, եղել են այնպիսիները, որ շատ չեն ուրախացել... ընդհանրապես մենք երկուսս էլ Բրյուսովի համալսարանում էինք աշխատում, բայց եղավ համապատասխան տեսանյութ, ռեկտորատում դիտեցին, ու հիմա արդեն չենք աշխատում այնտեղ:



- Այսինքն ազատեցի՞ն աշխատանքից:



Նարեկ - Բայց դա դրա հետ կապ չունի, իրականում 2 անգամ ուշացել էի ու մի անգամ բացակայել դասերից, դա էր պատճառը, ուղղակի պատահական զուգադիպեց:



- Այդ պատահական զուգադիպության արդյունքում Սերգեյն էլ զրկվեց աշխատանքից:



Նարեկ - Հա, էդ առումով ես Սերգեյին զրկեցի իր օրվա հացից:



Սերգեյ - Հա, քաշեց ինձ:



Նարեկ - Որովհետեւ ինքն էլ կար այդ տեսանյութում:



Սերգեյ - Ընդհանրապես բնական է, որ շատ մարդկանց պետք է դուր չգա, մանավանդ մեր նյութերի շատ հերոսների, բայց առայժմ չափազանց ծանր դեպքերի չի հասել, ու եթե ինչ-որ կուսակցության անդամի մասին ենք գրում, այնպես ենք անում, որ անգամ կուսակցությունը հասկանա, որ դա ճիշտ էր:



- Իսկ սովորաբար ամենաշատը ո՞ր կուսակցությունից եք արձագանքներ ստանում, ու ո՞նց են վերաբերվում ձեր սատիրային:



Սերգեյ - Ամենաշփվողը «Ֆեյսբուքում» «Ժառանգությունն» է, եւ ընդհանրապես ընդդիմադիր դաշտն ավելի շատ է օգտագործում «Ֆեյսբուք»: Արձագանքները ստանում ենք ավելի շատ միջնորդավորված ու գրեթե բոլոր կուսակցություններից:



Նարեկ - Քանի որ դաշտը փոքր է, արձագանքներն էլ են շուտ հասնում:



- Իսկ առո՞ղջ մոտեցում են ցուցաբերում:



Նարեկ - Հիվանդագին վերաբերվողներն ուղղակի «Ֆեյսբուքի» էջ էլ չունեն: Օրինակ, Արմեն Մարտիրոսյանն ԱԺ-ի էս վերջին դեպքերի «նյուզ հաբը» շատ լավ էր ընդունել:



Սերգեյ - Հա, այդ հարցում «Ժառանգությունը» լավ օրինակ է, շատ առողջ են վերաբերվում քննադատությանը, եւ ոչ մի նեղանալ չկա:



- Իսկ ո՞վ է, ըստ «Արմքոմեդիի», մեր քաղաքական դաշտի ամենակոմիկական կերպարը:



Սերգեյ - Ինձ թվում է՝ այդ առումով ամենահետաքրքիր պերսոնաժներից է Գալուստ Սահակյանը:



Նարեկ - Մանավանդ այսօր ձեռք բերեցինք իր գիրքը:



- Ընկերություն է՞լ եք անում:



Նարեկ - Չէ, անգամ ծանոթ էլ չենք, ուղղակի շատ կոլորիտով է խոսում:



Սերգեյ - Այդպիսի կերպարներ են նաեւ Վարդան Բոստանջյանը, Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, որի ցանկացած ելույթը հետաքրքիր է: Հետո, մեր ժողովուրդն անհամ, ձանձրալի քաղաքական գործիչներին այդքան չի էլ սիրում, մամուլն էլ անդրադառնում է հենց այդ գունեղ կերպարներին:



- Թեկուզ «Ֆեյսբուքում» նկատե՞լ եք՝ ավելի շատ ընդդիմադի՞ր դաշտն է արձագանքում, երբ իրենց հասցեին «թթու խոսք» եք ասում, թե՞ իշխանական:



Նարեկ - Օրինակ մի անգամ էլեկտրաէներգիայի անջատումների, էդ օրերի, Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի մասին էինք գրել, ու դա մի քանի հոգու դուր չէր եկել:



Սերգեյ - Շատ դժվար էր ճիշտ ընկալելի լինել հատկապես սկզբում, հենց ինչ-որ մեկի մասին մի բան էիր գրում, մտածում էին՝ էս կողմին ես հարում, ու էդպես մոտ 2 տարի պահանջվեց, որ քաղաքական կյանքի բոլոր կողմերը գիտակցեն, որ մենք ինչ-որ ուղղվածություն չունենք...



Նարեկ - Ու ինչ-որ մեկի մարդը չենք, օրինակ Սերգեյը Նոյեմիի մարդն ա ու էլ ոչ մեկի:



- Այսօր Հայաստանում ավելի շատ քաղաքական գործիչների արտահայտած մտքե՞րն են կոմիկական, թե՞ իրենք իրենցով արդեն կոմիկական են:



Նարեկ - Ինձ թվում է՝ բոլոր էդ մարդիկ իրենք իրենց շատ լուրջ են ընդունում, եւ ոչ ոք ստեղծված երգիծական կերպար չի, ավելի շատ դեպքերն են թելադրում:



Սերգեյ - Հա, դեպքերն են ու հատկապես այն ժամանակ, երբ մի բան ակնհայտ թերի է, ու դա փորձում են կոծկել, օրինակ «Մարիոթի» էս վերջին դեպքը. կարծես բոլորին ակնհայտ է, թե ինչ է տեղի ունեցել, բայց միեւնույն է՝ լուրջ դեմքերով փորձում են ասել, որ «Ռաֆիկ պոլնստյու նե վինովեն», այսինքն՝ էստեղ համ իրավիճակն էր ծիծաղելի, համ իրավիճակի արձագանքը, համ էլ այդ իրավիճակն ուրիշ կերպ ներկայացնելու ջանքերը:



- Շեշտն ավելի շատ քաղաքական երգիծանքի վրա եք դրել:



Նարեկ - Այո, բայց ամեն անգամ փորձում ենք նոր թեմաների անդրադառնալ:



Սերգեյ - Մեզ համար կարեւոր են այն թեմաները, որոնք ավելի շատ են ազդում մարդկանց կյանքի վրա, իսկ հիմնականում քաղաքականությունն է ազդում: Դրա համար ավելի շատ քաղաքական հարցերի շուրջ ենք խոսում:



Նարեկ - Իսկ եթե մարդկանց սոցիալականը լավ լինի, էդ հարցերի մեծ մասն իրենց այդքան չի հուզի. մենք գրեթե բոլոր պատգամավորներին գիտենք, իսկ դա լավ կյանքից չի:



- Հասցրե՞լ եք քաղաքական դաշտից բոլորին անդրադառնալ:



Նարեկ - Չէ, օրինակ Ալվարդ Պետրոսյանին չենք անդրադարձել, որովհետեւ նա չունի որեւէ քաղաքական գործունեություն, ԱԺ-ում չի լինում, կարելի է անդրադառնալ, բայց էն տեսանկյունից, որ հենց ոչ մի բան չի անում:



- Ձեր «քոմեդի նայթ» երեկոներին քաղաքական դեմքեր ներկա լինո՞ւմ են, հրավիրո՞ւմ եք:



Սերգեյ - Հա, մեկ-մեկ գալիս են, օրինակ՝ «Ժառանգությունից» կամ ընդդիմադիր դաշտից այլ ներկայացուցիչներ: Անհամբեր սպասում ենք այն օրվան, երբ Գալուստ Սահակյանը կգա մեզ հյուր, դե, որովհետեւ ինքը համ ու հոտ է հաղորդում ցանկացած բանի, որտեղ ներգրավվում է:



- Իսկ, օրինակ, ի՞նչ թեմաների երբեք չեք անդրադառնա ու չեք անդրադարձել:



Նարեկ - Ես, օրինակ, երբեք չեմ անդրադառնա պաղեստինաիսրայելական կոնֆլիկտին, որովհետեւ ինձ հետաքրքիր չի:



Սերգեյ - Օրինակ, հումոր չենք անի հաշմանդամության թեմայի վրա, միակ նախապայմանն այստեղ այն է, թե որքանով է ծիծաղելի այդ թեման: