Հաց ու կրկես

1.



Դերն իր կիրթ խաղարկեց ծաղրածուն,



Անարգել տունը իմ մտավ նա,



Եվ տեսեք ինչպես է պարացնում



Մատների վրա ինձ անխնա:



Նա սրբի կերպարով մտավ ներս,



Պահանջեց իր առջեւ մի սեղան,



Երբ կարգով թվարկեց ատամներս,



Սկսեց ընթերցել իմ մեղան:



Ինձ թքոտ էջերից հայհոյեց,



Հարվածեց բազմակի սեղանին,



Փետրավոր թեւերով մերթ շոյեց,



Մերթ խրեց մինչեւ վերջ եղանն իր:



Մեկ հագավ գայլի դեմք, մեկ այծի,



Քաջարի մի ասպետ կամ մողես,



Մինչեւ որ նստեցինք մենք հացի,



Եվ արդեն հացը նա թունդ գովեց,



Շողոքորթ ինձ ասաց.  «Հացը քո



Արդար է, ուտվում է». Ու քանի



Դեռ տարված էինք խոսք ու երգով,



Նա ոտքերը մեկնեց, որ քնի:



Ոչ այն է, թե ասեմ էլ, կորիր,



Ոչ այն է ծոցը իր մտնեմ լուռ,



Մինչ այդ նա կին դարձած շորորիկ՝



Ինձ շանսեր չթողեց ընտրելու:



Տունն իր պինդ հիմքերից երերաց,



Մթի մեջ ճախրեցին տեսիլներ,



Մթի մեջ պարզորոշ երեւաց՝



Նա ինչ է, ու ինչի մասին է



Ականջս նուրբ շոյող հեքիաթը,



Որ թեւերս ընկած՝ ինձ տանում



Եվ ցույց է տալիս կամ ավարտ մի,



Կամ թե մի խենթացում ընդհանուր:



2.



Սկզբում լուրն էր լոկ՝ նախերգանք,



Ու հետո բարձրացավ մի աղմուկ,



Տարածվեց անհասցե ու անկանգ,



Պարզապես անմեռոն ու անխունկ,



Պարզապես պիրկ ձգված մի կծիկ,



Որ բացվեց ու դարձավ մի ոստայն,



Հավաքեց տեսակետ ու կարծիք,



Մի քանի անորոշ, անդեմ ձայն,



Բանսարկու, սրբապիղծ, գայլ ու ցին,



Եվ հարգանք, եւ պատիվ տարակույս,



Էլ անցյալ, էլ ներկա խառնեցին,



Հունցեցին մեղսունակ ինչ որ խյուս,



Վախեցած ծեփեցին պատեպատ,



Կատաղած արեցին ոտնակոխ,



Լոկ հետո խաղաղված ու հանդարտ



Նստեցին դրա մեջ ինքնագոհ:



3.



Նա գնաց գիշերը թողած կես,



Հաստատուն քայլերով, աներկբա,



Բնական ու այնքան պարզապես,



Անմարմին, անհոգի, անկերպար:



  



*******



Մի օղակ անընդհատ լայնացող,



Անընդհատ պտտվող մի կրկես,



Քեզ այնտեղ միայն աղ ու հացով,



Լոկ պատվով կընդունեն այնտեղ քեզ:



Կբացեն նոր դռներ քո դիմաց,



Կվառեն քեզ համար նոր կանթեղ,



Ու բաներ կլինեն անիմաց,



Դու միայն իմացիր,  որ այնտեղ



           Մեկը հագնում է դիմակը,



            Մյուսը բացում է քամակը:



 



Կպահեն կենտրոնում,  կպատվեն,



Կպատմեն աշխարհում քո մասին,



Ու նորմեր անհամար կթվեն՝



Համարժեք քո ավել պակասին:



Եվ հոգ չէ՝ բացահայտ թե թաքուն,



Դու կամ դու, կամ մաշկում ուրիշի,



Կլինի քո անկյունը տաքուկ,



Ու նշված մի ուղի, դու հիշիր.



          Մեկը հագնում է դիմակը,



           Մյուսը բացում է քամակը:



 



Իսկ եթե չհագնես դու դիմակ,



Քամակը չբացես քո հոժար,



Պտտվես օղակին հակառակ,



Քննարկես տեղը քո որոշյալ,



Իսկ եթե դու լինես հավակնոտ,



Օղակից կանջատվի մի մասնիկ,



Մի դիմակ կբացվի քեզ ծանոթ,



Եվ այն քեզ անպայման կհասնի,



Քեզ կոկիկ կկտցեն երկու մատ,



Եվ ինչպես դեռ փխրուն նորացան,



Կքաշեն՝ ջարդած ծիլ ու արմատ,



Դու կարծես շատ արագ մոռացար.



       Մեկը հագնում է դիմակը,



       Մյուսը բացում է քամակը:



 



**Գոռ Արզումանյան- բանաստեղծ, բանկային մասնագետ**



**Հրապարակ մշակութային հավելված**