Մեր հալ, քո հավես․․․

 



Այսպիսի մի պատմություն եմ հիշում մանկությունից։ Մանկությանս ընկերուհիներից մեկի պապը 100 տարեկանում մահացել էր։ Ահագին թոռներ ու ծոռներ ուներ։ Բոլորը լացում, իրենց կոտորում էին, միայն Սաթիկը չէր լացում։ Գյուղ տեղ է՝ չլացելը, այն էլ բարձր ձայնով, մի տեսակ պատիվ չէր բերում մահացողին ու նրա գերդաստանին։



Սաթիկին մեծերը դուրս կանչեցին, ես էլ ՝ հետևից։



-Խե չես լաց ինում։



-Արցունք չի կյամ,- մեղավոր տոնով ասաց Սաթիկը։



-Քինա պադվալան մի սողան (սոխ) յերկալ, քիցի աշկերիտ։



Ես ու Սաթիկը միասին գնացինք նկուղ։ Օգնեցի, սոխը մաքրեցի ու միասին գցեցինք նրա աչքերին։



Հիմա՝ մի լա՜ց, մի ոռնո՜ց․․․ Հենց այդ վիճակում էլ բարձրացանք վերև՝ տատի մոտ։ Սաթիկը գոռում- գոչում էր՝ ամա՜ն քոռացա տատի ջան, վա՜յ, վա՜յ։ Ներկա գտնվողները փշաքաղվել էին, ու, ինչպես գյուղացիներն էին ասում «Տատը այնքան լաց տարա՜վ․․․»։



Հիմա մեր կառավարությունն է։ Սոխը, սխտորը, պղպեղը էժանացել է։ Ասում է՝ բոլ- բոլ կերեք։ Դրանով տնտեսական աճ է արձանագրում, ու վարչապետն էլ ասում է «Հարազատնե՛րս, հարգելի մեր գործընկերներ, 2.6 տոկոս գնաճ է․․․ »։ Այստեղ են ասել՝ մեր հալ քո հավես․․․ Թողեք մեր ցավի վրա անձայն լաց լինենք, սոխ գցելս ո՞րն է։



Մարդիկ էլ պատասխանում են՝ սոխը լացացնումա, դրա համար էժանացրել եք։



Սոխի փորձը հիշեցի, տաքդեղինն ու սխտորինը ավելի թունդ կլինի․․․ Վայ թե կառավարությունը փորձի․․․



 



Հասմիկ Բաբաջանյան