Հաղթանակ եւ պարտություն

Ահա նա՝ հաղթանակի էյֆորիան, որ արբեցնում է, սեփական ուժի ու գերազանցության զգացում պարգեւում, ականջին շշնջում՝ ամեն նպատակ հասանելի է, որքան էլ որ սկզբում այն անհաղթահարելի Էվերեստ թվա: Ահա այն պարտությունը, որից պաշտոնյայի սիրտը կծկվում է, սարսափի, տագնապի, աթոռն ու իշխանությունը կորցնելու անորոշ վախ ծնում, ստիպում մտածել անուրախ ապագայի մասին: Երեկ Երեւանում այսպիսի մթնոլորտ էր՝ հաղթանակի ու պարտության զգացումներով համեմված: «50 դրամանոց» հաղթանակը, որ Մաշտոցի պուրակից հետո քաղաքացիական հասարակության երկրորդ հաղթանակն էր, նոր հորիզոններ է բացում մեր երկրում: Այն վկայում է նոր, երիտասարդ, պայքարի ընդունակ սերնդի գոյության մասին: Սերունդ, որն ի վիճակի է համախմբվել, դուրս գալ փողոց, պայքարել իր եւ այլոց իրավունքների համար: Սերունդ, որը վախի, զգուշության, ստրկամտության որակներից զուրկ է, ստեղծագործող միտք ունի եւ մարդկային դեմք: Այս հաղթանակը նաեւ խոսում է այն մասին, որ մեր հասարակության շարժիչ ուժը սկսում է դառնալ հասարակության ապաքաղաքական հատվածը, կուսակցությունները մղվում են ետին պլան՝ զիջելով չվարկաբեկված, իշխանության չձգտող, պղտոր նպատակներ ու նեղ շահեր չունեցող մարդկանց: Այս հաղթանակը նաեւ վկայում է այն մասին, որ իշխանության՝ անառիկ թվացող «ամրոցն» իրականում այնքան էլ անհաղթահարելի չէ՝ մի քիչ համախմբում, մի քիչ ֆանտազիա, մի քիչ համարձակություն, մի քիչ համառություն, եւ այդ «ամրոցը» տեղի կտա: Մի բան պարզ է, որ մեզանում կուտակված հարցերը 50 դրամով չեն սահմանափակվում, եւ քաղաքացիական հասարակությունը պարտավոր է ձեռնամուխ լինել դրանց լուծմանը նույնպես: Ասել կուզի՝ երիտասարդները մեր երկրում դեռ շատ անելիքներ ունեն: Եվ տներով ցրվելը դեռ վաղ է: