«Քարերը կրալըն, պերալ պոստ սարքալ․ Արցախ
Հասմիկ Բաբաջանյան
16 Մայիս 2019 | 00:21
0
Այս լուսանկարը շատ բան է պատմում ու ամենակարևորը, որ արցախցի երեխաները մոր կաթի հետ հայրենասիրություն են ստանում։ Արցախին հաղթե՞լ կլինի, իհարկե ոչ, այս փոքրիկներն արդեն խրամատավորվում են։ Մոր կաթի հետ նրանց մեջ ներարկվում է երկրին տեր կանգնելու սերը։ Արցախից Լիլիթ Ավանեսյանն է այս նկարը տեղադրել հետևյալ գրառմամբ՝
Մեր ապագա զինվորներն են։ Հպարտություն զգացի, երբ տեսա մեր բակի երեխաներին պոստ սարքելուց։ Իրենք իրենց ձեռքերով սարքեցին ու սկսեցին խաղալ։ Արցախի փոքրիկներն էլ գիտակցում են, որ իրենք ապագա սահմանապահներն են։
Քարերը կրալն պերալ սարքա
Արձագանքում են․
Anush Dadayan Ануш Дадаян
Սա էլ ապացույց, որ արցախցին ստորև նշված տարիքից է իր հողը պահում:
Խրամատի բացումը
( Մեխակավանցի ավագ լեյտենանտ Սիլվի Հովհաննիսյանի պատմածը )
Մայիս է: Զորամասից հոգնած տուն եմ գալիս: Հանկարծ զորավանի շենքի առջև խմբված տղաներից մեկը վազում է դեպի ինձ.
- Սիլվա տոտա, կարող ա՞ ծեր տանը կարմիր լենթ ինի:
- Այսքան հողոտ, փոշոտ ինչի՞դ է պետք կարմիր լենթը:
- Սիլվա տոտա, խրամատի բացում ենք անում:
Ապշեցի, արցունքը սեղմեց կոկորդս, մոտեցա….
7-10 տարեկան տղաները փոքրիկ թաթիկներով հողը փորել ու խրամատ են սարքել. քարերը շարել ու երևակայած դիրքն են ձևավորել: Երեխաների կազմակերպած արարողությանը միացան նաև ծնողները:
Տղաները զեկուցեցին, որ հերթական ապահով դիրքը պատրաստ է:
Խաղաղ ու ապահով մեծանաք, բալիկներ ջան:
Այ այդպես էլ ապրում ենք…
Լուսանկարը՝ սլայդում
Իսկ այս ամեն լավի հետ «հպարտությունից մի տեսակ ուռչում ես», երբ նման գրառում ես կարդում․
Արցախի համար մեռնելը քիչ է, բոցավառվելն անգամ քիչ է, հրդեհվել կուզեի Արցախիս համար, հազար կյանք կուզեի, հազարն էլ Արցախիս տալու համար: Ես Արցախցի չեմ, սակայն այն իմ ազգային վեհացնող պատիվն է, իմ հոգու գանձն է, և իմ կյանքի ներշնչանքի աղբյուրն է, Արցախի համար ամեն զոհողություն քիչ է...Զգուշ գործեք Արցախում...այն աստվածային է, վերմարդկային....անգամ մարդ լինելն այնտեղ քիչ է, մի քիչ պետք է Աստված լինել այնտեղ.... Այնտեղ հերոս Աստվածներն են մեր հանգչում... Զգույշ խոսեք, զգույշ գործեք, նրանք լսում են ու տեսնում....
Կարծիքներ