«Հրապարակ»․ Ո՞վ ասաց, որ մարտի 1-ի տուժողը նոր մարտի 1 չի կարող անել

«Հրապարակի» զրուցակիցը «Թրանսփարենսի ինթերնեշնլ» հակակոռուպցիոն կենտրոնի ծրագրերի ղեկավար Վարուժան Հոկտանյանն է:

- Կա մի տեսակետ, որ Հայաստանում միայն ազգայնականներն են օրվա իշխանություններից դժգոհում, որ քաղհասարակությունը, արեւմտամետները՝ բոլորն անխտիր հիացած են Նիկոլ Փաշինյան քաղաքական գործչով: Արդեն վեց տարուց ավելի է, ինչ Հայաստանն ունի հեղափոխական իշխանություններ: Այս տարիների ընթացքում ի՞նչ է փոխվել հայաստանյան իրականության մեջ` դրական իմաստով:

- Անձամբ ես էական փոփոխություններ չեմ նկատել: Կոռուպցիայի առումով էլ, եթե հավատանք թվերին, ապա 2018-2019 թվականներին պատկերը բավականին փոխվեց, բայց հետո սկսեց նորից նահանջել: Փոխվեց կոռուպցիայի ընկալման մակարդակը, չգիտեմ, թե դա որքանով կարող է ադեկվատ գնահատել իրավիճակը, սակայն ընկալման առումով եղել են որոշակի փոփոխություններ, գուցե իսկապես դա կապված է կոռուպցիայի նվազման որոշակի դրսեւորումների հետ, սակայն ասել, թե չկան այսօր լրջագույն խնդիրներ, դա կլինի շատ սխալ: Ես կարծում եմ, որ առաջ խնդիրները համակարգային էին, մյուս կողմից էլ կարծում եմ` ոչ ոք չի չափել՝ հիմա՞ է ավելի համակարգային, թե՞ առաջ: Ոչ ոք չունի այդ հստակ ուսումնասիրությունը, այդ պատճառով ես համեմատությունից ձեռնպահ կմնամ: Իրավապահ համակարգին պետք է հետեւել` նվազե՞լ է կոռուպցիայի հետ կապված գործերի քանակը: Սկզբում պատկերը հուսադրող էր, սակայն հիմա իրավիճակը վատ է, չեմ կարող ասել, թե ինչ ընթացք կլինի, սակայն իրավիճակն այսօր այդպիսին է:

- Երկու օր առաջ ականատես եղանք, թե ինչպես մարտի 1-ին զոհի կարգավիճակից հանդես եկող Փաշինյանը «մարտի 1» կազմակերպեց․ ոստիկանները նռնակ նետեցին անգամ երեխաների ուղղությամբ, իսկ մարդկանց պահանջն ընդամենը խաղաղ ճանապարհով իշխանափոխությունն է: Զարմանալի չէ՞, որ Փաշինյանը նման քայլերի է գնում:

- Իսկ ո՞վ ասաց, որ մարտի 1-ին տուժողը նոր մարտի 1 չի կարող անել: Դուք բարոյական տեսանկյունից եք խոսում, բայց քաղաքականությունն ապաբարոյական երեւույթ է: Քաղաքականության մեջ հարցերը պետք է դիտարկել հենց քաղաքական տեսանկյունից: Իշխանական պայքար է գնում, իսկ իշխանության պայքարի ժամանակ, եթե իշխանությունը ցանկանում են պահել եւ եթե վտանգ են զգում, գնում են նաեւ նման քայլերի: Ես, դժբախտաբար, առողջական վիճակիս պատճառով տնից դուրս չեմ գալիս, չեմ կարող ասել, թե կոնկրետ ինչ է տեղի ունեցել այդ օրը, սակայն այն, ինչ տեսա լրատվամիջոցներով, անսպասելի էր, ես էլ չէի սպասում նման բան: Եթե հիշում եք, մարտի 1-ի ժամանակ էլ էին ասում, որ իշխանության համար էր այդ ամենը: Ինձ համար կարեւոր հարցերը սրանք են. որքանո՞վ է այս իշխանությունը կարողանում մեր երկրի անվտանգությունն ապահովել, եւ արդյո՞ք կկարողանան նրանք, ովքեր պայքարում են իշխանության համար, երաշխավորել մեր անվտանգությունը: Հայաստանի թիվ մեկ հարցն այսօր անվտանգությունն է: Ես այս խնդիրը նայում եմ այդ տեսանկյունից: Սա իմ անձնական կարծիքն է, իհարկե: Այսօր կանգնած ենք լրջագույն անվտանգային հարցերի առաջ:

- Բայց հիմա ակնհայտ է, չէ՞, որ Նիկոլ Փաշինյանը չի կարողանում երկրի անվտանգությունն ապահովել:

- Առայժմ, մեղմ ասած, պատկերը հուսադրող չէ: Բավականին մտահոգիչ են այս օրերի պրովոկացիաները` հայ-նախիջեւանյան սահմանի վրա: Չեմ զարմանա, որ հաջորդ ուլտիմատումը լինի Տիգրանաշենի հետ կապված: Այն, ինչ մենք գրավել էինք, հետ տվեցինք նրանց, բայց նրանք իրենց գրավածը չեն տալիս: Այ, սա ինձ ստիպում է ասել, որ մենք գնում ենք միակողմանի զիջումների, եւ դրա կուլմինացիան կարող է լինել ադրբեջանցիների վերաբնակեցումը Հայաստանում, այդ թվում` Երեւանում: Մինչեւ 1988 թվականը եղել են թաղամասեր, որտեղ ապրել են ադրբեջանցիներ, էլ չեմ խոսում Վարդենիսի, Ամասիայի շրջանների մասին, որտեղ շատ էին ադրբեջանցիները: Մյուս կուլմինացիան էլ կարող է լինել Սյունիքի կորուստը: Ես չէի ցանկանա, ամեն դեպքում, որ այս ամենի վերջը դա լինի, պարզապես դրա հավանականությունը մեծ է: Ինչ վերաբերում է ընդդիմադիրներին, ես չեմ ըմբռնում՝ եթե նրանք գան իշխանության, ի՞նչ կարող են անել։ Նրանց ասածներն առայժմ ինձ մոտ լոզունգի տպավորություն են թողնում: