Զարհուրած եմ որդուս քայքայված առողջական և հոգեկան վիճակից․ բաց նամակ առողջապահության նախարարին 

Արցախում սանձազերծված պատերազմից շուրջ կես տարի է անցել: Այնուհանդերձ առ այսօր հարյուրավոր ծնողներ չեն կարողանում գտնել իրենց որդիների դին և տեղեկություն չունեն իրենց որդիների գտնվելու վայրի մասին: Հազարավոր երիտասարդներ դարձան անդամալույծ և կորցրեցին լիարժեք մարմին ունենալու հույսը: Սակայն 44-օրյա պատերազմի առաջին օրվանից մինչև վերջ մասնակցած և բախտի բերմամբ չվիրավորված մեր զավակների առողջական ու հոգեկան վիճակը բզիկ-բզիկ է եղել: Սիրտ մղկտում է, երբ մտածում եմ, թե ոնց եմ իմ 20-ամյա տղային հետ բերելու կյանք, այն տղային, ով 44 օր հայրենի սահմանին կենաց ու մահու կռիվ տալուց հետո արձակուրդից վազելով հետ վերադարձավ, որպեսզի ընկերները մենակ չմնան: Զարհուրած եմ որդուս քայքայված առողջական և հոգեկան վիճակից: Տղաս մոմի պես հալվել էր: Ամբողջ մարմինը պատված էր վերքերով, ատամները՝ քայքայված: Անճարությունից փորձեցի կապվել պատկան մարմնին՝ որդուս հրատապ հետազոտելու համար: 

Զանգահարել եմ պաշտպանության նախարարության թեժ գիծ՝ 128 հեռախոսահամարին, անպատասխան: Մեծ դժվարությամբ կարողացել եմ գտնել ռազմական ծառայության հեռախոսահամարը: Զանգահարել եմ հերթապահին՝ (010-294627), պատասխանեց, որ ինքը ոչինչ չի կարող ասել և տվել է ծառայության պետի հեռախոսահամարը (010-294626), սակայն այդպես էլ ոչ ոք այդ համարին չպատասխանեց: Փորձեցի ինտերնետում փնտրել ռազմաբժշկական ծառայության ղեկավարներին և հանդիպեցի վերջերս նրանց կողմից տրված մամուլի ասուլիսի նյութերին: Այլայլված և հիասթափված եմ, որ բանակը լցված է այդպիսի ոչ պրոֆեսիոնալ անձնակազմով: 

Ինչի էին խոսում՝ իրենք էլ չգիտեին. անհասկանալի մտքեր, անհասկանալի թվեր, անհասկանալի մեկնաբանություններ: Այլևս բանակից չունենալով ոչ մի ակնկալիք, զավակիս առողջության հարցում` իմ աղքատիկ հնարավորությամբ կազմակերպեցի որդուս հետազոտությունները, որոնք այդպես էլ չավարտվեցին, քանի որ որդուս արձակուրդի ժամկետը լրացավ: 

Խիստ մտահոգված լինելով մեր որդիների առողջությամբ և հույս չունենալով, որ բանակն իր տկարությամբ կարող է լուծել մեր որդիների առողջական խնդիրները՝ խնդրում եմ առողջապահության նախարարին, որպեսզի մասնագետներ գործուղի զորամաս առ զորամաս՝ մեր որդիների առողջությունը վերականգնելու համար, քանի որ նրանք ավելիին են արժանի: 

Հարգելի տիկին նախարար խնդրում եմ ինչպես պատերազմի ժամանակ այնպես էլ հիմա կազմակերպեք մեր զավակների բուժօգնությունը: 

Զինվորի ծնող՝ Արգամ Միքայելյան