Վարդան Սմբատյան. Մերեւան

Արեւը զոլավոր ճառագայթներով փակել էր օձապտույտ ճանապարհը, կանգառում կանգնած մարդիկ թերխաշ ձվի պես թուլացած դեղնավուն գլուխներով ու մինչ աչքերը փակված դիմակներով տրտնջում էին.

- Ինչո՞ւ չեն գալիս էս անտեր մարշրուտկաներն ու ավտոբուսները։

Մայրս լուռ հետեւում էր ու իր կարմիր վառվռուն կիսաշրջազգեստով կլանում արեւի անթափանց հոսքը։

Մի պահ զով քամին անցավ նրա մազերի միջով ու հասավ ինձ։

Հանեցի դիմակը, որ օդ շնչեմ, ձեռքի հետ էլ զննեցի դեմքս (հեռախոսը ծառայեցնելով որպես հայելի), բայց չճանաչեցի ինձ։

Ցավը գեշացրել էր ինձ, մեծացրել էր քիթս, իսկ աչքերիս տակի փոսիկներն ու կախ ընկած դունչս հուշեցին, որ շուտով կհատեմ չորրորդ տասնամյակս։ Մինչ տնտղում էի դեմքս, մերս ձայն տվեց.

- Եկա՜վ, Վարդ, մարշրուտկան եկավ։

Նստեցինք յոթանասունհինգ համարի երթուղայինը, մաման մի քիչ անվստահ էր զգում իրեն կարմիր, չափավոր կարճ, էսթետ կիսաշրջազգեստի մեջ։

Անընդհատ ուղղում էր։ Հայացքով հասկացրի, որ վերջ տա։

Թզբեհներով ու մաշված խաչ-իկոնաներով զարդարված երթուղայինը մի պահ կանգնեց, վարորդը գործի դրեց ժանգոտած շարժիչը։

Հոգնած ու ալարկոտ երթուղայինը ճռռոց արձակելով՝ շարժվեց`դանդաղ ու անհավես, ծանրաքաշ հղի կնոջ պես:

Ռադիոն հայտարարեց.

- Մայրաքաղաքում ժամը վեցն է, լուրերի թողարկում։

Մայրս նայում էր պատուհանից ու անդադար հարցեր էր տալիս․ որտե՞ղ ենք, էստեղի՞ց է մարդ քցվել, «Մետրոնոմը» ռեմոնտ արե՞լ են, որտե՞ղ է ձեր «Բուկինիստը»։

Մարդիկ զարմացած մեզ էին նայում, մայրս երեխայի պես շարունակում էր հարցեր տալ։

Երեսուն րոպե հետո հղի երթուղայինը մի կերպ ծնեց, ասել է թե՝ հասավ: Տապից դեղնած ճտերի պես իրար հրելով՝ դուրս պրծանք մինչ ակները ծռված, ճողված երկաթե ինկուբատորից:

Հաճելի քամի էր, արեւը նահանջում էր, քամու բաց եզերքի մեջ լողում էին փրփուրե ամպեր, քաղաքը բացվեց մորս առաջ հանց շարժական վիտրաժ:

Նա ժպտում էր ծանոթ-անծանոթի, կարմիր զգեստը փոփոխում էր, չկար ոչ մի եռագույն, նրա քայլքի հետ քաղաքը համասեռ կարմրում էր, ես լուռ հետեւում էի մորս ու Երեւանի սիրավեպին։ Դա պլատոնական սիրո լավագույն դրսեւորումն էր, որ երբեէ տեսել էի:

Մի կողմ քաշվեցի, գիրք պիտի փոխանցեի, թողեցի մորս քաղաքի հետ մենակ:

Հերս երբեք չի վերադառնա, մամ, դու, սովորության համաձայն, երբեք չես բարեւի օտար տղամարդու, բայց երբեք մենակ չես լինի, քո սերը քաղաքն է, մամ, ու երբեք, երբեք քեզ չի լքելու:

«Մշակութային Հրապարակ» ամսաթերթ