Փողոցը կառավարելու համար պետք են մարդիկ, ում ինտելեկտն ու ապրած կյանքը կարող է ձեր պատկերացումներին դեմ լինել
Քաղաքագետ Ալեն Ղևոնդյանի գրառումը
Իշխանությունը որևէ մեկը սկուտեղի վրա չի տալու անգամ եթե հրապարակում 100000 հոգի եղավ:
Սակայն այստեղ, ինչպես նաև սոցիալ-քաղաքական փողոցային մյուս շարժումներում, մեկ կարևոր կետ կա.
դա այն վիճակն է(սցենար 1), երբ ուժայիններին հրահանգ է տրվում ջարդել փողոցը (վստահ եղեք ինքը դա անելու է ու դեսպանատներին էլ ասելու, թե բա որ իրավիճակ փոխվի ձեր առաջ իմ հանձնառությունները կչեղարկվեն, ուրեմն պետք է կոշտ ճնշել. իհարկե իր «գործընկերներին» «ժողովրդական ըմբոստությամբ պարտականությունների կատարում» սցենար պետք չէ, բայց դե իրավիճակը ցույց կտա), ու քանի որ փողոցում անհամար թվով մարդ կա, նրանք հրաման չեն կատարում:
Ու կապի են դուրս գալիս Փողոցի հետ:
Այ դրա համար փողոցը կառավարելու համար պետք են մարդիկ. նրանք կարող են ձեր ճաշակով ու ինտելեկտին, պատկերացումներին համապատասխն չլինեն, մեկի բոյը, մեկի քաշը, մեկի անցած ուղին և այլն, մեկի շուրջ բանբասանքերը, մեկի պիտակավորումները, բայց պետության կործանմանը դեմ գնալու հնարավորության առկայության պայմաններում նման վարքագիծը օգնում է միայն գործընթաց ձախողելուն:
Մարդկանց քանակի կարևոր ֆակտորը հենց սա է:
Հետո/զուգահեռ սկսում են ընդգծված ակտիվանալ դեսպանատները, բանակցություններ և կարող է իրավիճակ փոխվել:
Բայց այս ամենին հասնելու համար պետք են պլանավորված, կոորդինացվող և առարկայական քայլեր: Էմոցիան լավ է, եթե այն վերածվում է մտքի ու պլանավորման:
Մարտի մեկով քաղաքականապես ծնվածը հեշտ չի գնալու, սակայն այլընտրանք չկա. մենք «կամ կամ»-ի փուլում ենք դեռ վաղուց, այն, ինչ տեսնում եք, հնարավորություն է պետություն ունենալու... մնացյալը էլիտայի ու քաղաքացիների ընտրության հարց է:
Կարծիքներ