Հիմար-հիմար խոսել են՝ նախկինում ասածի գերին են դարձել

Պետական վերահսկողության ծառայության նախկին պետ Տիգրան Ուլիխանյանը,  ով 2021 թ․ դեկտեմբերի 9-ին ազատվեց պաշտոնից, մինչ օրս անգործ է։ Նիկոլ Փաշինյանն ԱԺ-ից ու գործադիրից դուրս մնացած գրեթե բոլոր թիմակիցներին տեղավորեց, Աբովյանի ընտրություններում պարտվելուց հետո շրջակա միջավայրի նախարարի պաշտոնից ազատված Ռոմանոս Պետրոսյանը մեկ օր էլ առանց պաշտոնի չմնաց՝ նշանակվեց ՊՎԾ պետ։ Մինչդեռ Ուլիխանյանի հարցը դեռ օդում կախված է։ Մեզ հետ զրույցում նա ասաց՝ եթե ինչ-որ բան լինի, կհրապարակվի` կիմանանք։
«Առայժմ հստակ որեւէ բան չկա, այսինքն՝ էդ թեմայով ասելիք չկա»,-ասաց նա։

- Նեղացա՞ծ եք թիմից։

- Չէ, չէ, տենց բան չկա։

- Այս պահին փաստացի պարապ եք, որեւէ բանով չեք զբաղվում։

- Ակնկալիքներ կան, բայց քանի դեռ հստակություն չկա, չեմ ուզում, էլի, լրացուցիչ աժիոտաժի թեմա դառնա։

- Խոսե՞լ եք Նիկոլ Փաշինյանի հետ այս հարցով, շփվո՞ւմ եք թիմակիցների հետ։

- Ես խնդրում եմ, էլի, էդպիսի հարցերը չմեկնաբանեմ, պարզ է, որ կապի մեջ եմ, չեմ կորել, թիմի հետ եմ, կարեւոր է, որ դա շեշտվի` նեղացվածություն չկա։

- Իսկ հետեւո՞ւմ եք ՊՎԾ նոր ղեկավար Ռոմանոս Պետրոսյանի աշխատանքին, արդարացնո՞ւմ է իրեն։

- Ընդհանրապես, կարծում եմ՝ իմ կողմից ճիշտ չի լինի որեւէ գնահատական տալը, ես հույս ունեմ, որ ինձնից լավ է աշխատում, բայց չեմ հետաքրքրվում։

- Որպես նախկին պատգամավոր՝ խորհրդարանի աշխատանքին հետեւո՞ւմ եք, ի՞նչ կարող եք ասել նոր խորհրդարանի մասին: Ովքեր դուրս են գալիս ԱԺ-ից` տեղափոխվում այլ աշխատանքի, ասում են՝ «պրծանք այդ մթնոլորտից»։ Դուք է՞լ եք այդպես մտածում։

- Չէ, էդպես չեմ ասում՝ «ինչ լավ ա՝ պրծա», իմ գործընկերներն էին, ինձ համար երկու միջավայրն էլ հոգեհարազատ է եղել, եւ հենց հիմա էլ ինձ համարում եմ էդ միջավայրի մարդ, էնպես չի, որ միջավայրից դուրս եմ եկել։ Ուղղակի խորհրդարանի աշխատանքն այլ բնույթ ունի։ Իմ ժամանակ յոթերորդ գումարման խորհրդարանն էր, նաեւ այլ բովանդակությամբ էր տարբեր, որովհետեւ խորհրդարանի բովանդակությունը ձեւավորվում է իշխանության եւ ընդդիմության բովանդակության հանրագումարով։ Պարզ է, որ հիմա բովանդակային առումով մի քիչ խնդրահարույց է՝ հաշվի առնելով ընդդիմության հետ կապված խնդիրները, բայց դա առանձին հարցազրույցի թեմա է։

- Ընդդիմությունը հիմա իշխանությունից է դժգոհում, իշխանությունը` ընդդիմությունից, ասում են՝ իրենց հետ չի աշխատում ընդդիմությունը, կառուցողական չէ, ընդդիմությունն էլ ասում է՝ իրենց նպատակն իշխանություններին հեռացնելն է, թեեւ ոչինչ չեն անում, որ դուք հեռանաք։

- Դե, ինչ ասեմ, դա է էսօրվա վիճակը։ Լավ չի, իհարկե, ու առաջին հերթին հենց մեզ համար, որովհետեւ ընդդիմությունը կարեւորագույն ֆունկցիաներ ունի ու էդ ֆունկցիաները եթե չիրականացնի, դա առաջին հերթին մեզ համար էլ է խնդիր։

- Բայց ընդդիմությունն էլ ասում է՝ իշխանությունը կառուցողական չէ, չի աշխատում իրենց  հետ, իրենց բերած նախագծերը մերժում է։

- Իսկ Դուք՝ որպես քաղաքացի, ո՞նց եք մտածում՝ իրոք էդպե՞ս է, թե՞ չէ։ Ութ անգամ ԱԺ ամբիոնից ասացինք՝ եկեք աշխատենք, էլ ո՞նց անենք, էլի։ Ի՞նչ է նշանակում՝ կառուցողական չի։ Ես ընդդիմությանն էլ եմ հասկանում՝ իրենք իրենց նախընտրական քարոզչության գերին են դարձել, որովհետեւ էն օրակարգով որ մտել են խորհրդարան, էդ օրակարգը չի աշխատել, ու իրենք հիմա էդ օրակարգի գերին են, իրենք էլ չեն ուզում։ Հետահայաց որ նայեն, իրենք էլ են հասկանում, որ սխալ խոստումներ են տվել, շատ դեպքերում, ներողություն բառերիս համար, հիմար-հիմար խոսել են ու հիմա էդ՝ նախկինում ասածի գերին են դարձել։ Ազնիվ կլիներ, որ կանգնեն խորհրդարանում, ասեն՝ ժողովուրդ ջան, ասել ենք, երեւի ճիշտ չենք հաշվարկել, որոշել ենք այսուհետ այսպես աշխատել։

- Ընդիմությունն ասում է, որ այս իշխանությունը կործանում է երկիրը, որ հանձնել է Արցախը, իշխանության մեջ դավաճաններ կան, ու պետք է օր առաջ հեռանան։

- Լավ, ասում է, հետո՞։ Հիմա մենք սպասում էինք, որ ընդդիմությունն ասի՝ մենք էլ հեռանա՞նք։ Ուղղակի խոսում են, էլի։ Ու էդ որ ասում եք՝ ընդդիմություն, քիչ մարդիկ կան իրենց մեջ, որոնց ես լսում եմ։ Մի քիչ բովանդակություն ունեցող մարդիկ պետք է ավելի շատ խոսեն ու իրենցով անեն էդ ընդդիմությունը:

- Օրինակ՝ ո՞ւմ եք լսում ընդդիմությունից։

- Որ անունները տամ, էդ մարդիկ կթիրախավորվեն ընդդիմության շրջանակում։

- Չէ, ինչո՞ւ, ՔՊ-ից պատգամավորներ կան, որ ասում են՝ Արմեն Գեւորգյանը, օրինակ, կառուցողական է իրենց քննադատում, լսում են նրա խոսքը։

- Դե, Արմեն Գեւորգյանին լսում եմ, Տիգրան Աբրահամյանին լսում եմ, սպասեք մտաբերեմ՝ էլի մի երկուսը կան։ Բայց քիչ են իրենք, հասկանո՞ւմ եք, իրենք էլ, երեւի, թիրախավորված են ներսում։

- Ուզում եք Էդմոն Մարուքյանի՞ նման ընդդիմություն լինեն՝ կառուցողական, անտեսեն ձեր բոլոր սխալները, անտեսեն Արցախը հանձնելու, անվտանգային խնդիրների եւ հազարավոր զոհերի հանգամանքն ու «պուպուշ» ելույթնե՞ր ունենան ձեր մասին։

- Ես, ճիշտն ասած, Էդմոնի ելույթները պուպուշ չէի գնահատի, նա էլ իր խնդիրներն ունի, իհարկե, բայց ես չեմ ուզի որեւէ մեկին որեւէ մեկին նմանեցնեմ, էլի: Ամեն ընդդիմություն իր բովանդակությունը պիտի ունենա, բայց գոնե բովանդակություն պիտի ունենա։ Հիմա ամբողջ խնդիրն էն չի, որ ես դժգոհ եմ բովանդակությունից, հասկանո՞ւմ եք, ամբողջ խնդիրն էն ա, որ բովանդակություն ընդհանրապես չկա։ Փոխանակ առավոտից իրիկուն ժողովրդի հետ աշխատեն եւ այլն․․․ լրագրողներից փախած էսօր ընդդիմությունն է։ Ուղղակի փախած ման են գալիս։

- Չէ, էդպես չէ, Դուք էս իշխանության քիչ ներկայացուցիչներից եք, որ լրագրողներից փախած չեք, խոսում եք։

- Դե, Վահե ջան, գիտե՞ս ինչ, օրինակ՝ քեզնից կարան խուսափեն նրա համար, որ դու ինչ-որ մարդկանց մասին նաեւ անձնական բնույթի վիրավորանքներով ես գրում։ Հիմա, օրինակ, եթե վաղը, մյուս օրը իմ մասին ոչ թե քննադատական հոդված գրես, այլ անձնական բնույթի վիրավորանք եւ այլն, ես էլ ո՛չ քեզ կպատասխանեմ, ո՛չ էլ որեւէ կերպ․․․ Այսինքն՝ մարդկային փոխհարաբերությունների խնդիր կա։ Իրենք հո քո տված հարցերի՞ց չեն վախենում, ինձ թվում է՝ խնդիրը հոդվածների բովանդակությունն է։

- Ճիշտ չեք, եթե, օրինակ, Ձեր թիմակիցներին «ուսապարկ» անվանելը համարում եք անձնական վիրավորանք, ապա հիշեցնեմ, որ Ձեր թիմի անդամն է իր թիմակիցներին «ուսապարկ» անվանել, մենք էլ դա մեջբերում ենք: Պարզ է, որ անձնական վիրավորանք պետք չէ հասցնել նույնիսկ նրանց, ովքեր այսօր մեղադրվում են երկիրը կործանելու, Արցախը հանձնելու, հազարավոր զոհերի ու այլ մեղքերի մեջ։ Այդ մարդիկ նույնիսկ օրենքով են արգելել, որ իրենց վիրավորեն։ Բայց երբ դու առանց վիրավորելու մոտենում ես՝ հարց տալու, նրանք ուղղակի փախչում են քեզնից։

- Դե, գուցե իմ լրահոսն է էդպիսին, ամեն դեպքում, ես ավելի շատ իշխանության ներկայացուցիչների հարցազրույցներ եմ տեսնում, քան ընդդիմության։ Գուցե սուբյեկտիվ է իմ մոտեցումը։ Ուղղակի էդ հարցազրույցներ տալ-չտալու հետ կապված՝ ես նաեւ որպես նախկին պատգամավոր եմ ասում, էդ խնդիրներն առաջանում էին ոչ թե նրանից, որ պատգամավորները խուսափում էին ինչ-որ լրատվամիջոցի մոտ գնալ հարցազրույցի, այլ կոնկրետ էդ լրատվամիջոցի բովանդակությունից, բանից, էդ ձեւի բաներից են խուսափում։ Թե չէ ես՝ որպես անձ, ինչի՞ պետք է որեւէ լրագրողի մերժեմ կամ չմերժեմ։