Գովք ստի ու կեղծիքի վրա հիմնված փիառին

ՀՀ վարչապետի աթոռից կառչած անձը որոշել է, որ ինքն ընտրել ֆորպոստ լինելու կամ չլինելու բանաձևից դուրս գալու տարբերակը: Ինչը մեզ, որպես ծայրագավառի, պարտադրված էր կայսրության կողմից: Այդ բանաձևն ինքը, որպես հայ ժողովրդի ներկայացուցիչ, փոխարինել է Հայաստանի ինքնիշխանությամբ: Ասված է հիանալի, որ հայը չի ցանկանա, որպեսզի իր երկիրը լինի իսկապես ինքնիշխան: Մնում է տեսնել, թե ինչ է արվել կամ այսօր արվում այդ ուղղությամբ: Տնտեսության զարգացումն է ապահովվո՞ւմ, թե՞ զարկ է տրվում ռազմական արդյունաբերությանը: Կամ գուցե բանակն է առաջանցիկ տեմպերով վերազինվո՞ւմ և կամ դիվանագիտությունն է ակտիվացվո՞ւմ: 

Իհարկե, տեղի չի ունենում ո՛չ առաջինը, ո՛չ երկրորդը, ո՛չ երրորդը, ո՛չ չորրորդը և ո՛չ էլ տասներորդը: Միակ բնագավառը, որտեղ առկա է իրական ու տեսանելի զարգացում, փիառն է, քարոզչությունը: Չնայած տրամաբանական է, որ Գյումրիից բոմժանման տեսքով մայրաքաղաք հասնելով ու փողոցի բռնի ուժով իշխանություն գրավելով՝ Նիկոլի խմբակը զուտ ստի ու կեղծիքի վրա հիմնված փիառն է առաջ մղել: Որովհետև, նախ, զուտ դրան է ընդունակ, և երկրորդ, հենց դա է եղել ընդդիմադիր թերթի խմբագիր, իսկ այնուհետև հասարակական-քաղաքական գործիչ Փաշինյան Նիկոլի հիմնական զբաղմունքը նախկինների օրոք: 

Իսկ ստի ու կեղծիքի վրա հիմնված փիառի հիմնական սպառողը հասարակության կիսագրագետ հատվածն է, ինչը ժամանակին բացահայտել և օգտագործել են հիտլերյան Գերմանիայում: Տհաճ է, որ 21-րդ դարի 20-ականների հայաստանցու մտածողությունը հավասարազոր է 20-րդ դարի 30-ականների գերմանացիների մտածողությանը: Պատերազմի խայտառակ պարտությունն ու դրան հետևած մնացած արհավիրքները, բնականաբար, փոքրացրել են վերը նշված հատվածի մեծությունը: Բայց այն հանգամանքը, որ գործ անելու փոխարեն իշխանության այս կամ այն ներկայացուցիչն աչքի է ընկնում զուտ փիառով, չէ, կներեք, պոռոտախոսությամբ, վկայում է, որ այդ «ծառայության» նկատմամբ դեռևս առկա է հանրային պահանջարկ: 

Եղանակ ստեղծողն էլ, անկասկած, երբեմնի «դուխով» և «ժողովրդի փրկիչ» անձնավորությունն է: Ով պետության ինքնիշխանության հաստատման անվան ներքո, հանուն աթոռի պահպանման, կյանքի է կոչում մեր թշնամու ցանկությունները: Դրանք, սակայն, լսարանին ներկայացնում է որպես այնպիսի գործոններ, որոնք «ձևավորվում են անվտանգային երաշխիքներ, պատերազմը զրկվում է հիմքից և դառնում է անտրամաբանական ու ոչ լեգիտիմ»։ իսկ թե ինչ արժեք ունեն իրականում այդ  «անվտանգային երաշխիքները»՝ կարող է տեսնել յուրաքանչյուր ոք: Եթե ցանկություն ունի և ունակ է տեսնելու, թե ինչ է կատարվում իր շուրջը: 

Հուսով եմ, որ Բագրատ Սրբազանի կողմից առաջնորդվող շարժմանը կհաջողվի Հայաստանում վերացնել թշնամանքի հասցված պառակտվածությունը: Ինչի շնորհիվ էլ, վերջապես, կհաջողվի վերջակետ դնել այն իշխանության գոյությանը, որ սեփական ազգին ծառայելու փոխարեն ծառայում է թշնամուն: Իսկ մարդկանց հիմարի ապակողմնորոշելու համար որպես սեփական արժեք ներկայացնում է հայ ժողովրդի ազգային արժեքները: Բայց քանի որ վերջինս տարված է «հայ, հայոց» բառերի փոխարեն «Հայաստանի Հանրապետություն» օգտագործելու մոլուցքով՝ մոռանում է, որ ՀՀ-ում բնակվող եզդի ժողովրդի համար, օրինակ, չի կարող ազգային արժեք համարվել իր թվարկած «Հայ առաքելական սուրբ եկեղեցին, Հայ կաթողիկե եկեղեցին, Հայ ավետարանական եկեղեցին» և նույնիսկ ուղղակի քրիստոնեությունը:

Ի գիտություն քպկական «ազգընտիր» Կարապետյան Մարիայի էլ ասեմ, որ մեր եկեղեցու սպասավորները և ընդհանրապես հասարակության ոչ մի խումբ չի կարող ընդվզել մի երևույթի դեմ, ինչը գոյություն չունի. խոսքը քպկականների քաղաքական մտքի մասին է: Եթե դեմ եք ասվածին՝ բողոքեք ընդդեմ ձեր առաջնորդի, որն էն գլխից պատերազմ էր հայտարարել բոլոր «իզմերին»: Իսկ առանց «իզմերի» չի կարող գոյություն ունենալ որևէ քաղաքական միտք: Ինչ մնում է ԱԺ փոխնախագահի պաշտոնը զբաղեցնող Ռուբինյան Ռուբենի կողմից՝ Տեր Աստծո անունը զուր տեղը չարտասանելու պատվիրանի հիշատակմանը, ապա նա պետք է իմանար, որ քրիստոնեական բոլոր եկեղեցիների սպասավորներին տրված է Աստծո անունն արտասանելու իրավունքը հենց իրենց իրավասությունների իրավունքի ուժով: