Միխայիլ Բուլգակով. Գրողը միշտ ընդդիմություն կլինի քաղաքականությանը

Գրողը միշտ ընդդիմություն կլինի քաղաքականությանը, քանի դեռ քաղաքականությունն ընդդիմանում է մշակույթին:



 



Աղյուսը հենց այնպես ոչ մեկի գլխին չի ընկնում:



 



Այո, մարդը մահկանացու է, բայց դա ամբողջ ողբերգությունը չէ, ողբերգությունն այն է, որ նա երբեմն հանկարծակի է դառնում «մահկանացու»:



 



Երջանկությունն առողջության պես է, երբ դեմքիդ վրա է գրված, չես նկատում:



 



Երբ դուք մտածում եք, ինչպե՞ս կարող եք մեռած լինել:



 



Քնքշանքը միակ ձեւն է, որով կարելի է շփվել կենդանի արարածի հետ: Ահաբեկչությամբ ոչնչի չես հասնի: Ես դա պնդել եմ, պնդում եմ ու կշարունակեմ պնդել: Ահաբեկելը խանգարում է մարդկանց ողջ նյարդային համակարգը:



 



Ինչ-որ չար բան կա այն տղամարդկանց մեջ, ովքեր չեն տարվում գինով, խաղալով, գեղեցիկ կանանց ընկերակցությամբ: Այդպիսի մարդիկ կամ ծանր հիվանդ են, կամ ատում են շրջապատը: Չնայած կարող են լինել նաեւ բացառություններ:



 



Ի՞նչ կարող էր անել քո բարությունը, եթե չարը գոյություն չունենար:



 



Ես կարծում եմ, որ որեւէ ուսումնական հաստատության պատերից ներս կրթված մարդ չեն դառնում: Հնարավոր է դաստիարակվում են, ձեռք բերում հմտություններ, որոնք պետք կգան հետագա կյանքում: Սակայն, երբ մարդն ուսումնական հաստատությունում չէ, սկսում է զբաղվել ինքնակրթությամբ: