Վերադարձնել թե՛ մեր պատմական տարածքները, եւ թե՛ մեր ազգային արժանապատվությունը

Հայաստանի վարչապետի պաշտոնին իր գտնվելն արդարացնելու նպատակով այն զբաղեցնող անձը սիրում է կրկնել, որ ընդդիմությունը չի պահանջում 2020 թ. նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարության տակ իր ստորագրության հետկանչը: Ու իրեն թվում է, թե ինքը մի այնպիսի հիմնավորում է բերում, որի դեմ ընդդիմությունն ասելիք ունենալ ուղղակի չի կարող: Նա կա՛մ չի գիտակցում, որ պատերազմում խայտառակ պարտությունն ու հայկական բանակի հոգեբանական ընկճախտային վիճակն այսօր եւ դեռեւս երկար ժամանակ թույլ չեն տալու մտածել դրա մասին, կա՛մ գիտակցում է եւ գիտակցելով հանդերձ՝ բերում է այդ հիմնավորումը ճիշտ այն տրամաբանությամբ, որը կօգտագործվեր մեր թշնամու կողմից: Այսինքն՝ մենք պարտված ենք, մենք ջախջախված ենք, եւ ինչ էլ մեզ պարտադրի թշնամին, պետք է ընդունենք, որպեսզի ավելի ծանր վիճակի մեջ չընկնենք: Տվյալ թեզին, որպես լրացում, առաջ է գալիս «ժողովրդի փրկչի»՝ մեր տարածաշրջանում թշնամանքի մթնոլորտը հաղթահարելու երազանքը: 

Բայց «սխալվելու վճռականությունը՝ ճշմարիտ ճանապարհ» տխմարաբանությամբ խաղաղ զարգացման դարաշրջան բացել փորձող «ռահվիրան» համառորեն չի ցանկանում գիտակցել եւ ընդունել, որ թշնամուց խաղաղություն չեն մուրում: Այն թշնամուց, որը պատերազմում մեզ հաղթելուց հետո շարունակում է ձեռ առնել ու ստորացնել անձամբ իրեն ու ողջ ժողովրդին: Չի գիտակցում, որ «սիրելի եւ խոնարհման արժանի» ժողովրդից ստացած մանդատը մեր պայմաններում պետք է օգտագործի ոչ թե ընդդեմ իր ներքաղաքական հակառակորդների, այլ՝ միջազգային ասպարեզում: Օգտագործի հանուն պետականության իրական շահի եւ ոչ թե անձնական ցանկությունների բավարարման: Իհարկե, եթե վերջինիս «սիրելի եւ խոնարհման արժանի» ժողովուրդը մի փոքր ավելի գրագետ լիներ քաղաքականապես, ապա թշնամու հետ բանակցողի դերում հանդես կգար իրենից շատ ավելի ադեկվատ մեկը: Եվ կփորձեր ստեղծել իրոք արժանապատիվ խաղաղության հնարավորություն՝ մինչ այդ կարգի բերելով երկրի պաշտպանունակությունն ու դրա հենքը՝ բանակը:  

«Ապագա կա ապագա» կարգախոսով առաջնորդվող այդ անձը շարունակաբար կառուցում է սեփական ապագան՝ դա ներկայացնելով իբրեւ պետության ապագա: Չի կարող լինել այնպես, որ պետության ապագան կառուցվի ապաշնորհ ղեկավարությամբ եւ կամազուրկ շրջապատով: Միաժամանակ, պետության ապագան կերտվում է ոչ թե «սիրելի եւ խոնարհման արժանի» ժողովրդի, այլ այդ ժողովրդից դուրս՝ հասարակության գրագետ եւ մտածելու ընդունակություն ունեցող հատվածի պատկերացումներով: Ինչի արդյունքից հետո օգտվում է նաեւ վերը նշված ժողովուրդը: Իսկ եթե հնարավոր լիներ պետություն կառուցել այդ ժողովրդի պատկերացումներով, ապա այն կնմանվեր ստվարաթղթից սարքված տնակի: Հատկապես մեր պայմաններում պետության ղեկավարի շրջապատն էլ պետք է հատկանշվի ոչ թե ղեկավարի նկատմամբ անսահման հավատարմությամբ ու նվիրվածությամբ, այլ խելացիությամբ, ինքնուրույնությամբ, գործունակությամբ՝ առնվազն: 2020 թվականի խայտառակ պարտությունից հետո այդ շրջապատը ոչ թե պետք է շարունակեր առաջնային համարել պաշտոնից ստացված արտոնություններն ու հնարավորությունները, այլ հայրենիքին անմնացորդ ծառայելու նվիրվածությունը:

Այն, ինչը, դժբախտաբար, բացակայում է 2018-ի գարնանային իրադարձությունների շնորհիվ իշխանության եկած Նիկոլի եւ նրա ուսապարկերի շրջանում: Իսկ դրա առկայության դեպքում մենք կարող ենք ոչ հեռու ապագայում՝ իրական ապագայում, հետ կանչել նաեւ 2020թ. նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարության եւ 2021թ. հունվարի 11-ի համաձայնության տակ Փաշինյան Նիկոլի ստորագրությունը: Ու վերադարձնել թե՛ մեր պատմական տարածքները եւ թե՛ մեր ազգային արժանապատվությունը: Եվ ոչ թե Փաշինյան Նիկոլի նման խաղաղություն մուրալ թշնամուց՝ դա ներկայացնելով որպես խաղաղ զարգացման դարաշրջան բացելու հնարավորություն: