Նիկոլ, մի՛ գնա Սյունիք, մի՛ գնա Արցախ, գնա՛ տուն
Նիկոլը եւ իր շքախումբը զարմանում ու զայրանում են, որ Սյունիքում բնակիչներն իրենց դիմավորում են «Նիկոլ՝ դավաճան», «Նիկոլ՝ թուրք», «կապիտուլյանտ» գոչյուններով ու պաստառներով: Իսկ ուրիշ ինչպե՞ս պետք է սյունեցին դիմավորեր Նիկոլին եւ նրան ծափահարողներին: Ժամանակն այդպես է վավերացրել Նիկոլի եւ պատմության համաձայնագիրը: Նոյեմբերի 9-ին Նիկոլը Ալիեւի եւ Պուտինի հետ ստորագրած եռակողմ համաձայնագրին զուգահեռ ստորագրեց պատմության եւ ժամանակի հետ դարձյալ եռակողմ համաձայնագիր: Սյունեցին ավել կամ պակաս որեւէ բան չի ասել: Սյունեցին ասել է այն, ինչի տակ Նիկոլն է ստորագրել ժամանակի համար, պատմության համար:
Նիկոլն ասում է, որ չպետք է թույլ տան` մարդկանց փոքրիկ մի խումբ անի այն, ինչ ուզում է, եւ մնա անպատիժ: Անմիջապես էլ Սյունիքի մարզպետարանում հրահանգում է ԱԱԾ տնօրենին եւ ոստիկանապետին` զբաղվել այդ մարդկանցով, եւ պետերին ուղղորդում է գործի` առանց վայրկյան կորցնելու: Մարդիկ դուրս են եկել փողոց եւ իրենց ազատ կամքն են արտահայտել ժողովրդավարության պայմաններում` օգտվելով խոսքի իրենց իրավունքից, անկախ նրանից` երկրի վարչապետի սրտո՞վ է, թե՞ ոչ: Վարչապետի տրամադրություն գցելը հանցանք չէ:
ՀՀ վարչապետը Սյունիք է գնում գիշերով, թաքուն: Տներ է մտնում անակնկալ, անսպասելի, մթության քողի տակ: ՀՀ վարչապետն իր երկրում ճանապարհն անցնում է ռուս սահմանապահների ուղեկցությամբ, որովհետեւ ճանապարհին զինված ադրբեջանցիներ են: Իսկ մինչեւ Նիկոլի վարչապետ դառնալը ճանապարհը Հայաստան էր, եւ դիրքերում հայ դիրքապահներն էին կանգնած:
Ալիեւը հայտարարում է, որ 101 տարի անց վերադառնում են Զանգեզուր: Եթե Հայաստանն ինքնակամ թույլ չտա, որ Զանգեզուրով Ադրբեջանը միանա Նախիջեւանին, դրան կհասնեն ուժով` ինչպես վերադարձրին Ղարաբաղը: Հայաստանի վարչապետն ուղիղ չի պատասխանում այդ սպառնալիքին, փոխարենը նորից ասում է, որ ճանապարհի անունը միջանցք չէ: Ենթադրեք` անունը նրբանցք է, դրանից ինչ-որ բա՞ն է փոխվում: Իսկ ԱԳՆ-ն խոսնակի մակարդակով է անդրադառնում, թե Ալիեւն ապրիլի 24-ին ընդառաջ հայտարարություն է անում:
Իսկ իրականում Սյունիք են այցելում ՀՀ նախագահը, վարչապետը, ԱՄՆ դեսպանը իրար ետեւից: Չմոռանանք, Մեղրին Իրանի սահմանն է, իսկ ԱՄՆ-ն` Իրանին պատժողը: Ի՞նչ է թաքնված այս «պատահականորեն» զուգադիպած այցելությունների տակ: Սյունեցին դա զգում է, վատ հոտ է առնում եւ ենթադրում, որ Հայաստանի թիկունքում հերթական թաքուն, ծածուկ կատարվող գործարք է:
Սահմանը բաց է, ադրբեջանցի զինվորը Սյունիքում է` զենքով ու դրոշով, դիրքավորված: Ադրբեջանը եւ Թուրքիան հստակ ժամկետներ են նշում Մեղրիով իրար միանալու ճանապարհի գործարկման եւ երկաթուղու աշխատանքներն սկսելու վերաբերյալ: Նրանք ասում են «միջանցք», մենք ասում ենք «չմիջանցք»: Որոշում են Ադրբեջանը եւ Թուրքիան, իսկ Հայաստանը չկա, չի երեւում գոնե որպես գործարքի երրորդ կողմ: Նրանք չեն էլ փորձում Հայաստանին նշանակություն տալ, քանի որ Սյունիքը դիտարկում են որպես իրենց տարածք, եւ որոշողն իրենք են: Իսկ Հայաստանը դիտորդի կարգավիճակում է կամ ստվերում գործող կողմ: Եվ այս «պատմական առաքելությամբ» Նիկոլն ուզում է վերընտրվել: Նիկոլ, մի՛ գնա Սյունիք, մի՛ գնա Արցախ, գնա՛ տուն. դա քո փրկությունը չէ, մե՛ր փրկությունն է:
Հուսիկ Արա
Կարծիքներ