Նիկոլ Փաշինյանն այլ բան էր խոստանում

2018 թվականի ապրիլյան իրադարձություններից հետո բոլոր մարզերում եւ Երեւանի քաղաքապետարանում նոր ղեկավարները շատերին, այդ թվում՝ կես տարուց էլ պակաս աշխատած մարդկանց, մեծ-մեծ պարգեւավճարներ տվեցին: Աղմուկ է բարձրացել, ու «Նոր Հայաստանի» նոր կառավարիչներն ու նրանց թիմակիցները պնդում են, որ ամեն ինչ օրենքի շրջանակում է, խախտում չկա, պարգեւատրումները շարունակվելու են:

Նույնն անում էին «Հին Հայաստանի» կառավարիչները: Նրանց էլ չէր հուզում, թե իրենց այս կամ այն քայլը որքանով է իրենց աշխատավարձ տվող ՀՀ քաղաքացիների սրտով: Անում էին ու վերջ: Այդպես բարձրացնում էին իրենց աշխատավարձերը, իրենց մտերիմների համար պետական նոր պաշտոն կամ պետական նոր կառույց ստեղծում եւ այլն: Այսքանից հետո եթե մեկը կարող է ասել, թե «Նոր Հայաստանն» ու «Հին Հայաստանը» բովանդակային տարբերություն ունեն, հրապարակավ ներողություն կխնդրեմ:

Ուղղակի «ԱԺ նախագահ Գալուստ Սահակյան»-ի փոխարեն գրում ենք՝ «ԱԺ նախագահ Արարատ Միրզոյան», «պատգամավոր Շուշան Պետրոսյան»-ի փոխարեն՝ «պատգամավոր Լուսինե Բադալյան», «Առաքել Մովսիսյան՝ Շմայս» գրելու փոխարեն գրում ենք՝ «Մխիթար Հայրապետյան» եւ այսպես շարունակ:

2018-ի գարնանը ՀՀԿ-ն կորցրեց իշխանությունը, որովհետեւ դրանից առաջ կորցրել էր իրականության զգացումն ու մոռացել ՀՀ քաղաքացիներին ենթարկվելու սահմանադրական պահանջը: Սա մարդկանց սրտով չէր, ու մարդիկ գնացին Նիկոլ Փաշինյանի եւ նրա «Քաղաքացիական պայմանագրի» հետեւից, փողոց փակեցին: Առաջներում էլ մարդիկ, հատկապես մարզերում, ի նշան բողոքի՝ փողոց էին փակում, սակայն դա չէր բերում իշխանափոխության ո՛չ մարզային, ո՛չ հանրապետական մակարդակներում: Իսկ փողոց փակելով իշխանության եկած Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարում է, որ հիմա փողոց փակողները հարվածում են ժողովրդի ընտրած իշխանությանը: Սա այն ժողովուրդն է, որին արհամարհում են Նիկոլ Փաշինյանի կադրերը, մասնավորաբար՝ երկու-երեք ամսվա աշխատողին մեծ-մեծ պարգեւավճարներ տվող մարզպետները, Երեւանի քաղաքապետը:

Ուրեմն Նիկոլ Փաշինյանի տրամաբանությամբ, կարելի է մարդկանց օգնությամբ գալ իշխանության, հետո արհամարհել այդ մարդկանց ու նրանց բողոքներն անվանել «հարված ժողովրդի իշխանությանը»: Ժամանակին էլ Ռոբերտ Քոչարյանն էր խոսում ժողովրդի ընտրյալի կարգավիճակով, իսկ Նիկոլ Փաշինյանը, որ նրան մեղադրում է սահմանադրական կարգը տապալելու մեջ, նույն կեցվածքն է ընդունել՝ ՔՊ-ականներին ու նրանց մտերիմներին՝ ամեն ինչ, ՀՀ քաղաքացիներին՝ գրողուցավ: Բայց հաստատ եմ հիշում՝ իշխանության գալուց առաջ եւ առաջին օրերին Նիկոլ Փաշինյանն այլ բան էր ասում-համոզում-հավատացնում-խոստանում:

2018 թվականի գարնանը մարդիկ գնացին Նիկոլ Փաշինյանի հետեւից, որովհետեւ հոգնել էին ՀՀԿ-ականների 20-ամյա արհամարհանքից: Եթե ՔՊ-ն այսպես շարունակի, մարդիկ իշխանափոխության նպատակով փողոց կփակեն շատ ավելի շուտ, քան կլրանա ՔՊ կառավարման 20-ամյակը: Նիկոլ Փաշինյանին ու ամեն տեսակ Լենա Նազարյան, Ռուբեն Ռուբինյան, Արման Եղոյան եւ նմաններին կուղարկեն այնտեղ, ուր ուղարկեցին Սերժ Սարգսյանին՝ իր «շքախմբով»:

Մի խելոք մարդ ասել է. իշխանավորի համար անվտանգության լավագույն համակարգը ժողովրդի ատելությանը չարժանանալն է: Դատելով նիկոլականների պահվածքից՝ նրանք տեղյակ չեն խելոքների ասածներից, նրանց համար միակ խելոքը Նիկոլ Փաշինյանն է, ում կրկնում ու կրկնօրինակում են բոլոր հարցերում՝ սկսած սոցկայքերով ուղիղ եթերներից: Բայց սա չի ապահովում անվտանգ ու խաղաղ քաղաքական ապագա: Սա չի պարտակում մարդկանց «կատաղեցնող» քայլերը: Սա մարդկանց արհամարհել է նշանակում ու սա ուղիղ ճանապարհ է դեպի այնտեղ, որտեղ են հիմա Ռոբերտ Քոչարյանը, Սերժ Սարգսյանն ու էլի ուրիշներ:

Անդրանիկ ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ