Հաս Չախալյան. Էսսե բռնության

Ինձ գտան տանը` առաստաղից կախված:
Ամուսնուս վերնաշապիկը արնագույն հողի նման փաթաթվել է հագիս:
Անշնչացել եմ:
Դանակը խրվում է ավելի ներս:
Ննջարանը լռում է վախից:
Երջանկության մեզը չորացել է պատին:
- Թքե՛մ երեսիդ,- գոռում է մեկը` ալկոհոլի 
շիշը համբուրելով:
Ալկոհոլն ու թմրադեղը համարժեք են իրար:
Երկուսի դեպքում էլ անջատվում են զգայարանները, մթագնումը տեւական է:
Դժոխքը կերկարի այնքան, քանի դեռ վերջը չի հասել:
Ես չեմ հարցրել ամուսնուս` ինչո՞ւ է նա սիրում խմիչքը այդքան շատ:
Աչքերիս առաջ մշուշ է:
Ժայռերի պատկերներ եմ նկարում:
Փետուրներ են դուրս գալիս մաշկիցս:
Ցավը ճաքում է բիբերումս: Ծովի ալիքները կատաղի հոսանքով շպրտում են ինձ ափ:
Կտցահարում եմ երկինքը ագահորեն:
Քաղցած եմ ու ծարավ, կանանց հիշողությունը մազերից երկար է:
Բացում եմ խոհանոցի դուռը, ինչ-որ մի օր այստեղ երազանքի սուրճն է թափվել:
Ծորակը քարացել է:
Ոչ ջուր կա, ոչ` ես:
Կյանքը արժեւորվում է այն ժամանակ, երբ այն չկա:
Նետվում եմ պատշգամբ:
Մազերիս գանգուրներից բուրում է ամուսնուս օծանելիքի բույրը:
Ինձ կախաղան դեռ չի հանել:
Թեւերս փխրուն են ու թաց:
Թռչունից քար դառնալը ակնթարթ է:
- Ճայերը չեն մեռնում,- շշնջում է մայրս`
սրբելով պատուհանը Աստծո:
Ծովը անհետանում է:
Քարշ եմ գալիս մերկացած:
Ամուսինս դատարկում է ինձ օղու բաժակի մեջ:
Խմում է ագահորեն` կուլ տալով ապրելու զառանցանքը:
Կանայք բույսեր են աճեցնում, որ մենակ չլինեն:
Ամուսինս թքում է անշնչացած մարմնիս վրա:
Մորս ձեռքերը կակաչներ են դառնում:
Օրորվում եմ դանդաղ:
- Պետք է վերադառնալ երկիր,- ժպտում է 
մայրս:
Ճերմակ սավանով ծածկում են դեմքս, դեռ փնտրում եմ ինձ:
- Այստեղ սատկել է մի ճայ,- երգում է մեկը ռադիոյից:
Ես թաղվում եմ երկնքի մեջ…

«Մշակութային Հրապարակ» ամսաթերթ