Բաքվում այնքան միամիտ չեն, որպեսզի բաց խոսեն Արցախում նախագահական ընտրությունների մասին

«Եթե Ադրբեջանում չեն ցանկանում, որ Մասիս Մայիլյանն Արցախի նախագահ ընտրվի, ուրեմն նա պետք է ընտրվի»- կարդում եմ ֆեյսբուքում:  Նախ, սույն գրառման հեղինակն ի՞նչ աղբյուրից է տեղեկացել, որ Ադրբեջանում չեն ուզում, որ Մայիլյանն Արցախի նախագահ ընտրվի: Ինքս ամենժամյա ռեժիմով հետեւում եմ ադրբեջանական լրատվամիջոցներին եւ այդ թեմայով որեւէ հրապարակման չեմ հանդիպել:

Միայն «Թուրանը» եւ minval.az-ն են արտատարածել հայկական մամուլի տեղեկությունը, որ Ռուսաստանի Դաշնությունը հինգ տարով արգելափակել է Մայիլյանի մուտքը:

Մեկնաբանություններ չեն արվել: Բաքվում, ինչ խոսք, այնքան միամիտ չեն, որպեսզի բաց խոսեն Արցախում նախագահական ընտրությունների մասին: Նրանք տեսք են անում, որ դա իրենց չի հետաքրքրում, բայց ներքին քննարկումներ, ամենայն հավանականությամբ, արվում են: Եւ եթե ծագեր դրանք հրապարակայնացնելու անհրաժեշտություն, ապա, ըստ քարոզչական պատերազմի կանոնների, նրանք իրենց համար անցանկալի թեկնածուին պետք է որ դրական ներկայացնեին: Այն տրամաբանությամբ, որ եթե իրենք գովում են, ապա արցախցիները հակառակը կանեն: Իսկ եթե Բաքուն հրապարակային մերժում է Մայիլյանին, ուրեմն պետք է եզրակացնել, որ սպասում է այլ էֆեկտի՝ որ արցախցիները հենց նրան կընտրեն: Քարոզչական պատերազմի օրենքով ստացվում է, որ այդ դեպքում Ադրբեջանի նախընտրած թեկնածուն հենց Մայիլյա՞նն է: Եթե, կրկնեմ, իրոք ադրբեջանցիները նրա դեմ քարոզչություն են անում:  Շատ կուզենայի, որ մեջբերված գրառումը միայն հեղինակի քաղտեխնոլոգիական «գյուտը» լիներ, ոչ թե՝ Մայիլյանի նախընտրական շտաբի նոու-հաուն, որովհետեւ այդ դեպքում կստացվի, որ նա կարմիր գիծ է հատում: Արցախի ներքաղաքական կյանքում շատ հեռավոր 1991թվականից հետո երբեք Ադրբեջանի համար ցանկալի-ոչ ցանկալի առաջնորդի թեմա չի արծարծվել: Եւ չպետք է արծարծվի: Ամեն ինչ պետք է կառուցվի մի հիմքով՝ նախագահի բոլոր թեկնածուներն էլ Արցախի ապագայի իրենց տեսլականն ունեն, եւ թող մրցակցեն նրանց ծրագրերը: Բանավեճից պետք է բացառել Ադրբեջանի հետաքրքրության թեման: