Խաղաղություն մեր զոհերի ու տարածքների հաշվին

Մի քանի անգամ թե՛ «Հրապարակի» էջերում եւ թե՛ Ֆեյսբուքում արձանագրել եմ, որ Փաշինյան Նիկոլի վարչապետությանը, գրագետ եւ հայրենասեր հայությունից բացի, կողմ է համարյա ողջ մարդկությունը: Եթե դավադրապաշտ լինեի, ապա, որպես հիմնական կռվան, այս հանգամանքն օգտագործելով՝ կսարքեի դրոշակ ընդդեմ հրեաների, մասոնների, 300-ի կոմիտեի եւ այլն: Սակայն քանի որ դավադրություննների տեսության կողմնակիցը չեմ, պետք է ընդունեմ, որ խնդիրը երեքուկես տարվա Փաշինյան Նիկոլի վարչապետության մեջ է: Նրա մեջ, որ «ժողովրդավարական» իշխանությամբ Հայաստանը հավասարվեց, օրինակ, Իրաքի եւ Հյուսիսային Կորեայի նման մերժված պետություններին: Ակնհայտ է, որ բոլորը պահանջում են, որ մենք համակերպվենք Արցախի կորստի հետ: Համակերպվենք ՀՀ բուն տարածքները մաս առ մաս թշնամուն հանձնելու հանգամանքի հետ, քանի որ դրա շնորհիվ «ձեռք կբերենք» տարածաշրջանային խաղաղություն: Մեր զոհերի եւ մեր տարածքների կորստի հաշվին կհաստատենք խաղաղություն: 

Նախկիններին մերժող Նիկոլի շնորհիվ մենք անընդհատ բարդույթավորվում ենք, երբ հետպատերազմական իրավիճակում ինքը պետք է հանդիպի Իլհամի կամ Պուտինի հետ: Նախկինների օրոք, բնականաբար, նման ապրումներ չենք ունեցել: Բայց հանուն նիկոլական «ժողովրդավարության» եւ հանուն նիկոլական խաղաղ դարաշրջանի մեկնարկի՝ մենք ստիպված ենք կրել այդ տառապանքը: Իհարկե, դրան կարող էինք վերջ տալ, եթե կարողանայինք հեռացնել նրան իշխանությունից: Սակայն քանի որ դա մեզ մոտ չի ստացվում, ուրեմն պետք է գոհ լինենք, որ Սոչիի վերջին հանդիպման հայտարարության մեջ բացակայում է «միջանցք» բառը: Եվ, ընդհանրապես, պետք է գոհ լինենք, եթե որեւէ ադրբեջանամետ կամ վտանգավոր արտահայտություն չի հայտնվում միջազգային այս կամ այն փաստաթղթում: Նախկինների օրոք Հայաստանի ներկայացուցիչները կռիվ էին տալիս նման փաստաթղթերում ոչ հայանպաստ յուրաքանչյուր արտահայտության դեմ, ու մեծ մասամբ դա պսակվում էր հաջողությամբ: 

Այլ է իրավիճակը «ժողովրդավարական» Հայաստանում: Չունենալով նման աշխատանք կատարողներ, չունենալով նույնիսկ կամք եւ անգամ ցանկություն՝ նման աշխատանք կատարելու՝ Նիկոլը հույսը դնում է օտարների վրա: «Միջանցք» բառի բացակայության առումով, օրինակ, նրա հույսը ՌԴ նախագահն էր: Կամ էլ, իր կարծիքով, արեւմտյան երկրների համար մոգական՝ «ժողովրդավարություն» եզրույթը: Առանց գիտակցելու, որ այդ եզրույթը երբեւէ չի ունեցել որեւէ արժեք արտաքին քաղաքականության բնագավառում: Ֆեյսբուքյան հարցուպատասխանի ընթացքում բողոքելով ադրբեջանական ներխուժումներից՝ սպառնալիքի ներքո հայտնված երեւույթների թվում նա նշեց նաեւ հենց հայաստանյան «ժողովրդավարությունը»:

Սակայն հայաստանյան «ժողովրդավարությունը» ոչնչով չի կարող օգնել Նիկոլին, երբ վերջինս բանավոր պայմանավորվածությունների մեջ է մտնում Իլհամի հետ: Այն անձի, ով ծնվել եւ հասունացել է Խորհրդային Ադրբեջանի վերնախավի ինտրիգային շրջանակում եւ ավարտել Մոսկվայի լավագույն բուհերից մեկը (МГИМО): Իլհամին խորամանկությամբ հաղթել փորձող միամիտ ենոքավանցին, բնականաբար, պետք է պարտվեր: Պարտվեր ինքը եւ իր միջոցով նաեւ Հայաստան երկիրը: Պարտվեր պատերազմում եւ հատկապես հետպատերազմական իրավիճակում: Իսկ հետո էլ խոժոռ հայացքով նայեր իր երբեմնի «կիրթ ու կառուցողական» գործընկերոջը: