Սա թվիթերն է, այստեղ դու տանը չես, բայց կտնավորվես

Ծագումով նիգերիացի, ամերիկյան հայտնի գրող Թեջու Կոլեն թվիթեր սոցիալական ցանցի իր միկրոբլոգում գրում է. «Աստվածները մեղք չունեն: Տարիներ շարունակ հաջողություն ու խաղաղություն աղերսելով` նիգերիացիներն արժանացան Goodluck (հաջողություն – Ս.Շ.) Jonathan անունով նախագահին և նրա առաջին տիկնոջը` Mama Peace-ին (խաղաղություն - Ս.Շ.)»:

Թվիթերն էլ մեղք չունի, ամիսներ շարունակ ֆեյսբուքից և սոցիալական այլ ցանցերից դեպի թվիթեր միգրացիա խրախուսելով և քարոզելով` սոցիալական մեդիայի մեր փորձագետներն ու առաջադեմներն արժանացան ՀՀ Ազգային անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արթուր Բաղդասարյանի` արդեն հայտնի դարձած թվիթերյան գրառմանը:

Թվիթերում, որտեղ առաջին գրառմամբ սովորաբար ընդունված է ողջունել սոցիալական ցանցի համայնքին, Արթուր Բաղդասարյանը հանդես եկավ իր հետևյալ առաջին գրառմամբ. «70-ից ավել կուսակցություններից պետք է մնան նրանք, որոնք մասնակցում են քաղաքական բոլոր գործընթացներին, այլապես նրանց գոյությունը անհասկանալի է»:

Բնական է, որ այս քննադատական գրառումն արձագանքների հրահրման մեծ ներուժ ուներ, ինչն իրեն երկար սպասեցնել չտվեց: Թվիթերի բնակիչներն արձագանքեցին կոպիտ ձևով` հիշեցնելով վերոհիշյալ պաշտոնյայի քաղաքական անցյալի ու ներկայի որոշ դրվագներ:

Գործընկերոջ օրինակը միշտ էլ օգևորիչ է, և վերոնշյալ գրառումից երկու օր հետո մեկ այլ պաշտոնյայի` Կրթության և գիտության նախարարի` ֆեյսբուքում տված  այն հարցին, թե որտեղ ինքը շարունակի իր ցանցային շփումները, սոցիալական ցանցի օգտատերերը ոչ միայն կոպիտ չարձագանքեցին, այլև տվեցին համապատասխան խորհուրդներ: Նախարարն ինքը առաջադրել էր երեք տարբերակ.

«Տարբերակ 1. Մնալ ՖԲ-ում:
Տարբերակ 2. Տեղափոխվել Թվիտտեր:
Տարբերակ 3. Փորձել զուգահեռաբար ակտիվ լինել»:

Օգտատերերից մեկն, օրինակ, նախարարին առաջարկել էր մնալ ֆեյսբուքում, բայց դուրս գալ Հանրապետական կուսակցությունից: Թե որոնք էին վերը նշված երկու պաշտոնյաների քաղաքական գործունեության սկզբունքային որակական տարբերությունները, մնաց ցանցային կյանքի անհայտ ցանցերում` ինչ-որ մի տեղ:

Դժվար թե նախարարի ցանցային կյանքը թվիթերում շատ տարբեր լիներ այժմյանից: Թերևս, նախարարն արագ հասկանար, որ թվիթերում այնքան էլ նպատակահարմար չէ կիսվել ռուսական էստրադային երգերով և անցներ զուտ քաղաքական և «ի պաշտոնե» գրառումների:

Իսկ թվիթերով հետաքրքիր բաներ կարելի է անել, փորձեր կան: Հոդվածի սկզբում մեր հիշատակած նիգերիացի գրողը վերջերս էսսե էր գրել ներգաղթի մասին` «Պատի մի կտոր» վերնագրով` հատուկ նախատեսված սոցիալական այս հարթակի համար: Էսսեի յուրաքանչյուր գործող անձ թվիթերում ուներ իր սեփական էջը, և նրանց մեջբերումներն ու թվիթերը ևս ներմուծվում էին էսսեի տարածք: Էսսեն, որ կազմված է 250 թվիթերից և ստեղծվել է յոթ ժամում, հիմա էլ կարելի է գտնել թվիթերում և կարդալ:

Ինքնաիրացման սահմանափակ հնարավորություններով երկրում միգրացիան սոցիալական ցանցերում ոչ միայն առանձին թեմա է, այլև նույնն է, ինչ առօրյայում սրճարանի, ռեստորանի կամ խանութի ընտրությունը: Հիշում եմ, թե ծանոթներիցս շատերն ինչ լրջությամբ և խանդավառությամբ էին վերաբերվում իրենց տեղափոխությանը թվիթեր, այնքան խանդավառ էին, ինչքան Ուկրաինան կլիներ այսօր, եթե պարզ դառնար, որ մտնում է Եվրամիություն:

Ինչևէ, մինչ Ղրիմում հանրաքվե էր հասունանում և պատրաստվում, Հայաստանում մի պաշտոնյայի առջև ծառացել էր սոցիալական մեդիայի և ցանցային կյանքի ընտրության և կողմնորոշման հարցը: Բայց ինչպես նախարարի հարցը սրամտորեն մեկնաբանել էր ֆեյսբուքի օգտատերերից մեկը` «պարոն Աշոտյան, Ձեր ռեֆերենդումի հարցերն ավելի բարդ են, քան Ղրիմինը»:

Սեդա Շեկոյան