«Հրապարակ». Մարդու իրավունքների հանձնաժողովի նախագահի պաշտոնն առաքելություն է, այլ ոչ թե պաշտոն

ԱԺ վերջին ճեպազրույցին «Պատիվ ունեմ» խմբակցությունից ներկայացել էր Թագուհի Թովմասյանը, ով, ի տարբերություն մյուս ընդդիմադիր պատգամավորների, չհրաժարվեց ԱԺ մարդու իրավունքների հարցերով հանձնաժողովի նախագահի պաշտոնից եւ չկորցրեց նաեւ խմբակցությանն անդամակցությունը, չնայած դեմ գնաց ընդդիմության ընդհանուր որոշմանը: Նա ասում է, որ պահպանել է հանձնաժողովի նախագահի գործառույթները, քանի որ դա «համարում է առաքելություն, այլ ոչ թե պաշտոն», իսկ ԱԺ նիստերին չի մասնակցում:

- Իսկ գործուղումների մասնակցո՞ւմ եք։ Ես այսօր տեսա, որ մեկնելու եք Օտտավա՝ գործուղման։

- Այո, Օտտավայի խմբի մեջ կամ, իմ առաջին գործուղումն է բոյկոտից հետո, այս պահին Հայկ Մամիջանյանը Ստրասբուրգում է, Տարոն Մարգարյանը Մոսկվայում է։ Այսինքն՝ մենք հայտարարել ենք, որ որեւէ միջազգային հանդիպում եւ որեւէ միջազգային հնարավորություն բաց չենք թողնելու, որպեսզի մեր հարցերը բարձրաձայնենք՝ Արցախի, Հայաստանի շահն առաջ տանելու, մենք բոյկոտում ենք այստեղ Նիկոլ Փաշինյանի օրակարգը։ Մենք չենք սպասարկում Նիկոլ Փաշինյանի օրակարգը, երբ որ որոշենք, կգանք մեր օրակարգով։ Բայց առայժմ չենք ուզում դահլիճային որեւէ քննարկում ծավալել ՔՊ-ի հետ։

- Ասում եք՝ «մենք», բայց Ձեր՝ հանձնաժողովի նախագահի պաշտոնից չհրաժարվելը շատ բացասական արձագանքի արժանացավ․․․

- Ո՞ւմ կողմից․․․ Բոլորի չէ, միայն ձեր լրատվամիջոցի կողմից։

- Ոչ` շատերի կողմից է: Ընդդիմությունը որոշեց եւ հրաժարվեց, իսկ Դուք պահպանեցիք Ձեր պաշտոնը։ Դա ընդդիմադիր դաշտից, ֆրակցիայից տարանջատվելու քայլ էր։

- Դուք տարանջատում տեսե՞լ եք ինձ ինչ-որ մեկից։ Ես ուղղակի պահպանեցի իմ պարտականությունների կատարումը, որովհետեւ, նորից եմ կրկնում, մարդու իրավունքների հանձնաժողովի նախագահի պաշտոնն առաքելություն է, եւ չի կարող ընդդիմությունը հրաժարվել խորհրդարանական այդպիսի կարեւորագույն լծակից։ Սա տնտեսական հանձնաժողով չէ, որ պիտի ստիպված լինել Նիկոլ Փաշինյանի օրենքները դակել։ Սա լուրջ հնարավորություն է, որը ես՝ որպես պատգամավոր, շարունակելու եմ օգտագործել։

- Կարծում եք՝ մարդու իրավունքների հարցերով հանձնաժողովն ավելի կարեւոր է, քան տնտեսակա՞ն հանձնաժողովը կամ, ասենք, պետաիրավականը։

- Ինձ համար՝ այո։

- Ձեր խմբակցությունում համաձա՞յն են Ձեր բերած հիմնավորումների, որոշման հետ։

- Եթե Դուք տեսնում եք, ես շարունակում եմ գործունեությունս խմբակցության ներսում, եւ առնվազն իմ գործողություններն ընկալելի են։

- Իսկ ինչպե՞ս եք գնահատում` ընդդիմությունը պե՞տք է վերադառնա դահլիճ, թե՞ ոչ։

- Ես ուղղակի չեմ պատկերացնում, թե էս դահլիճում մենք ինչ պետք է քննարկենք ՔՊ-ի հետ։ Եթե էս մարդիկ Արցախից են հրաժարվում, մենք իրենց հետ ի՞նչ քննարկենք։ Ուրիշ որեւէ օրակարգային հարց մենք չունենք իրենց հետ։

- Իսկ հանձնաժողովի նախագահի կարգավիճակում ի՞նչ եք քննարկում։

- Ես հանձնաժողովի նախագահի կարգավիճակում հանդիպում եմ Ֆրանսիայի դեսպանի հետ, քննարկում եմ մեր ապագան, քննարկում եմ մեր գերիների հարցը, քննարկում եմ մեր ժողովրդավարությանն առնչվող խնդիրները։ Դրանք տարբեր բաներ են։ Եվ ես չեմ պատկերացնում, ուղղակի, թե մենք ինչ պետք է քննարկենք, բայց եթե ընդդիմությունը միասնաբար որոշի, որ պիտի միանանք դահլիճի աշխատանքներին, բնական է՝ ես կմասնակցեմ, թեպետ ինքս ունեմ իմ վերապահումները, որովհետեւ ես համարում եմ, որ էս դահլիճն այլեւս չի արտահայտում հասարակական այն տրամադրությունները, որոնք առկա են մեր երկրում։

- Ի՞նչ լուծում եք առաջարկում` եթե դահլիճ չեք վերադառնում, փողոցային պայքար էլ այս պահին չկա։

- Ես կարծում եմ՝ ինչ-որ պահի մենք պիտի հետ գանք դահլիճ եւ սպասարկենք մեր օրակարգը։ Այսինքն՝ բարձրացնենք մեր հարցերը, քննարկենք բացառապես մեզ հետաքրքրող  թեմաները եւ մեր թեմաներն առաջ տանելով՝ ձեւավորենք մեր օրակարգը։ Այսինքն՝ չնայենք, թե ինչ օրակարգ է դրված, մեր օրակարգը շարունակենք առաջ տանել։

- Բայց ձեր օրակարգը միշտ կարող է տապալվել՝ այն պարզ տրամաբանությամբ, որ իրենք մեծամասնություն են։

- Գուցե, որովհետեւ Նիկոլ Փաշինյանն այսօր, այո, ունի բացարձակ քաղաքական մեծամասնություն, ես կասեի՝ քաղաքական դիկտատուրա, եւ այդ դիկտատուրան ինքը շարունակում է բանեցնել, ու ԱԺ պատգամավորներին Նիկոլ Փաշինյանը վերաբերվում է որպես սեփական աշխատակիցների։ Հետեւաբար, եթե գանք խորհրդարան, մենք պիտի գանք մեր օրակարգով ու խոսենք բացառապես քաղաքացիների հետ։

- Բայց հենց դուք փորձում էիք ՀՀ քաղաքացու հետ խոսել, ՔՊ-ականները քացիներով հարձակվում էին ձեզ վրա։

- Դե, էդ խնդիրը կա, դրա համար չենք գալիս, մինչեւ հասկանանք՝ որն է ճիշտը։

- Մինչեւ որոշեն, որ այլեւս քացիներով չե՞ն հարձակվելու ձեզ վրա։

- Դե, հուսամ, որ էդ ընթացքում իրենք կդաստիարակվեն եւ կհասկանան, որ սա փողոց չէ, այլ խորհրդարան է, ու էդտեղ ոտքով չեն հարձակվում մարդկանց վրա։

- Այդքան բարձր կարծի՞ք ունեք ՔՊ-ի մասին։ Օրինակ, Վահագն Ալեքսանյանի մասին, չէ՞ որ ինքն էր թիվ մեկ քացի տվողը։

- Ամենեւին։ Թիվ մեկը եւ հերթականը, էնտեղ էլի կային քացի տվողներ, ես նկարել եմ։ Իմ հույսը միջազգային կառույցների ճնշումներն են, անկեղծ ասած, որովհետեւ ես իմ բոլոր հանդիպումների ժամանակ իրենցից պահանջում եմ, որ ՔՊ-ի հետ աշխատեն, ու իրենք պիտի ՔՊ-ին դարձի բերեն։ Եվ երբ իրենք ասում են՝ դուք ինչո՞ւ չեք գալիս դահլիճ, դա հակաժողովրդավար է, դա նշանակում է, որ ժողովրդավարությունը Հայաստանում սկսում է երերալ, ես իրենց ցույց եմ տալիս կադրերը, ասում եմ՝ ծեծում են ընդդիմադիրներին, դուք էս իրավիճակում կմտնե՞ք աշխատանքի։ Ու էդտեղ խոսակցությունն ավարտվում է։

- ՔՊ-ն Ձեր նախկին աշխատող Վահագն Հովակիմյանին ընտրեց ԿԸՀ նախագահ, իսկ ՔՊ-ական նախարար Կարեն Անդրեասյանին՝ ԲԴԽ նախագահ։ Ճիշտ չէ՞ր լինի, որ լինեիք դահլիճում եւ հիշեցնեիք, օրինակ, Վահագնին, որ, տղա ջան, դու չես կարող լինել ԿԸՀ նախագահ, որովհետեւ անգամ նորմալ լրագրող չէիր։

- Ես ուզում եմ ասել՝ այն, որ Նիկոլ Փաշինյանի թիմի ներկայացուցիչը դառնում է անկախ մարմնի ղեկավար, դա արդեն աբսուրդ է, որովհետեւ «Վահագն Հովակիմյան» եւ «անկախ» բառերն իրար կողքի երբեք չեն կարող լինել։

- Ձեր ղեկավարած թերթի խմբագրությունում աշխատելո՞վ էլ անկախ չէր։

- Գիտե՞ք ինչ, ինքը կարող է ունենալ անկախություն աշխատանքում, բայց ինքն իր էությամբ լինի կախյալ մարդ։ Վահագն Հովակիմյանը մշտապես եղել է կախյալ, ամեն անգամ՝ մեկից։ Իսկ ինչ վերաբերում է Կարեն Անդրեասյանին, ապա նա ակնհայտորեն ոգեշնչվում է Նիկոլ Փաշինյանի նկարներով եւ չի կարող ուղղակի արդար որոշումներ կայացնել։ Եվ ես ուզում եմ ասել, որ, այս իմաստով մենք կորցրինք Բարձրագույն դատական խորհուրդը՝ որպես անկախ մարմին, եւ ԿԸՀ-ն։