Քավոր Պուտինը, խաչագող Ալիեւը եւ մեր Վերգոն

Նիկոլն այն զրոն է, որի առաջ ոչ թե Պուտինը կամ Ալիեւն են կանգնում, որ դառնա միավոր, այլ այդ զրոն են կպցնում իրենց` որպեսզի ունեցած միավորը բազմապատկվի: Գնաց Մոսկվա, հերթական անգամ կպավ Ալիեւի պոչին, եւ Ալիեւի 1-ը դարձավ 10, իսկ Ադրբեջան-Հայաստան հաշիվը` 10-0: Պուտինի հաշիվն էլ դարձավ 10, իսկ մերը դարձյալ մնաց 0: Ռուսաստանն օգտվեց` Մեղրիով տեղափոխվող բեռների նկատմամբ վերահսկողություն, նաեւ ուղղորդում ունենալով, Ադրբեջանն օգտվեց` Նախիջեւանի հետ ճանապարհային կապ ունենալով, Թուրքիան էլ օգտվեց Նախիջեւանի եւ Մեղրիի միջոցով Ադրբեջան հասնելով` առանց Մոսկվա գնալու: Իսկ մեր օգուտը ո՞րն էր, այդ նոր ճանապարհով Իրանի հետ մեր մայրուղու հնարավորությունը կորցնե՞լը: Փորձում են իշխանական կողմից ներկայացնել, որ հաղթանակ էր սա, բայց վաղվա պարտությունն է երեւում: Ինչպես 44 օր մեզ հավատացնում էին, թե հաղթում ենք, բայց պարտություն եղավ: Նույն իրավիճակն է: Կփորձեն ամեն կերպ համոզել, որ հաղթել ենք, եւ ժամանակ հետո կտեսնենք, որ պարտվել ենք: 

Ճիշտ 100 տարի առաջ Կարսի պայմանագրով Վրաստանն օգտվեց, Ադրբեջանն օգտվեց եւ Թուրքիան օգտվեց բոլշեւիկյան Ռուսաստանի կնքահայրությամբ: Իսկ Հայաստա՞նը, որի հողերի հաշվին էին նրանց օգուտները, բացի տարածքներ տալուց գոնե մի բան ստացա՞վ: Այդ ժամանակ ավելի խղճով վարվեցին, եւ Թուրքիան Հայաստանին վերադարձրեց 400 գերի: Այս անգամ էլ մեր ակնկալիքը հենց դա էր. վերադարձնել մեր գերիներին եւ զոհվածների մարմինները: Բայց մենք փոխարենը ստացանք Նիկոլի խեղճությունը, Մոսկվայում տեսանք խեղճ Նիկոլ, սիրտ մղկտացնելու չափ խեղճ: Նաեւ՝ մորուքը խուզած Նիկոլ:  

Պուտինից պետք չէ նեղանալ, նա իր պետությունն է սիրում եւ իր երկրի պետական շահն է հետապնդում: Նույնիսկ չպետք է ասենք, թե անարդար է. խեղճերի նկատմամբ արդար չեն լինում, եւ նրանց արդարությամբ չեն դատում: Ավելորդ է նշել, որ արդարությունն ուժեղի կողմն է: Ինչո՞ւ Ռուսաստանը Հայաստանի հետ այդպես չէր վարվում նախկինում, երբ անկախ պետականություն ուներ: Հիմա ռուսի փեշի տակ ենք: Ինչո՞ւ Ադրբեջանը Հայաստանի հետ այդպես չէր վարվում, երբ հաղթանակած բանակ ուներ: Հիմա թուրքի ոտքի տակ է մեր երկիրը: Նման երկրի ղեկավարը միայն զրո է եւ երբեք չի կարող միավոր դառնալ, պիտի անվերջ կպնի մե՛կ թշնամու, մե՛կ բարեկամի պոչին եւ նրանց միավորը բազմապատկի: Պուտինը պարզապես խաչեղբայր է եւ իր աջհամբույրն է ստանում: Ալիեւն էլ եկեղեցու խաչերն է թռցնում: Պուտինը գիտի, որ Ալիեւի տեղը մզկիթն է: Բայց քանի որ ինքն է խաչեղբայրը, նրան մեր եկեղեցի մտնել է թույլ տվել եւ խաչեր գողանալու հնարավորություն:   

Այս իրավիճակը մեզնից ավելի հստակ գիտակցում է Նիկոլը: Լավ գիտի, որ ինքը զրո է ե՛ւ թշնամու, ե՛ւ բարեկամի համար: Գիտի, որ զրո է նաեւ երկրի ներսում` մեզ համար: Սա այն վիճակն է, որ շոշափում է իր ոչինչ լինելը եւ անգամ մի բաժակ ջուրն է ճիգ ու ջանքով խմում: Գիտի, որ այլեւս որեւէ լավ բան չի կարող անել Հայաստանի համար: Պարզապես կոտրված եւ ընկած է իր աթոռին, ուժ չունի կանգնելու եւ գնալու: Մարդու խիղճն էլ է տանջվում դրան էս վիճակում տեսնելուց: Այ մարդ, գնա՛, որ արդար է` թեկուզ ցմահ բանտարկվելու, ոչնչացվելու գնով, քան մնաս վարչապետի աթոռին՝ որպես խղճուկ ոչինչ: Որովհետեւ այդպես ոչնչանում է մի ամբողջ երկիր:

Հուսիկ Արա