Գնալու եմ ու լավ եմ անելու

Հարգելի խմբագրություն, գրեթե ամեն օր ձեր եւ մյուս թերթերում կարդում եմ, որ արտագաղթն ուժեղացել է, ու դուք չեք թաքցնում ձեր բացասական վերաբերմունքը գաղթողների նկատմամբ: Ուզում եմ ձեզ ասել, որ ես էլ եմ գնացող ու թույլ չեմ տա իմ հասցեին բացասական բան ասեք, քննադատեք-բան: Հա, որոշել եմ գնալ, որովհետեւ այս երկրում ապագա չեմ տեսնում: Ոչ միայն իմ համար, այլեւ երեխաներիս: Ու սրանք դատարկ խոսքեր չեն: Ի՞նչ է սպասվում իմ երեխաներին՝ հիմիկվա իշխանությունների լակոտների ճորտի կարգավիճա՞կը: Հիմա իրանց հայրերն են ինձ ու իմ սերնդակիցներին շահագործում, հետո էլ իրանց երեխեքն են դա անելու: Բարձրագույն կրթությամբ ինժեներ եմ, տարիներ առաջ հայտնվեցի գործազուրկի կարգավիճակում: Ինչ ասես՝ փորձել եմ անել էս տարիներին:



Անգամ բիզնեսով եմ զբաղվել: Դրսից դելիկատեսներ էի ներկրում: Ահագին կապեր էի ստեղծել դրսում՝ հատկապես Ռուսաստանում: Արդեն մշակած երթուղի ու մեխանիզմներ ունեի: Ամեն ինչի տեղը գիտեի: Մի քանի տարի յոլա գնացինք, հետո հենց որոշեցի մի քիչ ընդլայնել բիզնեսս, գլխիս տվեցին-ձեռքիցս առան: Հիմա կասեք՝ պայքարեիր  իրավունքներիդ համար: Ես նկատել եմ, որ դուք էդ հեքիաթին շատ եք հավատում՝ իր իրավունքների համար պայքարող մարդը հասնում է արդարության: Ես, անկեղծ ասած, չեմ հավատում դրան: Գիտեմ, որ ոչ միայն հաջողության չէի հասնի, այլեւ ուղղակի բանտում կհայտնվեի: Կամ մի տեղ գլուխս կուտեին:



Էսքան մարդ են վերացնում մեջտեղից, ես ինչո՞վ եմ իրենցից լավը: Ու սա վախկոտություն չէ: Սա իրատեսություն է, որ տարիների փորձից, տեսածից ու լսածից է գալիս: Համոզված եմ, որ հարյուրավոր նման դեպքերի մասին գիտեք, բայց ձեւ եք անում, թե դրանք պատահականություններ են: Որ կողմ նայում ես՝ անարդարություն է, անօրինականություն: Հարեւանս դատարանում գործ ուներ, երեկ եկավ-ասեց՝ հարցը լուծել եմ: Դատավորին մի կլորիկ գումար է տվել: Ընկերներիցս մեկը պատմեց, որ բիզնեսն ընդլայնելու որոշում է կայացրել, ամեն ինչ համաձայնեցրել է «վերեւների» հետ, բայց չեն թողնում ծրագիրն իրականացնի:



Ասում են՝ կթողնենք, եթե ընտրություններում մի 10 հազար ձայն բերես ՀՀԿ-ին: Մյուս ընկերոջս աղջիկը փայլուն սովորում է բուհում, հույս ունեին, որ այս սեմեստրում անվճար ուսման է անցնելու, դեկանը կանչել-ասել է՝ այսինչ նախարարի, այնինչ տնօրենի, պատգամավորի երեխաներին եմ տեղափոխելու, մի նեղացիր: Նույնիսկ էս փոքրիկ հարցերում ու երեխաներին վերաբերող հարցերում չենք կարողանում արդար ու ազնիվ լինել: Հիմա ես ինչի՞ պետք է հանդուրժեմ էս բոլորը ու չգնամ Բելգիայում կամ Չեխիայում ապրելու, երբ դրա հնարավորությունն ունեմ: Եվ ո՞վ կարող է մեղադրել ինձ, որ ես Դոն Կիխոտի նման հողմաղացների դեմ չեմ պայքարում, կյանքս չեմ մաշում անիմաստ սպասումի ու հույսերի վրա եւ գնում եմ արդար ու ազատ երկրում ապրելու: Ով կմեղադրի ինձ, թող ասի, որ ես իրավացի չեմ: Որ կյանքն այնքան երկար է, որ մի մասը կարելի է ծախսել լկտի ու ապաշնորհ իշխանավորների դեմ պայքարի վրա, իսկ մյուս մասն ապրել մարդավայել: Ի սեր Աստծո, ուզում եք պայքարեք, ուզում եք՝ ոչ, ուզում եք հաշտվեք ճորտի կյանքի հետ, ուզում եք՝ շուրջօրյա միտինգներ ու երթեր արեք, ես դրանց մեջ չկամ: Ես իմ բաժինը պայքարել եմ, հիմա ուզում եմ հանգիստ ապրել: Գնալ աշխատանքի, իրիկունը խիղճս հանգիստ տուն գնալ, հեռուստացույց նայել, մեքենայով շրջել երկրից երկիր, երեխաներիս նորմալ կրթության տալ: Ու ամեն օր չմտածել, որ մի ուռոգլուխ կարող է փողոցում բռնել-ծեծել ինձ ու իմ հարազատներին: Մյուսը կարող է նվաստացնել ու խեղճացնել: Երրորդը՝ իր ունեցած փողով ճնշել:



Չորրորդը՝ իր պաշտոնով ու թանկ ավտոյով: Ուզում եմ մարդիկ մենակ իրենց խելքով ու գիտելիքով առաջ գնան: Որ լավ պապաների երեխեքն իմ երեխեքի առաջը չփակեն: Ու տենց բաներ: Ու չեմ ուզում ինձ կերակրեն կեղծ խոստումներով ու դատարկ հեռանկարով: Ոչ էլ բարեպաշտ ձեւացեք՝ բոլորդ էլ կգնայիք, եթե հնարավորություն ունենայիք ու ձեր ուժերի վրա վստահ լինեիք: Մնում են նրանք, ովքեր վախենում են ինչ-որ բան փոխելուց եւ օտար միջավայրում հայտնվելուց: Այնպես որ՝ մնաք բարով:



Աղասի Մկրտչյան