Միգել Էռնանդես․ բանաստեղծություններ
***
Երեք վերքով եկավ`
սիրո,
մահվան,
կյանքի։
Երեք վերքով է գալիս`
Կյանքի,
Սիրո,
Մահվան։
Երեք վերքով եմ ես`
կյանքի,
մահվան,
սիրո։
***
Տխուր պատերազմներ,
Թե սերը չի ուղղորդողը,
Տխո՜ւր, տխո՜ւր;
Տխուր զենքեր,
Թե բառերը չեն դրանք:
Տխո՜ւր, տխո՜ւր:
Տխուր մարդիկ,
Թե սիրուց չեն մեռնում,
Տխո՜ւր, տխո՜ւր:
Կոչ երիտասարդությանը
Արյուն, որ չի վարարում,
երիտասարդություն, որ չի խիզախում,
ո´չ արյուն է, ո´չ էլ երիտասարդություն,
ո՛չ լուսարձակում են, ո՛չ ծաղկում են:
Մարմիններ, որ պարտված են ծնվում,
մեռնում են՝ պարտված ու մոխրագույն.
նրանք գալիս են մեկդարյա տարիքով,
եւ ծեր են, երբ գալիս են:
***
Մենության կոճղեր,
տխրության կիրճեր,
Ուր փլվում եմ՝ լալու:
***
Մարմիններ, արեւներ, լուսաբաց,
բանտեր ու գերեզմանատներ,
որտեղ միշտ կա մի «կտոր»
ստվեր՝ իմ մարմնի համար:
***
Դու՝ սպիտակ, ես՝ սեւ
հագնված գրկախառնվում ենք:
Հագնված, թեպետ՝ մերկ,
Դու՝ սեւ(ով), ես՝ սպիտակ(ով):
***
Ինչի՞ց էր տանջվում
այն կինը:
Վատթարագույնից.
բացակայության ցավից:
Եվ տղամարդն այն:
Ինչի՞ց մահացավ
այն կինը:
Վատթարագույնից.
բացակայության ցավից:
Եվ տղամարդն այն:
Իսպաներենից թարգմանեց Աղավնի ԳՐԻԳՈՐՅԱՆԸ
«Մշակութային Հրապարակ» ամսաթերթ
Կարծիքներ