Շատ ռեալ վտանգ

Համազգային տոների եւ հիշատակի արարողությունների ժամանակ ես ամբողջությամբ գիտակցում, թե ինչքա՜ն կեղծիք ու փարիսեցիություն կա մեզանում: Թե ինչպես են «հայրենիք», «անկախություն», «հայրենասիրություն», «ժողովրդավարություն», «ազատություն» եւ մյուս կարեւոր հասկացությունները շահարկվում ու մաշվում: Ինչպե՜ս է ամեն սրիկա ձեռքերը տաքացնում խոցված ու վիրավոր մեր հայրենիքի հանդեպ համընդհանուր սիրո կրակի վրա, ինչպես է օգտվում հայ մարդու մոլորություններից: Այս օրերին ես հասկանում, որ իսկապես` «սրիկաների վերջին հանգրվանը հայրենասիրությունն է»:

Կարելի է հայրենիքը վտանգել, նրա հանդեպ տարրական պարտականությունները չկատարել, հայրենիքը դիտել որպես մի մեծ արոտավայր, որտեղ որոշ անասուններ ընդամենը թարմ խոտ են որոճում: Այն դիտել որպես որբի գլուխ, որի վրա ամեն ղասաբ վարսավիրություն է սովորում, եւ միաժամանակ խոսել հայրենիքից ու հայրենասիրությունից, անկախությունից եւ հայի լուսավոր ապագայից:

Ինչքա՜ն կեղծ ու սնամեջ խոսքեր հնչեցին երեկ` անկախության 30-ամյակի առիթով: Հայրենիքն իրենց գոյությամբ ու գործունեությամբ վտանգածները մտախոհ դեմքերով ու շինծու տխրությամբ այցելեցին մեր նահատակների գերեզմաններին: Իրենց սեւ կոստյումներով ու գերեզմանների մոտ ծնկաչոք լուսանկարներով փորձեցին սգի ու հայրենասիրական տվայտանքների տեսարաններ բեմադրել:

Նույն պահին, մի քանի մետր նրանցից հեռու, զոհվածի ծնողին էին քաշքշելով բերման ենթարկում ու լռեցնում, քաղաքական գործչի ձեռքերն էին ոլորում, լրագրողներին էին հրահանգում` «մտեք ձեր տեղը», մի լուսանկարեք: Իսկ օդում կախված էր մի ահասարսուռ կանխատեսում, որ մեկ-երկու տարի անց այսքան անկախությանն էլ ենք երանի տալու, եւ ազատ, անկախ Հայաստանի գլխին մի մեծ ու շատ ռեալ վտանգ է կախված: