Հերման Հեսսե․ բանաստեղծություններ
ՄԻ ԱՂՋԿԱ
Ինձ համար բոլոր ծաղիկներից
Ամենասիրելին ես դու,
Քաղցր ու մանկական է համը քո բերանի,
Անմեղությամբ ու ուրախությամբ լի է քո ժպտուն հայացքը:
Ես առնում եմ քեզ, ծաղի՛կ, երազանքներիս մեջ,
Այնտեղ՝ գունագեղ ու դայլայլող
Կախարդական բույսերի մեջ,
Քո հայրենիքն է, այնտեղ դու չես թոշնի երբեք,
Մշտնջենական ծաղկունք է այնտեղ՝ իմ հոգու սիրո բանաստեղծության մեջ,
Եվ քո երիտասարդությունը՝ հարատեւ մտերմիկ բուրմունքով:
Շատ կանանց եմ ես ճանաչել,
Շատերին՝ ցավով սիրել,
Շատերին ցավ եմ պատճառել,
Հիմա՝ հրաժեշտի պահին, ողջունում եմ ես քեզ
Մի անգամ եւս կախարդանքի ողջ ուժով,
Երիտասարդության հրաշալի անսպառ հմայքով:
Եվ երազանքների այգում
Իմ գաղտնի բանաստեղծության
Ես կպահեմ քեզ՝ ժպտալով ու շնորհակալ լինելով անմահներին,
Որ ինձ այսպես շռայլորեն պարգեւատրեցին:
ԺԱՄԱՆԱԿԸ
Ժամանակն է արդեն. ես կարող եմ գնալ,
Եվ ամեն ինչ դարձյալ լավ կլինի,
Եվ ամեն ինչ կլինի հստակ ու պարզ,
Ինչպես եղել է մինչ այս օրը:
Պետք է այդպես լինի:
Ժամն է հասել՝
Ճնշող, ծանր, ու սրընթաց քայլերով նա
Տանում է իր հետ անփոխարինելին՝
Երիտասարդության ողջ հմայքը:
ՄԻ ՇԻՐՄԱԹՄԲԻ ՄՈՏ
Նա տենչում է հանգստություն, խաղաղություն, գիշեր,
Մենք միայն գիտենք, որ նա մեծ վիշտ է թաքցրել
Ու հոգնած է եղել: Իսկ մենք նրան դագաղի մեջ ենք
Դրել ու ամենախաղաղ վայրը բերել:
Նրան փայփայում ու պահպանում է խորը փոսը
Աշխարհից ու ժամանակից: Հոգնած մարդն այնտեղ պետք է
Մոռանա իր ցավն ու խաղաղության մեջ հանգիստ գտնի:
Ելք է դա նրա համար, ով այս դառը ժամանակներից ուզում է փախչել:
Մյուսներս մնում ենք աշխարհի աղմուկի ու պատերազմի մեջ,
Մահվան վախի ու դառը կարիքի հետ.
Դա է մեր բաժինը, ու տառապանքը մեր հացն է,
Փշրվում են նույնիսկ մեր վախկոտ երազանքները:
Սակայն մենք հավատում ենք, որ ներդաշնակությունը,
Աշխարհի արժեքն ու իմաստը նորից կվերադառնան դեպի մեզ,
Մարդկային կերպարը կրկին կլուսավորվի:
Եվ կկրի հոր հավերժական ձգտումները:
ԱՄԵՆ ԵՐԵԿՈ
Ամեն երեկո դու պետք է քննես
Օրդ. որքա՞ն ես արդյոք սիրում Աստծուն,
Հավատարի՞մ ես արդյոք քո արարքներում,
Արդյոք վհատվե՞լ ես վախի ու զղջման մեջ.
Պետք է հիշել սիրելիների անունները,
Ատելությունն ու անարդարությունը քո առաջ լուռ կխոստովանեն,
Դու պետք է անկեղծորեն ամաչես բոլոր վատությունների համար,
Մի ստվեր անգամ չտանես անկողին,
Այլ կատարես հոգու բոլոր հոգսերը,
Որ նա մանկան պես հանգիստ լինի:
Ապա մխիթարվելով մաքրված հոգու խորություններում՝
Դու պետք է հիշես սիրելիիդ,
Մորդ, մանկությունդ,
Տե՛ս, դու հիմա ամբողջովին պատրաստ ես՝
Խմելու քնի սառը ջրհորից,
Որտեղից սփոփելով կանչում են ոսկե երազները՝
Պարզ զգացողությամբ որպես հերոս ու հաղթանակող
Բացվող օրդ սկսելու:
Գերմաներենից թարգմանեց Սիրանուշ ՓԱՐՍԱԴԱՆՅԱՆԸ
«Մշակութային Հրապարակ» ամսաթերթ
Կարծիքներ