Այդ անձը չի կարող գործել առանց ստի ու կեղծիքի

Անգլիական պետական գործիչ Ուինսթոն Չերչիլը ժամանակին ասում էր, որ քաղաքական գործիչը նա է, ով ինչ-որ բան է կանխատեսում, իսկ դրա չիրականալու դեպքում փորձում է բացատրել, թե ինչու դա չկատարվեց: Աչքիս գրականության գծով Նոբելյան մրցանակակիր Չերչիլը եթե մեր ժամանակներում ապրեր, կիմանար, որ գոյություն ունեն նաև այնպիսի քաղաքական գործիչներ, որոնք ինչ-որ բան անելուց հետո հետևանքների մեղքը բարդում են ուրիշների և հատկապես նախորդների վրա: Իսկ այդպիսի մտքի հանգելու համար պետք է ընդամենը հայկական կոնյակի գավաթը ձեռքին ընթերցեր հայաստանյան մամուլը: Ինչի շնորհիվ կծանոթանար թե՛ Արցախը թշնամուն հանձնելուն և թե՛ դրա առումով ՀՀ վարչապետի պաշտոնից կառչած անձի վերջին մտավարժությանը: Ըստ որի, մեր ժողովուրդն իր «ողջ ռեսուրսը, որ պետք է դներ պետություն ստեղծելու վրա, ՀՀ ստեղծելու վրա, դրել է ԼՂՀ ստեղծելու անլուծելի խնդրի վրա»: Արդյունքում, «ԼՂ հարցը որոշ ուժեր օգտագործել են ՀՀ–ում պետության կայացումը թույլ չտալու համար»: Շարունակության մեջ ակնարկելով նախկինների օրոք Հայաստանի մեջքին կանգնած Ռուսաստանին՝ մեղադրում է այդ երկրին այն բանում, որ մեր երկիրը չի ունեցել ճանապարհներ, դպրոցներ, հիվանդանոցներ: Եվ նույնիսկ բանակ, քանի որ նրանք իբրև թե ասել են, թե «ինչի՞դ է պետք բանակը, մեջքներիդ կանգնած ենք»:

Այստեղ կանգ առնենք ու վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող անձին հիշեցնենք, որ ՀՕՊ Ս300 համակարգը այդ երկրից բացի ժամանակին ուներ միայն ՀՀ ԶՈՒ-ն: Եվ եթե հայոց բանակը լիներ այնպիսին, ինչպիսին այսօր ներկայացնում է վերը նշված անձը, ապա 2016-ի ապրիլյան քառօրյայի արդյունքում Իլհամը չէր դիմի ՌԴ նախագահին, որպեսզի նրա միջոցով կանգնեցներ մեր բանակի հակահարձակումը: Հայոց բանակի հզորությունից ինքը լավ էլ տեղյակ էր, այլապես դրանից մեկ ամիս հետո ինքն իր խմբակով չէր գնա Արցախ՝ խրամատներ փորելու: Այսինքն ինչ-որ ձևով հաղթական բանակի հեղինակության գոնե ստվերի հետ առնչվելու: Պաշտպանական երկրորդ թե երրորդ գծում այդ ժամանակ խրամատ փորելն անիմաստ էր, սակայն փիառի տեսակետից վատ ակցիա չէր: Եվ վերջապես, 2020-ի օգոստոսին Տավուշի հուլիսյան դիրքային մարտի հաջողությունը Սարդարապատում չէր ներկայացնի որպես հայոց բանակի մեծ հաղթանակ: Հետաքրքիր է, եթե մեր մեջքին ոմանք կանգնած էին, ապա 2016-ի ապրիլյան և 2020-ի հուլիսյան հաջողությունները ևս նրա՞նց ուժերով է իրականացվել: Թե՞ այնուամենայնիվ հայոց բանակի զինվորի միջոցով:  

Ինչ մնում է ԼՂՀ ստեղծելու անլուծելի խնդրի վրա մեր ողջ ռեսուրսը դնելուն, ապա դա վերջինիս հերթական ստերից մեկն է: Տարեկան մի քանի տասնյակ միլիոն դոլար Արցախին հատկացնելը ինչպես կարող է բնորոշվել որպես ողջ ռեսուրսի հատկացում: Ուրիշ հարց, որ ճանապարհներ կառուցվում էին հիմնականում մայրաքաղաքում և նրա շուրջը: Եվ գումարները ոչ միայն ծախսվում էին օրինական հիմունքներով, այլև վատնվում էին: Բայց չեմ կարծում, թե այսօր վատնումներ չկան: Դա՝ մեկ, և երկրորդ՝ ԼՂՀ-ն ստեղծված էր էն գլխից, երբ 1988-ին ժողովուրդը  դուրս եկավ փողոց ու 1995-ին թշնամուն պարտադրեց զինադադար: Եվ 2016-ին էլ ոչ թե դրվել էր Արցախը թշնամուն հանձնելու հարցը, այլ ճիշտ դրա հակառակը՝ ապահովելու Արցախի անկախությունն ու ինքնիշխանությունը: Եվ այդ հարցում նա կրկին պարզապես ստում է: Ինչը բնական է, քանի որ 2018-ին երիտասարդների այդ խմբակն իշխանության եկավ ստի միջոցով՝ զանգվածներին խաբելու շնորհիվ: