Սերիալների հերոսը՝ Սունդուկյանի գլխավոր ռեժիսոր

Հարցազրույց Գ. Սունդուկյանի անվան թատրոնի նորանշանակ գլխավոր ռեժիսոր Տիգրան Գասպարյանի հետ



-Պարոն Գասպարյան, Ձեր նշանակումը Սունդուկյանի անվան թատրոնի գլխավոր ռեժիսորի պաշտոնում որքանո՞վ էր Ձեզ համար անակնկալ: Առաջարկը քանի ամիս առաջ եք ստացել եւ երկա՞ր եք ծանրութեթեւ արել: 



- Ինձ ոչ մի ամիս առաջ էլ առաջարկ չի եղել, ուղղակի էստեղ սենց մի հարց կա. ես ամբողջ կյանքս էս թատրոնում եմ աշխատել, սա իմ տունն է: Դրանով անակնկալ չէր, որովհետեւ, ներողություն, ես էն մարդն եմ, որ էս թատրոնում եմ ծնվել-մեծացել, ապրել մինչեւ հիմա: Երկմտել, որ հրաժարվեմ՝ էդպիսի բան ընդհանրապես չի եղել, որովհետեւ էդպիսի մեծ պատվից չեն հրաժարվում: Իսկ պատասխանատվությունից ես ոչ միայն հիմա, այլեւ կյանքում երբեք չեմ փախել:



- Ամեն դեպքում հետաքրքիր է՝ ինչքա՞ն ժամանակ առաջ եք իմացել Ձեր նշանակման մասին:



- Երեւի մի քանի օր առաջ, օրերի հարց է եղել ընդամենը:



- Իսկ նախարարի հետ Ձեր հարաբերություններն ինչպիսի՞ն են, սովորաբար մեզանում առանց վերադասի համաձայնության չի նշանակվում ոչ ռեկտոր, ոչ էլ գլխավոր ռեժիսոր:



- Միայն աշխատանքային, նախարարի կողմից ոչ զանգ է եղել, ոչ մի բան: Էդ մարդը եկել-իմ ներկայացումները նայել է, երեւի թե դուրը եկել է, այսինքն նաեւ ասել է դրա մասին: Բայց մենակ իմ ներկայացումները չի նայել, 3 տարվա մեջ մենակ հո ես չե՞մ բեմադրել, երեւի էդ մարդիկ էլ սպասել են, նայել են, որ վերջիվերջո իրենց ընտրությունն անեն:



- Հիմա, որքանով գիտեմ, աշխատում եք «Ջոն արքա» ներկայացման վրա:



- Այո, նախ ասեմ, որ 1-ին անգամ է Հայաստանը մասնակցում Լոնդոնում կայանալիք շեքսպիրյան փառատոնին, 37 երկիր, որոնց մեջ է նաեւ Հայաստանը: Ընտրությունն իրենցն էր, ու բավականին բարդ պայմաններ էին առաջարկել:



- Ի՞նչ կարգի մոտավորապես:



- Մենակ էն, որ խաղացվում է բաց երկնքի տակ, ցերեկով, լուսարձակային լուսավորություն չկա, ինչպես որ մենք սովորել ենք: Ըստ Շեքսպիրի՝ պերսոնաժները 24 հոգի են, բայց իրենք ուզում են ավելի քիչ դերակատարներով լինի դա, որը փոխում է արդեն կոնցեպցիան, բայց դա էլ գտնվեց: Հիմա բեմական փորձերն արդեն սկսվել են:



- «Ջոն արքայից» բացի հանդիսատեսն այս տարի էլ ի՞նչ ներկայացումներ սպասի Ձեզնից, արդեն կա՞ն այս տարվա պլանները: 



- Այո, կան: «Ջոն արքային» զուգահեռ ես աշխատում եմ նաեւ Պերճ Զեյթունցյանի «100 տարի անց» պիեսի վրա. նա շատ է ուզել, որ մեր թատրոնում լինի, ու ես բեմադրեմ: Պլանների մեջ կա եւս մի շեքսպիրյան գործ, որը դեռ ճշտման մեջ է: Հիմա մենք աշխատում ենք մյուս տարվա պլանների վրա, որ պարզ լինի՝ ուր ենք գնում, ինչ ենք անում:



- Իսկ Սունդուկյանում այսուհետ միայն Դո՞ւք եք բեմադրություններ անելու, թե՞ ուրիշ բեմադրիչների էլ եք հրավիրելու:



- Ուրիշ բեմադրիչներ պարտադիր պիտի լինեն, ցանակալի է՝ երիտասարդներ, հետագայում ով էլ լինի, պիտի մեծանա այս թատրոնում, այս թատրոնը, այս բեմը շատ սպեցիֆիկ են, պիտի դաստիարակվեն ու տեսակով դառնան սունդուկյանցի. ես ավանդույթները նկատի չունեմ, այլ որակապես՝ իրենց տեսակով:



- Իսկ ցանկություն կամ հայտեր արդեն կա՞ն այլ ռեժիսորների կողմից:



- Դեռ ոչ, բայց դե տարին նոր է սկսվել, հուսով եմ՝ կլինեն առաջարկներ, եթե չէ, ես ինքս եմ փնտրելու մարդիկ, էնպես չի լինելու, ոնց որ առաջներում է եղել՝ մենակ ես, մենակ ես: Դա կտրականապես չի լինելու:



- Որպես գլխավոր ռեժիսոր, ինչի՞ վրա եք հատկապես շեշտադրումներ անելու՝ խաղացանկ կամ գուցե կենցաղային մակարդակով այլ խնդիրներ:



- Կենցաղային հարցերը, ցավոք սրտի, իմ կոմպետենցիան չեն, դա ընդհանուր էսօրվա վիճակն է, եւ բոլորս կուզենք, որ բոլորը շատ ստանան ու լավ ապրեն: Բայց հիմա մենք գոհ պիտի լինենք ու ուրախ, որ պետությունը ֆինանսավորում է թատրոնը ու ոչ միայն մերը: Հիմա էդ պարագայում խոսել շատից, քչից՝ մի քիչ դժվար է, երբ պետությունն ամեն ինչ անում է թատրոն, արվեստ պահելու համար: Էսքան փող շատ քիչ երկիր կարող է տրամադրել, էն էլ մեր փոքր երկիրը, որ դեռ կայացման պրոցեսում է:



- Իսկ այդքան տրամադրված գումարի դիմաց արդյունքը Ձեզ գոհացնո՞ւմ է:



- Մեզ մոտ, փառք Աստծո, հանդիսատեսը գալիս է, ու արդեն գնում էր դեպի լավը, այնպես չի, որ ես եկա, հիմա պիտի փրկեմ թատրոնը: Լավ ներկայացումներ կան, ուղղակի մարդիկ կան, որ սիրում են աչք փակել լավի վրա ու խոսել հնարովի վատ բաների մասին:



- Որո՞նք են այդ հնարովի վատ բաները:



- Ասենք թե՝ ինչ-որ ներկայացում թույլ է, իսկ ո՞վ է ասել, որ բոլոր ներկայացումները հանճարեղ պիտի լինեն, նման բան չկա:



- Ասացիք, որ հանդիսատեսի խնդիր չունեք, բայց ներկայացման հաջողության մասին խոսում է ոչ միայն դահլիճը, այլեւ տոմսարկղը, որտեղ, գիտեմ, շատ հաճախ 10-20 տոմսից ավելի չի վաճառվում, այսինքն՝ իրական ցուցանիշները լրիվ այլ են:



- Իհարկե, ես կուզեի, որ ավելի շատ լիներ դա, որ մենակ «կասսան» վաճառեր, բայց ես ձեզ հավատացնում եմ՝ ամբողջ աշխարհում է այդպես, չկա այդպիսի բան, որ մենակ «կասսան» վաճառի:



- Վարձակալություններին ինչպե՞ս եք մոտենալու, կրճատելո՞ւ եք դրանց թիվը, թե՞ առաջարկների դեպքում բեմը տրամադրելու եք շատերին:



- Տար Աստված այնպես լիներ կյանքը, որ Սունդուկյան թատրոնում չլիներ այդ բանը, բայց դա պետք է ուղղակի, ու հիմա նորից պիտի դառնամ ու ասեմ, որ մենակ Սունդուկյանը չի, աշխարհում այնպիսի դահլիճներ են տրվում վարձակալության, ու այնպիսի թատրոններ են խաղում վարձակալությամբ, որ շենք չունեն: Վերջիվերջո՝ ի՞նչ է լինում դրանից: Ես չեմ ասում, թե ուրախ եմ դրա համար, բայց տրագեդիա էլ պետք չի սարքել դրանից, որովհետեւ պետք է:



- Բայց ասացիք՝ մեր պետությունն այդքան փող է հատկացնում թատրոնին. փաստորեն, եթե կողքից հավելյալ գումարի կարիք կա, ուրեմն չի բավարարում…



- Իհարկե, աշխարհի բոլոր թատրոններն էլ ֆինանսավորվում են պետությունից, բայց նաեւ «սպոնսորսկի» գումարներ են ստանում. ի՞նչ վատ բան կա դրանում, որ էլի գումար մտնի:



- Պարոն Գասպարյան, Դուք նաեւ սերիալներում եք նկարահանվել, այդքանով հանդերձ, ինչպիսի՞ն է Ձեր վերաբերմունքը սերիալների հանդեպ: Շատերի մոտ մտավախություն կա, որ գուցե ժամանակի ընթացքում սերիալային գեղագիտությունը թափանցի մայր թատրոն:



- Դա ուղղակի ծիծաղելի է, ինչ վերաբերում է սերիալներին՝ բա ո՞վ խաղա, բերենք հեծանվորդնե՞րը խաղան. բա պրոֆեսիոնալը պիտի խաղա: Եթե ուշադրություն դարձնեք, սերիալներում հիմա խաղում են մեր լավագույն դերասանները, Մոսկվայում Բենիամին Սմեխովից սկսած՝ վերջացրած Զոլոտուխինով, արդեն խաղում են սերիալներում: Մարդիկ պիտի ուրախ լինեն, որ էդ սերիալներում խաղում են իսկապես լավ դերասաններ:



- Նշեցիք, որ պրոֆեսիոնալ դերասաններ են խաղում, այդ դեպքում ինչի՞ց է, որ սերիալների որակն ու հեղինակությունը օճառային օպերաների մակարդակից չեն բարձրանում:  



- Դա էլ է կայացման պրոցեսում, դեռ քանի՞ տարի է՝ նոր նոր է, որ սկսել են նկարել, դա շատ փոքր ժամկետ է մեծ ռեզուլտատների հասնելու համար: Հույս ունենանք, որ սցենարական ինստիտուտը կզարգանա, կաճի:



- Եթե հիմա Ձեզ առաջարկեն, կնկարահանվե՞ք սերիալում:



- Ես հիմա էլ եմ նկարահանվում սերիալում՝ «Հրեշտակների դպրոցում»:



- Այսինքն շարունակելո՞ւ եք նկարահանվել:



- Եթե ժամանակը թույլ տա՝ հա, եթե ժամանակը թույլ չտվեց՝ էլ չեմ նկարվի: