Երկու օրինակ

Երբ աչքիդ առաջ սովորական, մինչ այդ միջինվիճակագրական համարվող քաղաքացին աճում է, սկսում հասարակական կարեւոր դիրք զբաղեցնել ու իր ետեւից մասսաներ տանել, չես կարող չհիանալ այդ մարդկանց թռիչքով: Այսօր ուզում եմ մեր ընթերցողին պատմել երկու մարդու մասին, որոնց բավական տեւական ժամանակ է ճանաչում եմ եւ ուշադիր հետեւում եմ նրանց ընթացքին:



 



Համակարգչային մասնագետ Կարեն Հարությունյանը, ով տարիներ շարունակ «Հրապարակի» շտապօգնությունն է եղել, վերջին տարիներին դարձել է ֆեյսբուքյան ակտիվիստ, հասարակական գործիչ: Չկա որեւէ բողոքի ակցիա, հասարակական իրադարձություն, որտեղ Կարենը ներկա չլինի: Նա Մաշտոցի պուրակը նվաճողներից էր: Անվախ ու նվիրված մարդ, ով ապրում է այս երկրի ցավ ու դարդով եւ պատրաստ է վտանգել իր անձը՝ ուրիշներին օգտակար լինելու, նորմալ երկիր ունենալու համար: Մյուսը Զարուհի Հովհաննիսյանն է՝ լրագրող, բանաստեղծ, ակտիվ մարդ, երեք զավակի մայր: Ես Զառային հիշում եմ այն ժամանակներից, երբ աշխատում էր «ԱՐ» հեռուստաընկերությունում: Ամուսնացավ, միանգամից զույգ դստրիկներ ունեցավ, եւ թվաց՝ կանացի հոգսերը նրան այլեւս թույլ չեն տա, որ աշխատի, ակտիվ կյանքով ապրի:



 



Մեծ էր հիացմունքս, երբ տեսա, թե ինչպես է Զառան մասնակցում բոլոր ակցիաներին, հատկապես՝ ընդդիմության կազմակերպած: Ինչքան ակտիվ է «Ֆեյսբուքում», ինչքան անհանդուրժող է վատի ու անօրինականի նկատմամբ: Նա նաեւ միտք ու ֆանտազիա է դնում իր պայքարի մեջ՝ լինի դա «Հարսնաքարի» դեպքը, թե որեւէ այլ ակցիա: Այդ նա էր «պատժում» Ռուբեն Հայրապետյանին՝ ջութակ նվագելով: Այս երկու անձինք ինձ համար քաղաքացիական հասարակության մարմնացումն են, իրենց պետության զարգացմամբ ու օրինականության հաստատմամբ մտահոգ քաղաքացու լավագույն եւ օրինակելի կերպարներ: