Աստծո փոխանորդները

Վլադիմիր Գասպարյանի նշանակմանը հաջորդած իրադրաձություններին հետեւելիս երկու պարզունակ հետեւություններ կարելի է անել: Առաջինն այն է, որ չինովնիկը, անգամ ուսադիրներ կրող անձը կարող է հանգիստ-խաղաղ նայել լրագրողի, իմա հասարկության, աչքերին ու ստել: Ասել` ես չեմ պատրաստվում կադրերի ջարդ անել, սակայն նշանակում է հաջորդ իսկ օրվանից սկսել կոտորածը: Այստեղից երկրորդ դիտարկումը, որը միայն ոստիկանությանն եւ Վովա Գասպարյանին չի վերաբերում, մարդը մեզանում ամենաանպաշտպան էակն է: Ոչ երկարամյա աշխատանքը, ոչ քաղծառայողի կարգավիճակը, ոչ մասնագիտական որակներն ու բարեխղճությւոնը երաշխիք չեն, որ մի գեղեցիկ օր քեզ չեն ասելու ցտեսություն: Իսկ աշխատանք գտնելու դժվարությունների պարագայում աշխատողին գործից հանելը հավասարազոր է փողոց շպրտելուն: Մի կողմից զարմանում ես, որտեղից է պետերի այդ համոզվածությունը, որ տվյալ անձը չի համապատասխանում իր պաշտոնին, երբ նրան հանելիս գործը շահել է: