Յորգոս Սեֆերիս. Նոբելյանակիր պոեզիա
«ԵՐԵԿՈՅԻ ԹՌՉՈՒՆ» շարքից
Ձիավոր ամպերը տանում են հուսահատ հայացքը քաղաքի,
որ կին է:
Օրը` ինքնասպանված թռչուն`
զարկված խոր ձորին:
Մատներիս բացվել է ծաղիկը խոլորձ,
որ հիշեցնում է սպիտակակուրծք եղնիկի քնքշանքը.
որտե՞ղ ես թաղված ափսոսանքի թռչուն,
դու, որ ձորի սրտին փշրվեցիր անհեկեկանք իրիկնամուտով...
***
Ծառի արմատներով հոսում է երեկոյի կաթը:
Քամին օրորում է թռչունների բարուրը մայրամուտի կրծքին:
Նավահանգիստը` արեւը գրպանում թաքցրած հրեա է,
որ չգիտի գույնն իր արյան:
Երեք հրեշտակ Աստծուն բերել են ձիթենու ճյուղեր,
արցունք է սահում աչքերից Նրա,
որ ծառ տեսնելիս հանկարծ հիշում է մի փշե պսակ:
***
Իբրեւ վիրավոր թեւով թռչուն,
որ տարիներով չի ճախրել,
որպես թռչուն`
չհաղթահարած
քամիներ եւ հողմեր,
իջնում է երեկոն:
Կանաչ հրվանդանին,
ուր ողջ օրը պարել են
պողպատի պես մերկ երեք հազար հրեշտակ`
ուշաթափվում է անարյուն երեկոն.
երեք հազար հրեշտակ ծալել են թեւերը`
վերածվելով շան`
լքված,
կաղկանձող,
մենավոր
փնտրող`
ոսկոր,
տիրոջը,
կամ երկրորդ գալուստը:
Ես հիմա որոնում եմ մի քիչ խաղաղություն,
ինձ կհերիքեր մի խրճիթ ժայռին կամ ծովի մոտ,
ինձ կհերիքեր պատուհանի մոտ կախված սավանի
ինդիգոն`
փռված իբրեւ ծով,
ինձ կհերիքեր
ծաղկամանում տեղավորված մի մեխակ,
նույնիսկ արհեստական,
փշալարին այնպես կպած կարմիր թուղթ,
որ քամին կարողանար,
կարողանար քամին
թեքել, պտտել այն առանց ջանքերի`
ուր որ կամենար...
Երեկոն կիջներ,
հոտը բառաչելով եւ զանգակներով աղմկելով
կշարժվեր գոմ`
իբրեւ ամենահասարակ եւ երջանիկ միտք,
եւ ես կպառկեի քնելու,
որովհետեւ չէի ունենա ոչ մի մոմ` ընթերցելու համար...
***
Դալկացած լուսնի անարյուն դեմքին
սառը քրտինք կա:
Մահն ամենուր է, որտեղ կա սարսափ,
կյանքը չի ներում
իլիկը ահի, որ մանում է վախ`
ընկրկող սրտի պաղ սարսուռներով.
դեռ ոչ մի վախկոտ չի տեսել
անսահմանության կույսի ոսկե գանգուրները,
դեռ ոչ մի մեռյալ չի վերադարձել անդրաշխարհից:
Իմ մեջ փշաքաղվել է աշխարհը` Բրուտոս:
Տխուր Ուրբաթ է: Կախաղանի սյունին իր ծերությունն է լռում
անտարբեր ագռավը:
Թարգմանությունը հունարենից՝ Մարգարետ Ասլանյանի
«Մշակութային Հրապարակ» ամսաթերթ
Կարծիքներ