Կան տարիքով գրողներ, որոնց միակ քննարկման հարթակն է, դո՞ւրս թողնել էդ մարդկանց կյանքից

Նոյեմբերի 25-ին Հայաստանի գրողների միությունը միաձայն, արդեն երրորդ անգամ նախագահ վերընտրեց բանաստեղծ Էդվարդ Միլիտոնյանին, ով այս պաշտոնին է 2013 թվականից սկսած: Գրողների միության անդամների համագումարը եւ այս մեկ թեկնածուով ընտրությունը շատերի քննադատությանն արժանացավ: Գրողները, որոնք սովորաբար ամենաակտիվ եւ քննադատորեն տրամադրված զանգվածն են եղել` մտավորականի սիմվոլ, երբեք այսքան համարվողական կեցվածք չեն ցուցաբերել: Առաջ նրանք ակտիվ էին թե հասարակական քաղաքական կյանքում և թե միության նախագահ ընտրելիս:

Բանաստեղծ Վիոլետ Գրիգորյանը «Հրապարակի» հետ զրույցում նշեց, որ ինքը չի մասնակցել գրողների համագումարին և նախագահ չի ընտրել, որովհետև մեկ ամսով մեկնել է Գյումրի (նա Թումոյում է աշխատում), սակայն կարծում է, որ մեծ ողբերգություն չէ այս օրհասական շրջանում Միլիտոնյանի վերընտրվելու հանգամանքը: Մենք մի քանի հարց ենք ուղղել բանաստեղծին:

- Վիոլետ, իսկ ինչո՞ւ անձամբ համագումարին ներկա չէիք, չէ որ Դուք ՀԳՄ անդամ եք:

- Դե ես Գյումրիում էի, ո՞նց մասնակցեի: Թումոյի աշխատանքով եմ զբաղված, գործուղման եմ եկել: Այդ ընտրությանը չեմ մասնակցել, չեմ էլ կարծում, թե դա առանձնապես մի թեմա է:

- Թեման այն է, որ գրողները մի ժամանակ ըմբոստ էին, հիմա ապատիայի մեջ կարծես լինեն:

- Դե, Գրողների միությունը երբեք էլ առանձնապես միասնական բան չի արտահայտել: Գրողներից յուրաքանչյուրն առանձին` ամեն մեկն իր կարծիքն է ասում: Ո՞նց կարող է 500 հոգի մի տեղ նույն կարծիքն ունենալ ու մի բան ասել:

- Բայց գոնե նախագահ ընտրելիս հնարավոր է, չէ՞, այլընտրանքային թեկնածու առաջադրել, պայքարի նշույլներ ցույց տալ:

- Տեղյակ չեմ ոչ մի բանից: Աշխարհիկ կյանքով սկսել եմ չապրել: Մարինե Պետրոսյանն է գնացել:

- Այսինքն` եթե Գրողների միությունն ունի մի քանի հարյուր անդամ, ուրեմն չի՞ կարող միասնական դիրքորոշմամբ հանդես գալ որեւէ հարցում:

- Պիտի երկար մտածեմ, որ էս հարցին պատասխանեմ: 

- Իսկ եթե Երևանում լինեիք, կմասնակցեի՞ք այդ ընտրությանը:

- Երկար տարիներ ա չեմ գնում, չգիտեմ հիմա ոնց կլիներ: Արդեն քանի տարի, վաղուց, ես Գրողների միություն ոտք չեմ դրել:

- Ինչո՞ւ, ի՞նչն է պատճառը: Միությունն է ձանձրա՞լի, թե՞ ուրիշ պատճառ կա:

- Ես ինքս իմ գրական միջավայրն ունեմ, հիմա էլ քաղաքական էնպիսի վիճակ է, որ…. Ես ինքս գրական միջավայր ու խոսք եմ ստեղծում: Գրողների միությունն ահագին անդամ ունի, բայց ահագին գրական կազմակերպություններ էլ կան, էնպես չի, որ դա միակն է:

- Փաստորեն քիչ թե շատ ճանաչված գրողները, գրականագետները անտարբեր են միության հանդեպ: Ո՞ւմ է այդ դեպքում պետք Հայաստանի գրողների միությունը:

- Դե գուցե Ձեզ պետք չի, բայց այնտեղ կան գրողներ, որոնց պետք է:

- Բայց եթե հասարակությունն այս վիճակում է, իսկ գրողը ձայն չի հանում….

- Ոմանց համար Գրողների միությունն աշխատավայր է, գիրք են տպում, միջոցառումներ են անում, պետք չէ միանգամից ասել` պետք չէ, կամ պետք է: Գրողն առանձին անձ է:

- Դուք էլ փաստացի միության հետ ոչ մի հույս չեք կապում:

- Ոմանք կապում են, ոմանք` ոչ, ազատ աշխարհ ա: Ամեն մարդ մի ակնկալիք ունի, ոմանց համար Գրողների միությունը շատ կարևոր ա: Կան տարիքով գրողներ, որոնց միակ քննարկման հարթակն ա, միանգամից դո՞ւրս թողնել էդ մարդկանց կյանքից:

- Բայց որ երկրի այս վիճակից չեն էլ խոսում, ո՞ւմ է պետք, թե որտեղ ինչ կարծիք կասեն:

- Տեղյակ էլ չեմ, ճիշտն ասած: Բայց ինչքան գիտեմ ահագին մարդիկ արտահայտվում են, իմ շրջապատում շատ են արտահայտվողները, դրան էլ գումարած, Գրողների միությունը շատ վաղուց հայտարարությամբ հանդես եկել է:

- Մի քանի գրողներ են խոսում և վերջ:

- Վայ, շատ են: Մարինեին հարցնեք` կասի ովքեր են: Խաչիկ Մանուկյանն իր որդուն պատերազմի ժամանակ կորցրեց…. Խաչիկը ոնց որ մասնակցում էր: Շատ են գրողներից նրանք, ովքեր անընդհատ խոսում են, ֆեյսբուքով էլ տեսնում եմ:

- Դե, գոնե Խաչիկ Մանուկյանի նման գրողի թեկնածությունն առաջադրեին:

- Դե չգիտեմ, իրեն հարցրեք….