Օբամայի իմիջի մեջ

Երեկ «Ժառանգություն» կուսակցության առաջնորդ Րաֆֆի Հովհաննիսյանին հաջողվեց զարմացնել ոչ միայն մեզ բոլորիս, այլեւ իր կուսակիցներին, որոնք Համազգայինում կայացած համագումարի ժամանակ անսպասելի տեղեկացան, որ նա պատրաստվում է անժամկետ հացադուլ հայտարարել: Ճիշտն ասած՝ հացադուլի իմաստը գրեթե անհասկանալի մնաց, քանզի պահանջներ, որպես այդպիսին, առաջ չքաշվեցին, եւ հասկանալի չեղավ, թե ինչ է ուզում պրն Հովհաննիսյանը եւ ինչ պայմաններում կդադարեցնի այդ հուսահատ քայլը: Անշուշտ, տպավորիչ էին մոտ 30 կիլոգրամ նիհարած, սափրած բեղերով, Օբամային շատ հիշեցնող առաջնորդի ելույթն ու արտառոց քայլը: Բայց ազատ ու արդար ընտրությունների թեմայով հացադուլ հայտարարել այն ժամանակ, երբ առաջիկա ընտրություններին դեռ մեկ տարուց ավելի ժամանակ կա, տարակուսանքի տեղիք տվեց: Մյուս կողմից, մեր ճապաղ ու տխուր քաղաքական կյանքում նման էքստրեմալ քայլերի կարիք կա, որ մարդիկ ցնցվեն, հասկանան, որ լավ կյանքի, ընտրված իշխանությունների ու արդարության համար կենաց-մահու պայքար է հարկավոր մղել: Նրանք, ովքեր այդ պայքարն իրականացնում են այլոց ձեռքերով, երբեք հաջողության չեն հասնի: Այդ պայքարի մի փուլն էլ սեփական անձին նեղելն է, փափուկ կյանքից հրաժարվելը: Բայց այս մտածողությունը մեզ՝ հայերիս, շատ է խորթ: Եթե քաղաքական գործիչ կոչվող մեկը, որն ԱԺ փոխնախագահի պաշտոնն է զբաղեցնում, հայտարարում է, թե Րաֆֆի Հովհաննիսյանը փորձում է հաճելին օգտակարի հետ զուգակցել՝ հրապարակային պաս է հայտարարել, ապա ինչ պահանջես շարքային մարդկանցից: Մեկն ասի՝ հարգելի պարոն, իսկ դու ինչո՞ւ չես փորձում հաճելին օգտակարի հետ զուգակցել, քո 100 կիլոգրամ քաշի դեպքում այդ քայլը շատ ավելի օգտակար կլիներ, քան «Ժառանգության» ղեկավարի պարագայում է: