25 տարի է՝ միտինգ ենք անում

Ընտրություններից շուրջ 10 օր անց ի՞նչ են մտածում Ազատության հրապարակում հավաքված մարդիկ այս պայքարի, Րաֆֆի Հովհաննիսյանի եւ նրա անելիքների մասին:



 



Անդրանիկ Ասրյան - Հանրահավաքների առաջին օրից մինչեւ հիմա իմ տրամադրության մեջ որեւէ փոփոխություն չկա, հուսով եմ, որ մենք կհաղթենք: Մինչեւ վերջ պայքարելու ենք, կապ չունի, թե ինչքան կտեւի, տարիներ էլ ձգվի, միեւնույն է, մենք պայքարելու ենք, հասնելու ենք մեր ուզածին, մենք հաղթելու ենք: Իսկ ինչ վերաբերում է երկխոսությանը, կարծում եմ, Հանրապետականը դրան չի գնա, որովհետեւ այդ համարձակությունը չունի, որ կանգնի ժողովրդի առջեւ ու բացեիբաց ասի՝ կեղծել է ընտրությունները: Իսկ երկխոսությունն այնքանով է լավ, որ ժողովուրդը պարզ կտեսնի, թե ով է ճիշտ, ով՝ սխալ: Բայց, ցավոք, Հանրապետական կուսակցությունը չի ընդունում իր կեղծարարությունը: Այս հավաքներին պակասող մի բան կա, որ ժողովրդի մեջ դեռ նստած է՝ մարտի 1-ի վախը, հակառակ դեպքում ավելի շատ մարդ կհավաքվեր Ազատության հրապարակում, բայց անգամ այդ վախի պայմաններում էլ մարդիկ օր օրի շատանում են, եւ սկսում ենք ավելի շատ հավատալ մեր հաղթանակին:



 



Աննա Դավթյան - Րաֆֆին ես-ի հարց չի դնում, չի ասում՝ ես եմ, կարծես այդպիսով պատասխանատվություն չի վերցնում իր վրա. սա է մի քիչ հիասթափեցնում: Սկզբում լավ էր ընդունվում, որ ժողովրդի վրա էր պատասխանատվությունը դնում, բայց հիմա կամաց-կամաց պիտի իր վրա վերցնի պատասխանատվությունը, եւ հույս ունեմ, որ այդպես կլինի: Ի վերջո, նախագահականում ժողովուրդը չի նստելու, այլ ինքը: Մի քանի օր առաջ հավատի, ոգու ժամանակն էր, իսկ հիմա մարդիկ մի տեսակ ուզում են գործնական քայլեր տեսնել: Այդ հավատը ոչ թե կորել է, այլ դարձել է հենք, որի վրա մարդիկ ուզում են հստակություն, ռեալ քայլեր տեսնել: Ժամանակն է, որ մոտեցումը փոխվի, ավելի շոշափելի դառնա, թե չէ այս նույն տեքստերով այս ամենը երկար չի կարող շարունակվել, պետք է ավելի գործնական լինել, որպեսզի արդյունքի հասնենք, հակառակ դեպքում «մենք հաղթել ենք, ժողովուրդը հաղթել է» ասելով, բան չի փոխվի:



 



Վարդգես Թորոսյան - Եթե ժողովուրդը կանգնել է, ուրեմն մի բանի կհասնի, միայն թե կուլիսային խաղեր չտան եւ ժողովրդին չհիասթափեցնեն: Ես առաջին օրից մինչեւ հիմա նույն բարձր տրամադրությունն ունեմ, ճիշտ է, ներքին վախ ունեցել եմ, որ ժողովուրդ չի գա, բայց պարզվում է, որ ժողովուրդը շատանում է: Հավատում եմ, որ փոխվելու է, թե չէ ինչո՞ւ պիտի ստեղ գայի: Մեզնից շատ բան է կախված, եթե ձիգ, տղամարդավարի կանգնենք, կհասնենք, ինչքան ուզում են՝ թող իրենք ուրախանան, իրենց շնորհավորանքներն ստանան, դա ոչինչ չի տա իրենց: Ուղղակի մի մտահոգող բան կա, որ շուտ մտան երկխոսության մեջ, առայժմ պիտի չգնային: Ընդդիմադիր դաշտը դեռ կուռ, միասնական չէ, փխրուն է, եւ հնարավոր է, որ կուլիսային խաղերի հետեւանքով թեքվի իշխանության կողմը, ու ժողովուրդը հիասթափվի:



 



Գագիկ Շահվերդյան - Փետրվարի 19-ի Րաֆֆու ասուլիսին ես կասկածանքով էի գալիս՝ մտածելով, որ մարդ չի լինի, բայց տեսա՝ մարդիկ են հավաքվել, ուրախացա, եւ գնալով շատանում են: Րաֆֆին այն պնդաճակատներից չի, որ մարդկանց տանի Բաղրամյան 26, ոչ էլ Սերժն է այն մարդատյացը, որ ժողովրդի դեմ զորք հանի, ուրեմն մնում է այստեղ ունենալ կրիտիկական զանգված, բայց այդ զանգվածն առայժմ չկա: Ես վատատես չեմ, ես ձգտում եմ տրամաբանության մեջ լավատես լինել: Հավատում եմ, որ ինչ-որ բան կփոխվի, հակառակ դեպքում չէի գա այստեղ: Եթե մարդիկ իրենց բանուգործը թողած գան այստեղ, անպայման կհաղթենք: Սա արդեն վերջն է, ճիշտ է, առջեւում տարիներ կան, բայց Հայաստանում մարդ չի մնում, դատարկվում է:



 



Հովհաննես Այվազյան - Սովետի փլուզումից 23 տարի անց մինչեւ հիմա պարտքով հաց առնողներ կան: Մեր շենքի կողքի կրպակում վաճառողն ինձ ցույց տվեց երկու հաստ տետր, որտեղ միայն ցամաք հաց առնողների պարտքերն էին գրված: Անարդարության, սոցիալական շերտավորման խորացածության, արտագաղթի, բարոյալքվածության հետեւանքով է, որ ժողովուրդն այս հրապարակում է հավաքվել: Յուրաքանչյուր երկրորդը, երրորդը մտածում է գնալու մասին, մի տեղ մի կերպ գլուխը պահելու մասին: Միայն ժողովրդի կանգնելով կարելի է ինչ-որ բան փոխել, բայց միայն միտինգներով բան դուրս չի գա: 25 տարի է՝ միտինգ ենք անում, 25 տարի ես այս հրապարակում եմ, ինչի՞ ենք հասել:



 



Ֆելիքս ԵՂԻԱԶԱՐՅԱՆ