Տագնապն ու ագրեսիան ավելի վտանգավոր են, քան վիրուսը

Հոգեբան Անուշ Ալեքսանյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է․

«Ինչ անել

Տագնապն ու ագրեսիան ավելի վտանգավոր են քան վիրուսը: Արդյունքում մարդիկ կորցնում են զգոնությունն ու սթափ դատողությունը: Լիքը աննպատակ գործողություններ են անում, կորցնում ավելորդ էներգիա և երբեմն նաև գումար, օրինակ անհեթեթ գնումներ կատարում: Այս պահին սթափ դատողությունը մեզ ամենաշատն է պետք:
Եկեք ապացուցենք, որ մենք մտածող և ռացիոնալ մարդիկ ենք և պատրաստ ենք պաշտպանել մեզ և մեր ընտանիքները, մեր շրջապատին:

 Հետևեք միայն պաշտոնական լուրերին՝ առողջապահության նախարարության հրապարակած տեղեկատվությանը: Փչացած հեռախոսի զոհեր դառնալը խելամիտ չէ:

Մի տարածեք Ձեր ընկերների ագրեսիվ կամ հեգնական նյութերը, որոշ օգտատերեր դրանց իմաստը չեն կարող հասկանալ և կտարածեն որպես ստույգ տեղեկատվություն: Ցանկացած պարագայում, նույնիսկ, եթե վտանգը մեծ է, մենք վախից ավելի ենք վատթարացնում վիճակը: Վախը, որևէ կերպ չի օգնում, կարելի է պաշտպանվել, առանց վախի:

Մի կարդացեք և մի հետևեք անձնական գրառումներին, եթե չեք կարողանում տարբերել ստույգ և ոչ ստույգ տեղեկությունը, եթե վախեր ունեք: Հաշվի առեք, որ ֆեյսբուքյան բոլոր օգտատերերը ունեն իրենց խնդիրներն ու վախերը և դրանց համապատասխան արտահայտվում են: Կարիք չկա նրանց վախերին զոհ դառնալ, հետևել դրանց:

Ցանկացած իրավիճակում Ձեզ հարցրեք, հիմա խելամի՞տ եմ վարվում, թե՞ էմոցիաներիս եմ զոհ գնում: Այժմ պետք է սահմանափակել տեղեկության տարածումն ու ավելորդ տագնապի գեներացիան: Ցանկացած նյութ հրապարակելիս մտածեք՝ ինչին եք դրանով օգնում: Սա կօգնի՞, թե՞ կխանգարի:

Հավատացե՛ք, ֆեյսբուքյան գրառումներով և նամակներով որևէ մեկին, որևէ բանից չեք փրկում: Պետք չէ ավելորդ ակտիվություն ցուցաբերել՝ զգուշացնել, հիշեցնել և այլն: Դրանով միայն պանիկա եք առաջացնում: Առհասարակ աշխատեք խուսափել կարդալ և առավել ևս տարածել վախեցնող, տագնապ առաջացնող, «շտապ տարածել» վերնագրով նյութեր:

Ի վերջո, հնարավոր է, որ մի շաբաթ հետո ամեն ինչ խաղաղվի, սակայն տագնապն ու ագրեսիան կարող է անվերադարձ փչացնեն Ձեր հարաբերություններն ու կարևորը՝ օրը:

Հիշեք, որ միշտ կա ավելի վատ իրավիճակ, քան այն, որում գտնվում ենք: Չի կարելի ծայրահեղացնել ամեն բան, փորձեք չափավոր արձագանքել: Այո, հիվանդությունները մեր կյանքի մի մասն են կազմում, և մենք պիտի սովորենք դրանց հետ ապրել: Բոլոր երկրները, որոնք անցել են այս վիրուսի միջով, չնայած կորուստներով, բայց հաղթահարել են: Պետք է մտածել դրա մասին:

Անընդհատ մտածեք՝ ինչ կարող եմ անել ես, և արեք այդքանը, մնացածը թողեք մասնագետներին: Կարող եմ պաշտպանել ինձ և հարազատներիս: Հստակ նշված է, թե ինչպիսին պիտի լինեն պաշտպանության մեթոդները, ու դա միակ գործն է, որ Դուք պիտի անեք հիմա:

 Ես սրա մասնագե՞տն եմ՝ ոչ, կամ՝ այո: Եթե այո, ապա խոսեք և տվեք Ձեր խորհուրդը, եթե ոչ, ապա մի խոսեք այդ մասին: Մի քիչ պատասխանատու եղեք նաև Ձեր մտքերի արտահայտման մեջ:

Շարունակեք Ձեր բնականոն կյանքը, ցույց տվեք երեխաներին, հարազատներին և գործընկերներին, որ ամեն բան կարգին է: Հետևեք կանոններին, բայց մի դադարեք անել այն, ինչ պետք է:

Տագնապը միայն անորոշության հետևանքով է: Չգիտենք ինչ է տեղի ունենալու: Սակայն դրանից առաջ էլ չգիտեինք, թե ինչ է լինելու, քանի որ ապագան և մեզ սպասվող վտանգները անկանխատեսելի են: Սովաբար մենք պատրանք ենք ստեղծում, որ ապահով ենք, իսկ հաջորդ պահին, երբ ինչ-որ բան փոխվում է, համարում ենք, որ անապահով ենք: Ապահովություն չկա, կա վստահություն դրա մեջ: Աշխատեք վստահ լինել և խաղաղ, անկախ ամեն ինչից, այս պահին ուժերը պետք է ծախսել սրա վրա:

Առողջ եղեք և խոսեք առողջության ու կյանքի մասին, դրա հակառակի մասին խոսելու փոխարեն: Եթե ոչինչ չեք կարող անել, գոնե օգնեք մարդկանց վստահ լինել:

Ժամանակս չհերիքեց կարճ գրելու...»։