Եթե Գագիկ Ծառուկյանը չլիներ, ես շարժման մեջ չէի մտնի

Ժողովրդական շարժմանը միացածների, մասնավորապես, ազատամարտիկների, «Ժառանգության» բարձրաձայնած դժգոհությունները լիբերալների ղեկավար Հովհաննես Հովհաննիսյանը չի կիսում: 2008 թվականի համաժողովրդական շարժման ակունքներում կանգնած եւ ՀԱԿ նախկին դաշինքի անդամ Հովհաննիսյանը, ավելին՝ վստահեցնում է, որ միայն Գագիկ Ծառուկյանի նկատմամբ հավատով է միացել շարժմանը, եւ եթե նա չլիներ, չէր միանա:

- Պարոն Հովհաննիսյան, Ձեր քաղաքական հարուստ կենսափորձն ի՞նչ է հուշում, այս շարժումը հաջողություն ունենալո՞ւ է, եւ կոնկրետ ինչո՞ւ միացաք Գագիկ Ծառուկյանին:

- Առաջին տարին չէ, որ ես քաղաքականության մեջ եմ, գոնե վերջին 10-12 տարիները իմ ընդդիմադիր գործունեությունը՝ քաղաքական, բոլորն են տեսել, եւ ես, իսկապես բավական խորը անալիզ անելով, եկա եզրակացության, որ իսկապես այս նոր ձեւավորվող համաժողովրդական շարժումն իրականում երկրում կարող է հանգեցնել լուրջ համակարգային փոփոխությունների, եւ այդ համոզմունքով միացա համաժողովրդական շարժմանը: Ես բավական երկար եմ ճանաչում եւ Գագիկ Ծառուկյանին, եւ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին, եւ Րաֆֆի Հովհաննիսյանին: Եվ կարծում եմ, որ այն գործընթացները, որոնք երկրում տեղի են ունենում, բոլորին պիտի ստիպեն, բոլորը պետք է հասկանան, որ այսպես շարունակել հնարավոր չէ: Իսկ դրա համար պետք է համաժողովրդական շարժումն իսկապես զարգանա, թափ հավաքի, քաղաքական էլիտան պետք է փոխվի, այս քաղաքական էլիտայից արդեն հոգնել են, որովհետեւ նրանք ցույց տվեցին, որ սնանկ են եւ երկրում ոչ մի լուրջ փոփոխություններ անելու ունակ չեն. նրանք կորցրել են իրենց իմունիտետը:

- Իսկ շարժումը հիմա ի՞նչ փուլում է, չնայած չծախվելու հավաստիացումներ են հնչում, բայց, մյուս կողմից, մենք տեսնում ենք, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանն է խոսում ոչ միասնական օրակարգի մասին, ազատամարտիկները՝ անվճռականության, ո՞ւր է հիմա շարժումը, հոկտեմբերի 24-ի հանրահավաքից հետո ոչինչ ասես չի արվում: Դուք գո՞հ եք ներկա վիճակից:

- Շարժումն իր տրամաբանությունն ունի, եւ այն որպեսզի դառնա միակ տրամաբանական շարժման ուղղություն, քիչ թե շատ ժամանակ է պետք, որպեսզի պաուզա լինի, որպեսզի շարժման անդամ քաղաքական կուսակցությունները, անդամները, ՀԿ-ները կարողանան գալ ընդհանուր հայտարարի: Ես կարծում եմ, որ հոկտեմբերյան հանրահավաքներից հետո մարզերում շարժման գրասենյակների կազմակերպման գործ է սկսվել, որը շատ կարեւոր է, որովհետեւ փորձը ցույց է տալիս, որ միայն Երեւան քաղաքում, Ազատության հրապարակում… իհարկե, խնդիրները, ի վերջո, բոլորն էլ լուծվում են Երեւանում, բայց եթե մենք իսկապես ուզում ենք համաժողովրդական շարժում ձեւավորել, ուրեմն ամբողջ Հայաստանի տարածքում, մարզերում, տեղերում, քաղաքներում շարժումը պետք է կենսունակ լինի: Հիմա այս աշխատանքներն են գնում՝ գրասենյակների հզորացման, կայացման, սա շատ օգտակար կլինի գարնանը շարժումը, պրոցեսները նոր թափով սկսելու համար:

- Դուք 2008-ի շարժման ակունքներում էիք, որի ձախողման վերաբերյալ գնահատականները տարբեր էին, բայց ամենաառանցքայինը՝ ռադիկալ քայլերի բացակայությունն ու քաղաքագիտական վերլուծության նախընտրությունը: Հիմա չե՞ք կարծում, որ կրկնվում է նույն սխալը՝ իշխանություններին ժամանակ տալ, թավշյա հեղափոխությամբ սպառնալ:

- Այո, մենք շարժման փորձ ունենք, անցած շարժումից բավական մարդիկ կանք, որ անդամագրվել ենք այս շարժմանը, ես կարծում եմ, որ բոլոր բացթողումները, որոնք մենք ունեցել ենք անցած տարիներին, չենք կրկնի, հակառակը՝ մենք կօգտագործենք դետալներ, որպեսզի այս շարժումը հասնի իր իրական վախճանին՝ երկրում ձեւավորվի նոր քաղաքական համակարգ, քաղաքական էլիտա:

- Իսկ անցյալից հատկապես ո՞ր բացթողումներն են, ինչը թույլ չեք տա, որ հիմա էլ կրկնվեն:

- Եկեք ավելի լավ է խոսենք լավ բաներից, կարեւորը՝ մենք գիտենք եւ այդ անալիզն արդեն արել ենք:

- Այնուամենայնիվ, Դուք կարծում եք, որ թավշյա հեղափոխություն հնարավո՞ր է Հայաստանում, ինչի մասին հայտարարել է եռյակը:

- Քաղաքական հայտարարությունները եւ քաղաքականությունն ընդհանրապես անկանխատեսելի են, պրոցեսների զարգացման ընթացքում ամեն ինչ էլ հնարավոր է լինի: Եթե հնարավոր լինի թավշյա կամ դրան մոտ հեղափոխություն արվի, ապա դա շատ կարեւոր կլինի մեր երկրի համար, մեր տարածաշրջանի: Շատ բարդ տարածաշրջանում ենք, եւ հիմա էլ վիճակը շատ բարդ է: Պրոցեսները ցույց կտան, մի կողմից շարժումն է գալիս, մյուս կողմից՝ իշխանությունը, այդ գիտակցությունը պետք է երկուսն էլ ունենան, շատ բան կախված է նաեւ գործող իշխանությունից: Գործընթացները կսկսվեն, այն ժամանակ էլ կերեւա:

- Պարոն Հովհաննիսյան, փաստը, որ շարժման լոկոմոտիվը ԲՀԿ-ն է, որը համարվում է իշխանության հենասյուներից մեկը, Ձեզ մոտ թերահավատություն չի՞ առաջացնում շարժման ակնկալիքների առումով:

- Ես այդ շարժմանը միացել եմ նրա համար, որ ամենամեծ վստահությունն ունեմ ԲՀԿ-ի եւ Գագիկ Ծառուկյանի նկատմամբ: Եթե Գագիկ Ծառուկյանը չլիներ, ես շարժման մեջ չէի մտնի: Հավատացեք՝ ես շատ մեծ վստահություն եւ հավատ ունենալով, որովհետեւ խնդիրները, որոնք Գագիկ Ծառուկյանն իր առաջ դրել է, լուծվող խնդիրներ են, իսկ նա էլ մինչեւ վերջ գնալու է:

- Իսկ գաղափարական տարաձայնություններ չունե՞ք շարժման այլ անդամների հետ, օրինակ՝ սահմանադրական փոփոխությունների, խորհրդարանական համակարգի, ԵՏՄ-ի մասով:

- Իրականում խորհրդարանական կառավարման համակարգն ավելի ժողովրդավար է, ավելի դեմոկրատ, բայց այս իրավիճակում, այս փուլում, տնտեսական զարգացման այս իրավիճակում առաջնահերթը դա չէ, դա պետք է արվի, բայց ոչ հիմա: Իսկ ԵՏՄ-ի հարցում մենք մեր կարծիքը հստակ հայտնել ենք, Հայաստանը եթե այսօր էլ անգամ միացել է ԵՏՄ-ին, ապա նրա ապագան կա եւ մնում է եվրաասոցացումը, իրականում փաստերի հետ պետք է հաշվի նստել:

- Պարոն Հովհաննիսյան, շարժման ներսում, փաստորեն, անվերջ անհամաձայնություններ են, երկու օր առաջ էլ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը հանրահավաք կազմակերպեց, նա էլ չի կիսում արտաքին քաղաքական կուրսը, որը դավանում են եռյակի անդամները, ազատամարտիկներն էլ մարտավարական տարաձայնություններ ունեն: Իսկ ի՞նչն է, ի վերջո, միավորում շարժմանը:

- Ես դրանք տարաձայնություններ չէի ասի, այլ շարժման մեջ խորը դեմոկրատիա կա, բոլորը կարող են տարբեր կարծիք ունենալ, բայց գլխավոր կարծիքը նույնն է մնում, անկախ նրանից՝ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը միտինգ կանի՞, թե՞ ոչ: