Ես կապրեմ իմ ամրոց երկրում

Ես կապրեմ իմ ամրոց երկրում

Ստի մեջ կոփվել ես իմ հույս,
Հառնի՛ր արևի շողերից,
Իմ երգող,երազող թռչուն
Մի՛ չվիր իմ տխուր երկրից:

Անհոգի կմախքի նման
Նայում են այս օրերը մեզ,
Վախենամ,թե այսպես գնա`
Վերածվենք կմախքի և մենք:

Սգի մեջ խեղճացած իմ լույս,
Թափանցի՛ր խավարի միջից,
Իմ երգող,երազող թռչուն
Մի՛ չվիր իմ տխուր երկրից:

Հեքիաթ էր, էլ հեքիաթ չկա`
Փորձում է չարիքն իմ երկրին,
Թե թույլ ես, վեր կաց ու գնա`
Ես կօգնեմ իմ ընկնող երկրին:

Ես կապրեմ իմ ամրոց երկրում,
Կտանեմ անցյալն ուսերիս,
Ներկաս է ավաղ վշտացնում,
Բայց իմն է ներկան այս անխիղճ:

Ստի մեջ կոփվել ես իմ հույս,
Հառնի՛ր արևի շողերից,
Սգի մեջ խեղճացած իմ լույս,
Թափանցի՛ր խավարի միջից:

2014

Ախ, այս ամենից ես շատ եմ հոգնում

Երբեմն ուզում եմ ոչինչ չասել,
Չլինել ներկա ոչ մի զրույցում,
Բայց չեմ էլ ուզում անիմաստ լռել.
Ախ,այս ամենից ես շատ եմ հոգնում:

Մեկ-մեկ ուզում եմ մի կուշտ արտասվել,
Բայց արցունքներս փակվում են խորքում,
Իսկ ես չգիտեմ,թե ինչպես վարվեմ.
Ախ,այս ամենից ես շատ եմ հոգնում:

Մեկ էլ կտեսնես ուզում եմ փրկվել,
Բայց ինչի՞ց,ումի՞ց ես չեմ հասկանում,
Բախտս դառնում է մի մեռնող թիթեռ,
Եվ այդ ամենից ես շատ եմ հոգնում:

Հանկարծ ուզում եմ մեկին ճանաչել
Եվ գիտեմ,թե ում`ինձ եմ որոնում,
Սակայն թվում է անձավ եմ մտել,
Որտեղ փակված եմ հնամյա պատով:

Ու մի բան միայն ես հստակ գիտեմ
Եվ իմացածս ցավով եմ ասում,
Ուզում եմ անվերջ դառնագին գոչել,
Որ այս ամենից ես շատ եմ հոգնում:

2014

Նամակում

Ամեն ինչ մնաց իմ հոգում`
Նամակում ոչինչ չասացի,
Ախ, երկա՜ր, երկա՜ր էի գրում,
Բայց ոչի՜նչ, ոչի՜նչ չասացի:

Եվ դու էլ երկար կարդացիր
Անքուն` առանց աչք թարթելու,
Ասացիր.- ոչինչ չասացիր
Այս երկար ու բարդ նամակում:

Եվ այդպես օրը թերթեցինք`
Թանաքն անիմաստ վատնելով,
Աստղերն ավելին ասացին
Պարզապես իրար նայելով:

2014

Քաոս

Նոր քաոս է հասունանում
Ու չկա վերջ այս արյունին,
Մենք ապրում ենք խենթանոցում
Ու փնտրում ենք հերոսներին:

Գուցե նրանք ցույց տան ուղին`
Կանաչ ճամփան խաղաղության,
Ու խորտակվեր առնետների
Կոյուղով մեկ ձգվող շղթան:

Բայց ծնվում են հերոսները
Խայտաբղետ մեր աշխարհում,
Թողնում իրենց կյանքի հետքը
Վերափոխված խենթանոցում:

Հին քաոսն է շարունակվում
Ու չկա վերջ այս արյունին,
Անկեղծ ոչինչ չի կատարվում`
Փառքն է դրված միշտ նժարին:

Կասկած չկա հերոսներն էլ`
Մեզնից վատն էին,մեզնից տկար,
Գուցե գիտեին այլ հնարքներ`
Մեզ հմայող,բայց մեզ օտար:

Եվ էստեղ են հառնում կրկին
Չակերտները իմաստության,
Վերցնում իրենց <<հերոսներին>>
Ջնջում ուղին խաղաղության:

Հին քաոսն է շարունակվում
Ու չկա վերջ այս արյունին,
Մենք ապրում ենք խենթանոցում
Ու չենք գտնում հերոսներին:

Կլակ