Ներսես Մեծի՞ ժամանակն է

Տգեղ է, երբ իշխանություն-ընդդիմություն բանավեճին եկեղեցականներն են խառնվում: Իհարկե՝ միջնորդավորված: Օգտագործելով դպրոցում Հայ եկեղեցու պատմություն առարկայի շուրջ «հանրային մտահոգությունը»:  Ինչու՞ են փոթորկվել եկեղեցականները: Հավատքի, հոգեւոր դաստիարակության, քրիստոնեական առաքինություն սերմանելու հոգսը եկեղեցունն է: Պետությունն այստեղ եթե անելիք ունեցել է՝ արել է:

Սահմանադրությունը Հայ առաքելական սուրբ եկեղեցուն բացառիկ է ճանաչել: Մնացածը թող եկեղեցին անի: Անդուլ քարոզի, դռնեդուռ շրջի, հսկի իր հոգեւոր հոտը: Եկեղեցականը թող ազգային ինքնության, սրբակեցության, ժուժկալության եւ ամենայն լավի օրինակ հանդիսանա: Այնպես անի, որ մարդիկ ոչ թե աղանդավորների, այլ իր դուռը գնան: Եկեղեցին անու՞մ է իր գործը: Նրա սպասավորներն իրական կյանքում մաքրակենցաղ հավատացյալնե՞ր են:

Սա է խնդիրը: Թե չէ ի՞նչ պիտի տա ՀԵՊ շաբաթական մեկ կամ երկու դասաժամը: Մանավանդ որ մասնագետ ուսուցիչներ էլ չկան: Դասաժամ է, երեխաներին մի կերպ 45 րոպե զբաղեցնում են: Հայաստանում քանի՞ սերունդ է խորհրդային աստվածամերժման կրթություն ստացել: Բայց բոլորը հայ են մնացել: Խորհրդային Հայաստանի հեռավոր երթուղիների, տաքսիների վարորդները եւ խաչ ունեին, եւ Վազգեն կաթողիկոսի լուսանկարն էին պահում: Մեկ էլ՝ Անդրանիկի: Նրանք մոլեռանդ հավատացյալ չէին, բայց մեծ հավատավոր էին: Խորհրդային Հայաստանում կիրակնօրյա պատարագին Էջմիածնի Մայր տաճարում գրեթե նույնքան մարդ էր լինում, որքան՝ այսօր: Իսկ երկիրը կոմունիստական –անհավատ-աստվածուրաց էր: Հավատը հնարավոր է արթնացնել, բայց երբեք՝ պարտադրել:

Որտեղ պարտադրանքն է, այնտեղ ծնվում է հակառակություն: Սոցիալիզմը մարդասիրական գաղափարախոսություն է, բայց երբ բոլշեւիկներն այն դարձրին նոր կրոն եւ պարտադրեցին, միլիոնավոր մարդու համար դարձավ ատելի: Հայ մարդն իր ազգային եկեղեցին պետք է իմանա եւ լինի նրա պարկեշտ հետեւորդը: Բայց մինչ այդ եկեղեցականը պիտի դառնա պարկեշտության օրինակ: ՀԵՊ դասավանդել-չդասավանդելուց քիչ բան է փոխվում: Իսկ մենք, կարծես, ներկան պրոյեկտում ենք Ներսես Մեծի ժամանակով: